Art is inmiddels negen en hij zit in groep 5. Deze
week heeft hij zijn eerste spreekbeurt. Hoewel zoonlief er koeltjes over doet
en geen tijd wil steken in een stukje voorbereiding, vind hij het behoorlijk spannend. Gelukkig is hij wel slim genoeg om een aansprekend onderwerp
uit te kiezen. Zijn spreekbeurt gaat over ‘de cameraman’.
Trots heeft papa bij zijn vrienden in Hilversum een oude cameraset geregeld en die mag mee de klas in. Ook heb ik er voor gezorgd dat mama hele stoere foto’s kon gebruiken bij het maken van de PowerPoint presentatie. Zo hoeft meneer de bal eigenlijk alleen nog maar in het open doel te koppen. Misschien pamperen we hem iets te veel, maar bij zo’n spreekbeurt-debuut mag dat wel. Het is ook iets waar we hem niet voor in de wieg gelegd hebben. Hij houdt er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Je zou het misschien niet denken, maar dat heeft hij van zijn vader. Die had het vroeger ook niet zo op spreekbeurten. Eerlijk gezegd sta ik nog steeds liever achter de camera dan er voor. Laat mij de schijnwerpers maar neerzetten, dan mag een ander in het licht staan.
Maar even een verhaal over mijn vak vertellen, dat kan ik inmiddels wel. Denk ik.
Met meester Remon heb ik eens besproken dat het aardig zou zijn om in de groepen 7/8 iets uit te leggen over het maken van een filmpje en nu kan ik handig gebruik maken van de camera die toch al in huis is voor de spreekbeurt van Art. Dus heb ik eigenlijk ook een spreekbeurt.
Achtentwintig paar ogen kijken me aan. Ze zijn nieuwsgierig, maar heus niet allemaal van plan om mijn betoog boeiend te vinden. Stiekem ben ik best een beetje nerveus. Gelukkig kan ik me nog even verschuilen achter die grote, indrukwekkende televisiecamera. Want wat wil ik nou eigenlijk precies vertellen? Met louter stoere verhalen kan ik best een uurtje vullen, maar dat is niet de bedoeling. Die kinderen moeten hier natuurlijk iets van opsteken.
Ik leg uit wat een medium is, een close-up en een totaalshot. Wat kijkrichting is, dat je de ogen het beste op driekwart van het beeld kan plaatsen en ik leg uit wat het kikvorsperspectief en het vogelperspectief is. De bodem van de basis. Maar mijn belangrijkste missie voor deze dag is dat ze voortaan met hun iPads en mobieltjes horizontaal gaan filmen en nooit meer verticaal. Dat mensen gemaakt zijn om in de breedte te kijken, omdat onze ogen naast elkaar zitten, niet boven elkaar. Dat YouTube gemaakt is om de filmpjes horizontaal te vertonen en dat we onze televisietoestellen niet voor niks horizontaal en niet verticaal aan de muur hangen.
Ik hoop dat het een beetje indruk gemaakt heeft. Les geven is een vak! Zoveel is inmiddels wel duidelijk. Toch ben ik zelf niet geheel ontevreden. Dit heb ik aardig uit mijn mouw weten te schudden. Het zal best voldoende zijn geweest, maar ook ik moet me het volgend jaar beter voorbereiden. Dan heb ik op zijn minst een PowerPoint nodig.
Trots heeft papa bij zijn vrienden in Hilversum een oude cameraset geregeld en die mag mee de klas in. Ook heb ik er voor gezorgd dat mama hele stoere foto’s kon gebruiken bij het maken van de PowerPoint presentatie. Zo hoeft meneer de bal eigenlijk alleen nog maar in het open doel te koppen. Misschien pamperen we hem iets te veel, maar bij zo’n spreekbeurt-debuut mag dat wel. Het is ook iets waar we hem niet voor in de wieg gelegd hebben. Hij houdt er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Je zou het misschien niet denken, maar dat heeft hij van zijn vader. Die had het vroeger ook niet zo op spreekbeurten. Eerlijk gezegd sta ik nog steeds liever achter de camera dan er voor. Laat mij de schijnwerpers maar neerzetten, dan mag een ander in het licht staan.
Maar even een verhaal over mijn vak vertellen, dat kan ik inmiddels wel. Denk ik.
Met meester Remon heb ik eens besproken dat het aardig zou zijn om in de groepen 7/8 iets uit te leggen over het maken van een filmpje en nu kan ik handig gebruik maken van de camera die toch al in huis is voor de spreekbeurt van Art. Dus heb ik eigenlijk ook een spreekbeurt.
Achtentwintig paar ogen kijken me aan. Ze zijn nieuwsgierig, maar heus niet allemaal van plan om mijn betoog boeiend te vinden. Stiekem ben ik best een beetje nerveus. Gelukkig kan ik me nog even verschuilen achter die grote, indrukwekkende televisiecamera. Want wat wil ik nou eigenlijk precies vertellen? Met louter stoere verhalen kan ik best een uurtje vullen, maar dat is niet de bedoeling. Die kinderen moeten hier natuurlijk iets van opsteken.
Ik leg uit wat een medium is, een close-up en een totaalshot. Wat kijkrichting is, dat je de ogen het beste op driekwart van het beeld kan plaatsen en ik leg uit wat het kikvorsperspectief en het vogelperspectief is. De bodem van de basis. Maar mijn belangrijkste missie voor deze dag is dat ze voortaan met hun iPads en mobieltjes horizontaal gaan filmen en nooit meer verticaal. Dat mensen gemaakt zijn om in de breedte te kijken, omdat onze ogen naast elkaar zitten, niet boven elkaar. Dat YouTube gemaakt is om de filmpjes horizontaal te vertonen en dat we onze televisietoestellen niet voor niks horizontaal en niet verticaal aan de muur hangen.
Ik hoop dat het een beetje indruk gemaakt heeft. Les geven is een vak! Zoveel is inmiddels wel duidelijk. Toch ben ik zelf niet geheel ontevreden. Dit heb ik aardig uit mijn mouw weten te schudden. Het zal best voldoende zijn geweest, maar ook ik moet me het volgend jaar beter voorbereiden. Dan heb ik op zijn minst een PowerPoint nodig.
Leuk vader en zoon achter de camera !!
BeantwoordenVerwijderen