welkom in het theater

Hoewel de optredend artiest blij schijnt te zijn met onze komst en de organisatie heeft ingestemd met tv-opnamen moeten wij ons realiseren dat we vanavond te gast zijn in dit theater. We mogen registreren, maar verder niets of niemand ‘tot last’ zijn. Er zijn enkele plekken vrij gemaakt voor de cruciale cameraposities, maar de zaal is verder stijf uitverkocht. Er kan niet meer geschoven worden. Gesuggereerd wordt om een paar camera’s in gangpaden te zetten, maar die moeten -op last van de brandweer- snel te verplaatsen zijn. Handcamera’s niet zichtbaar op het podium en het lichtplan zal op geen enkele wijze worden aangepast aan de wensen van de televisieploeg! Kabels alleen via de gekste overspanningen en door onmogelijke luiken of goten. Gebruik van gaffertape is verboden.

Je kan er moedeloos van worden wanneer je als cameraman, met de beste bedoelingen en hoge verwachtingen, in een theater- of concertzaal komt om je werk te doen. Zo’n opsomming van beperkingen werkt niet bepaald motiverend. De komst van een televisieploeg wordt gezien als een ongewenste invasie. Zelfs de artiest waarvoor we komen en zijn management komt op de proppen met de gekste voorwaarden. Je zou het kunnen zien als stomweg tegenwerken. Het publiek in de zaal wordt altijd gebruikt als levend schild. Zij hebben een kaartje gekocht en mogen tijdens de voorstelling onder geen enkel beding iets merken van de aanwezige camera’s. Het uitzicht in de zaal is belangrijker dan het beeld dat later wordt voorgeschoteld aan een paar honderdduizend kijkers. De televisieploeg moet zich aanpassen en mag zeker niet denken dat ze het hier voor het zeggen hebben. Natuurlijk komt het ook voor dat we met open armen worden ontvangen, maar lang niet overal zijn we welkom. Ik krijg het gevoel dat het steeds moeilijker wordt om in theaters en concertzalen iets voor elkaar te krijgen. Deels heeft dit te maken met onze eigen houding. Resultaten behaald in het verleden. Blijkbaar wordt de manier waarop ‘de cowboys van de televisie’ de boel komen overnemen regelmatig als bedreigend of respectloos ervaren.

Tegelijkertijd neemt de vraag naar registraties van optredens toe en eenvoudige multicamproducties worden goedkoper. We gaan dus meer voorstellingen opnemen en dat is in principe goed nieuws, maar het kan geen kwaad om ook eens even in de spiegel te kijken. Het is wellicht een softe gedachte, maar we moeten af en toe beter luisteren naar de zorgen van artiesten en juist samen met hen zoeken naar oplossingen.

Je zal maar jaren gestudeerd hebben op een instrument, je vingers tot bloedends toe op snaren hebben gedrukt, en dan sta je eindelijk in die grote concertzaal… Kan je de bladmuziek niet meer lezen, omdat televisiemakers je verblinden met felle spots! Of -juist wanneer het voor jou héél spannend wordt- komt er iemand die je muziekstandaard en daarmee al je zekerheden weg wil halen. Types die toch echt gezegd hebben dat ze speciaal zijn gekomen om jouw kunst op te nemen.

Het helpt niet als wij artiesten, hun management en theatertechnici zuchtend en steunend inwrijven wat ónze voorwaarden zijn om tot een goed eindresultaat te komen. We mogen echt wel wat meer oog hebben voor alle daarbij horende gevoeligheden.

Ook ik.

Ik mag vandaag wel een toontje lager fluiten en moet me vooral niet laten opfokken nu ik, tijdens de repetitie, in een aardedonkere zaal totaalshots sta te maken. Deze ergernis kan alleen worden weggenomen als we meer tijd krijgen (of nemen) om elkaar rustig uit te leggen wat de pijnpunten zijn. Wederzijds begrip is immers een schone zaak.

Deze column schreef ik voor Broadcast Magazine, hét mediavakblad van Nederland, dat vanaf deze maand BM heet. Elke maand mag ik een stuk schrijven voor dit tijdschrift in de reeks die we ‘Point of view’ genoemd hebben. Daarnaast schrijf ik voor elke uitgave een interview met een fijne collega uit de mediawereld. Deze maand laat ik in de rubriek ‘Van de vloer’ crewplanner Martin Vredeveld van Team ENG aan het woord. Los van mijn bijdragen zijn er genoeg redenen om een abonnement op BM te nemen. Maar deze maand komt het blad ook los in de winkel, ter gelegenheid van de uitverkiezing van Floortje Dessing als Omroepvrouw van het Jaar. Je kan bij wijze van uitzondering dus ook eens een los exemplaar kopen en kijken of BM iets voor jou is.