regie ambitie

Toen ik een jaar of zesentwintig was en mijn cameracarrière een vlucht nam wist ik één ding heel zeker. Ik zou niet tot mijn pensioen met dat zware apparaat op mijn schouder blijven lopen. Daar was ik te goed voor. En ik wist ook precies hoe het wel verder zou gaan: Ik zou regisseur worden. Om nog preciezer te zijn, ik zou dé regisseur worden van een volgende Elfstedentocht! Het moest alleen nog even gaan vriezen.

Waarom zou je de lat lager leggen?

Het is best fijn als je dingen zeker weet en dat deed ik… toen ik zesentwintig was. Ik zou hooguit vijftien jaar fulltime cameraman zijn. Voor mijn vijfendertigste moest deze jongen toch écht wel een andere weg hebben ingeslagen. De snelweg. Het was een beetje als Mick Jagger die ooit gezegd schijnt te hebben dat hij liever dood zou zijn, dan dat hij op zijn vijfenveertigste nog ‘Satisfaction’ zou zingen.

Ik ben nu drieënveertig en nog altijd een extreem gelukkige cameraman. Fluitend ga ik door het leven. Inmiddels heb ik me er wel bij neergelegd dat mijn Elfstedentocht er niet meer komt. Ook niet als het keihard gaat vriezen. In dat geval sta ik gewoon met een camera op het ijs, zoals het hoort. De ambitie om even honderd camera’s aan te sturen heb ik overboord gegooid. Zulke dromen heb ik alleen nog als ik met mijn Staatslot naar de sigarenboer loop. Op de terugweg ben ik alweer een gewone huisvader, blogger en cameraman.

De sprong van cameraman naar regisseur is anno 2016 een hele grote. Om te beginnen ambiëren veel collega’s het om aan de andere kant van de triax of glasvezel plaats te mogen nemen. Er zijn al teveel regisseurs of mensen die zich zo noemen. En hoeveel kennis een cameraman ook heeft van het televisiemaken, hij zal het in eerste instantie altijd afleggen tegen schakeltechnici en slowmotion-operators die het gewend zijn om in een regiewagen te kijken naar zo’n grote monitorenwand. Je moet de bijbehorende intercomdiscipline al kennen en op een of andere manier vlieguren maken.

Ik heb ook nog eens de ‘pech’ dat ik als cameraman van de ene leuke klus naar de andere hol. Stel dat ik al de kans zou krijgen om op regelmatige basis te regisseren, dan zou dat waarschijnlijk zijn bij een of ander klein studioprogramma. Dat is best een stap. Ik ben ook van mening dat je dan eigenlijk helemaal moet stoppen als cameraman, omdat het conservatieve wereldje een combinatie van die twee functies erg ingewikkeld vindt. Bestaande regisseurs zitten over het algemeen niet te wachten op nieuwe vissen in hun vijver. Maar ik zou de camera enorm gaan missen.

Mijn ambitie heb ik dus bijgesteld. De droom is er alleen nog in mijn dromen. Wel vind ik het heel tof dat ik afgelopen maandag voor de tweede keer op rij de kans heb gekregen om de grote carnavalsoptocht van Kerkrade te regisseren. Live op de Limburgse zender L1, goed voor een paar honderdduizend kijkers. Daar hebben mensen die het mij gunnen echt hun best voor gedaan en hun nek voor uitgestoken. Dat waardeer ik enorm!

Het was super spannend. Ik was bloednerveus. Alles stond aan! Zo lang, zo geconcentreerd werken, dat is een hele opgave, maar wat is het fijn als je een keer de knopen mag doorhakken. Ik geloof dat ik dat ook echt wel kan. Het is machtig om eens vier camera’s tegelijk te besturen. Bovendien heb ik een uitgesproken mening over het registreren van optochten en dan is het geweldig dat je het een keer zelf mag neerzetten zoals jij het wilt. Fijn als dat plan ook blijkt te werken.  

Maar het is tegelijk ook een zachte landing. Ik sta weer met twee voeten terug op aarde. Regisseren is een moeilijk vak. Het is voor elke cameraman (zeker voor een cameraman met een grote mond en een uitgesproken mening) goed om een keer aan de andere kant te zitten. Daar leer je veel van. Simpele dingen, zoals welke beelden je wel en welke je beter niet kan aanbieden, hoe shots het beste achter elkaar passen, maar ook dat je als cameraman soms best meer begrip mag hebben voor de mensen in de regiewagen die tien dingen tegelijk doen en vijf stappen vooruit zitten te denken. Dat weet je allemaal wel, maar het is toch anders als je het eens zelf mag ervaren.

Niemand hoeft zich zorgen te maken. De meeste regisseurs hoeven zich voorlopig niet bedreigd te voelen, maar wel zet ik heel stiekem op carnavalsmaandag 2017, met potlood, een klein streepje in mijn agenda. Die reserveer ik alvast, want van mij mogen ze nog eens bellen. Graag zelfs, maar als L1 het volgend jaar belt met het verzoek om bij dit project het camerawerk te doen, dan doe ik het ook. Met evenveel passie en liefde!