de dolgelukkige Irakees

Opeens staat hij naast me. Een vriendelijke meneer. Fors postuur en een baardje. Grijs haar met inhammen, ik schat hem een jaar of vijftig. Geen typisch Nederlands uiterlijk. Ik kan hem niet gelijk plaatsen. Windjack en een gebreide sjaal. Hij vraagt of ik één minuutje voor hem heb en steekt daarbij zijn wijsvinger in de lucht om dat ene minuutje te benadrukken. Ik wacht, dus dat minuutje kan er best vanaf.
In zeer gebrekkig Nederlands probeert de goede man mij uit te leggen dat hij een grote wens heeft. Hij maakt filmpjes. “Niet goed, amateur. Videocamera. Knippen, plakken. Geluid, niet goed. Muziek. Programma computer. Camera televisie. Vast. Ik?”
Het duurt even voor ik het snap. Voor me staat een amateurfilmer. En als ik het goed begrijp is zijn grote wens om een keer een echte televisiecamera vast te mogen houden. Ik wijs op de camera die achter me staat. De man begint te glunderen.
“Irak. Irakees! 2008. Nederland. Nu filmpjes. Niet goed.”
Het zijn de pretlichtjes in zijn ogen die er voor zorgen dat ik niet afhaak. Misschien komt het ook omdat we vandaag, hier op het Jonas Daniël Meijerplein in Amsterdam, de Februaristaking herdenken. Ik heb in interviews al verschillende mensen horen zeggen dat we juist in deze tijd meer respect, begrip en geduld met elkaar moeten hebben. Ik kijk naar het standbeeld van De Dokwerker en dan naar mijn nieuwe vriend, die alleen nog maar naar mijn camera kijkt.
“Camera proberen? Ik?” vraagt hij. Dat is goed. Ik loop naar de camera en haal het apparaat van het statief. De headset zet ik op het hoofd van de Irakees.
“Wow!” Zegt hij en hij straalt aan alle kanten. Als ik de camera op zijn schouder leg is hij dolenthousiast. Zijn maat krijgt instructies om snel zo veel mogelijk foto’s te maken. Hij houdt het apparaat buitengewoon onhandig vast. Ik moet helpen en prop zijn hand in het handvat van de lens. Deze meneer vindt de camera geweldig, maar heeft blijkbaar nog nooit goed bekeken hoe je zo’n ding vast moet houden. Ook de viewer moet ik naar zijn oog toe draaien. Als ik dan uitleg hoe je kan in- en uitzoomen staat hij bijna te stuiteren van vreugde. 
Hij kan niet meer stoppen met mij bedanken. Het is alsof ik hem de camera zojuist geschonken heb. Ik begin een beetje te twijfelen of ik het nou allemaal wel zo goed begrepen heb.
“Dankwel. Dankwel. Mooi, mooi, mooi.”
Hij struikelt bijna over de kabel als hij het beste licht opzoekt voor zijn fotograferende vriend. Ik draai hem zo dat hij goed staat en trek de vriend met zijn Samsung naar me toe, opdat hij een mooi plaatje kan schieten. Aan de andere kant van het plein zie ik mijn collega’s kijken. Die zullen zich vast afvragen wat ik nu weer aan mijn fiets heb hangen.
Een blije Irakees. Dat is ook wat waard.
Als we de camera weer in veiligheid hebben gebracht, krijg ik een ferme hand. Ik word nog achtentwintig keer bedankt. Dan vraagt hij of ik een programma voor hem heb. Ik volg het in eerste instantie niet helemaal en denk dat hij nu iets te hard van stapel loopt. Uiteindelijk blijkt dat hij doelt op een montageprogramma voor op zijn computer en of ik dat even kan toesturen. Hij zoekt nog iets waarmee hij zijn eigen filmpjes kan editen. Ik zeg dat het me spijt. Krijg nog twee keer een hand en doe dan maar alsof ik weer verder moet met mijn werk. De gelukkige Irakees loopt in de richting van kransen bij De Dokwerker en checkt op zijn telefoon de zojuist genomen foto’s. Hij kijkt nog een keer om en zwaait. Ik ben ook helemaal vrolijk en zwaai terug. Een volwassen man die zo blij kan worden van een televisiecamera, ik snap dat wel.