de luchtballon

De ballonvaarders hebben vast een prachtig uitzicht over het Limburgse land en op de Draf en Renbaan van Landgraaf in het bijzonder. Ze zien de mierenhoop die Pinkpop heet en ik zou willen weten hoe goed zij daar boven de muziek van James Bay kunnen horen. Ze zijn al best ver weg. Het is inmiddels een klein ballonnetje, maar gelukkig kan ik inzoomen. Ik haal ze nog even wat dichterbij.

Het is niet eenvoudig om het shot ook strak te maken. Als je vanaf de schouder filmt en maximaal inzoomt, dan wordt in beeld iedere beweging van de camera uitvergroot. Elk zuchtje zie je. Wat dat betreft zou een camera die op statief staat deze ballon beter kunnen filmen, maar ik wil het zelf doen. Zo probeer ik een verbinding te leggen tussen de mensen in die luchtballon en de drummer van James Bay, hier vlak voor me op het hoofdpodium. Dat kan door snel uit te zoomen, maar het is mooier als ik slechts de scherpte hoef te verleggen.

Dit klinkt eenvoudig. Ik moet alleen even de drummer en die luchtballon in één beeld te vangen. Een stapje naar links, even door de knieën. Nòg iets zakken. Stil zitten drummertje... Tikkeltje naar rechts hangen en ik heb hem! Jammer genoeg sta ik nu niet meer zo stevig op mijn benen. Door deze onmogelijke houding, het is alsof ik ga poepen in het hoge gras, wordt het shot nog minder steady.

De regisseur heeft het al lang gezien. “Daar kom je aan vier!” zegt Eduard. Tijd om langer na te denken of me voor te bereiden op deze actie krijg ik niet. Ik hoop dat ik met de scherpte goed uitkom. Razendsnel moet ik van oneindig naar dichtbij, maar ik mag ook zeker niet te ver doordraaien. Ik wankel een beetje. Haal diep adem en houd de lucht vast. Alle spieren in mijn buik en bovenbenen span ik aan.

“En vier!” Ik ben actual. Maximaal drie seconden heb ik voor ze zullen doorschakelen naar een volgend shot. Ik begin te draaien aan de lens. “Mooi!” roept de regisseur enthousiast, maar het is een beetje als applaudisseren in een vliegtuig op het moment dat het toestel nog niet helemaal stil staat. Je kan nog van de landingsbaan vliegen.

Als elk shot drie seconden staat, dan zijn het gemiddeld twintig shots per minuut en twaalfhonderd in het uur. Deel dat door acht camera’s, dan heb je honderdvijftig kansen bij elk optreden. Ik vind dat je dan best risico’s mag nemen. Liever negen gewaagde beelden en eentje een beetje de mist in, dan twintig brave plaatjes achter elkaar.

Ik ben er bijna met mijn focus. De neus van de drummer drukt inmiddels tegen de luchtballon. Het is alsof hij hem met zijn stokken uit de lucht wil meppen.

Dit maakt het werk van de cameraman op het Pinkpoppodium zo ontzettend… leuk!

‘Leuk’ is natuurlijk een weinigzeggend jeukwoord, maar in dit geval past het omdat iedere cameraman hier zo ontzettend blij van wordt. Er ook zit zoveel in dit werk.

Het is creatief, want je moet een kader maken. De compositie bepalen en daarmee kan je verhalen vertellen. Je maakt iets. Met elkaar, want het is teamwork. Je werkt nauw samen met de andere cameramensen op en rond het podium. De kabelassistent kan jou alleen goed begeleiden als jij ook begrip hebt voor zijn of haar situatie. Je hebt te maken met de beeldtechneuten die de het plaatje kleur geven en een schakeltechnicus die het tempo bepaalt. De regisseur is de dirigent die de maat slaat.

Wat je doet is ook technisch. Je moet scherpstellen en de techniek van het apparaat beheersen. Het is fysiek pittig, want je gebruikt spieren waarvoor geen enkel fitnessapparaat bestaat. En er is een bepaalde druk. Velen kijken met je mee. Om te beginnen staan er tienduizenden in het publiek, die door middel van grote videoschermen direct op je vingers kijken. Bovendien is dit een positie die door elke cameraman wordt begeerd, dus als je echt door de mand dreigt te vallen, zullen er velen in de rij staan om even aan je laatste stoelpoot te zagen.

“Attentie zeven!” De schakeltechnicus drukt en het rode lampje in mijn zoeker dooft. Dat was het shot van de luchtballon. Helemaal gelukt is het in mijn ogen niet. Laten we zeggen dat het een krappe voldoende was. Het idee was goed, maar de uitvoering toch net even wat minder. Het kan alleen niet over. Dit is het. We gaan door. Over een paar seconden ben ik weer aan de beurt en moet ik iets anders verzonnen hebben. Ondertussen draait Camera 2 zich om. Die gaat de ballon nog even extreem close maken. Dan is dit verhaaltje namelijk rond.