gekloot met een kabelgoot

Het is niet te vergelijken met de uitvinding van 'de camera' en ze zijn minder belangrijk dan gaffertape, maar we kunnen niet zonder kabelgoten in Omroepland.

Het zijn stevige platen van rubber en plastic, met een scharnierend deksel, waarmee je gevoelige kabels eenvoudig kan beschermen tegen stampende voeten, fietsen, auto's en zelfs tegen vrachtwagenbanden. Die dingen hebben een draagkracht van wel negenduizend kilo! Eigenlijk zijn het enorme puzzelstukken, van ongeveer een meter lang, die je aan elkaar legt en zo maak je een lange strook. Aan de onderkant zit een handgreep, de bovenkant is voorzien van een traanplaatstructuur voor optimale grip.

Dat klinkt allemaal prachtig, maar ik heb een enorme hekel aan die lompe krengen. Het oprollen van kilometers kabel vind ik geen probleem, maar zodra de kabelgoten aan de beurt zijn overvalt mij de aangeboren neiging tot treuzelen. Kabelgoten zijn zwaar, onhandig en vaak met geen mogelijkheid uitelkaar te krijgen. Buigen mag niet, want dan breken de uiteinden af en die moeten er juist voor zorgen dat je ze aan elkaar kan leggen. Ze zijn ook altijd smerig en nat, die kabelgoten. Gebukt sta je dan enorm te klooien. In het ergste geval kom je er met je vingers tussen of onder. Je kleding schoon houden tijdens het opruimen van kabelgoten is kansloos.  

En altijd als je de helft weg hebt gehaald komt er een auto of vrachtwagen aan, met een bestuurder die schijt aan alles heeft. Zo'n lul die dwars over je heen rijdt. Je kan mij niet bozer krijgen, aan het eind van een lange dag werken. Of het moet zijn dat bijdehante passanten grappen gaan maken en vragen waarom je geen draadloze camera's hebt gebruikt. Dan heb je ook nog de stuurlui die gaan vertellen hoe je het beter kan doen. Effe niet als ik sta te worstelen met kabelgoten. Niet! Niet doen!

Nee, geef mijn portie kabelgoot maar aan fikkie.

Of aan Bart.

Bart is een goede vriend en fijne collega. Hij staat er om bekend dat 'ie dol is op kabelgoten. Desondanks is het heus geen paradijsvogel hoor, die Bart.

Een paar jaar geleden deed hij de legendarische uitspraak: 'Kabelgoten zijn echt mijn ding,' en volgens mij is dat nog steeds zo.

Je begrijpt dat ik oneindig veel bewondering heb voor Bart. Mensen die met plezier de kabelgoten voor hun rekening nemen, die kunnen bij mij nooit stuk. Zonder morren rijd ik dan zijn steekwagen, waar die ellendige krengen op moeten of ik bedien ondertussen met liefde de knop van de laadklep van de materiaalwagen. Allemaal geen probleem. Samen uit, samen thuis. Bart en ik. Zolang ik maar niet in mijn eentje een hele trits kabelgoten en dikke rubber matten hoef op te ruimen, want dan vind ik opeens niks meer aan het werken bij de televisie.

Dit is Bart!