een klein half uurtje vooraf

Een uptempo nummer van Aretha Franklin schalt door de speakers. Het publiek heeft zojuist plaatsgenomen in de relatief kleine studio. Op tv lijkt het altijd groter. Waarschijnlijk, omdat het altijd stampvol zit. Zo ook vanavond. Hier en daar wordt wat geschoven. Er komt nog iemand aangesneld met een paar extra stoelen. Een meneer van de brandwacht ziet dat het goed is.

Op de monitoren is een klok te zien die aftelt. Nog drieëntwintig minuten. Ik ben veel te vroeg. Dat komt omdat ik hier niet zo vaak kom. Dit is welgeteld de derde keer. Mijn collega's weten beter. Die zitten nog rustig boven, in de gastenruimte, aan de koffie. Dat ik te weinig in zulke studio’s kom blijkt wel als ik iets te nonchalant, met mijn vijfennegentig kilo (plus drie – ssst, niemand zeggen!), tegen een muurtje wil leunen en het slappe decor met een harde krak bijna de geest geeft. Gelukkig heeft alleen een gastvrouw dit gezien (denk ik) en kan ik het stukje plastic weer eenvoudig terug buigen. Niks aan de wand.

Tommy Byrne is de opnameleider. Die hoort hier bij het meubilair. Hij pakt een microfoon, zwaait naar de man van het zaalgeluid en als Aretha stil is heet hij het publiek welkom. Op uiterst vriendelijke wijze legt hij rustig uit dat iedereen zijn telefoon moet uitzetten: “Echt uit, want als je straks in beeld komt gaat iedereen je gelijk berichtjes sturen.” De mensen begrijpen het allemaal en doen keurig wat er gevraagd wordt. Ook geeft hij even aan dat het heel gek is, als de mensen die achter Matthijs zitten, in beeld, meelezen met de autocue. “Niet dat dit ook zal lukken, want de letters draaien straks razendsnel.”

Dan mag de muziek weer harder. Tommy en ik staan even te kletsen als Matthijs binnen komt. De opnameleider stelt mij nogmaals aan de anchor van het programma voor. Ik krijg een ferme hand en word hartelijk welkom geheten. Zo begroet hij ook op ontspannen wijze de gastvrouw en de brandwacht. Hij heeft alle tijd.

Matthijs spreekt zelf het publiek toe. Hij vertelt uitgebreid hoe dankbaar hij is dat de mensen, nu alweer bijna twaalf jaar, van heinde en verre komen om een uitzending bij te wonen. Een mevrouw uit Maastricht heeft vandaag de langste reis gemaakt. Iemand vraagt iets over The Beatles en krijgt keurig antwoord. Het is gezellig en huiselijk in de studio, waar elke avond een goed bekeken en vaak spraakmakend programma wordt gemaakt.

Je zou het allemaal ‘super professioneel’ kunnen noemen, maar dat is misschien een te zakelijke en kille beschrijving. Hier wordt met liefde en passie gewerkt. Iedereen is goed in wat hij doet, maar de lat ligt ook hoog. Dit is het FC Barcelona van de Nederlandse televisie en dan is Matthijs de Messi. De druk is groot. Er moet telkens weer gescoord worden, maar toch voelt dat op dit moment helemaal niet zo. Het moet een feest zijn voor de mensen in het publiek.

Mijn collega’s komen binnen. Ook ik loop naar mijn plek. Op het moment waarop ik heel onderkoeld achter camera 4 ga staan, de headset opzet en de statiefkop uit zijn locking klik, vind ik mezelf super stoer. Ik zie mensen in het publiek kijken en maak mezelf wijs dat ze allemaal bedenken hoe cool het zou zijn als zij ook cameraman waren.

De gasten betreden een voor een de arena en ze worden door Matthijs geïntroduceerd. Het publiek klapt alsof we al op zender zijn. De klok staat bijna op nul. Ongemerkt zijn we aangekomen bij de promo’s, waarvan er eentje live is en de ander wordt opgenomen. Dan hebben we nog elf minuten tot het begin van de uitzending.

De band en het koor doen een lange versie van het nummer dat ze halverwege het programma ten gehore zullen brengen. Nico Dijkshoorn is er vandaag en hij speelt even tussendoor No woman, no cry op gitaar. Het koor doet spontaan mee. Bart, de zanger van Racoon die ook te gast is, improviseert op verzoek van Matthijs een liedje. Ook Hadewych Minis staat op om een nummer te zingen. Het publiek smult er van. Dit is hartstikke gezellig en zo wordt het ongemerkt zeven uur. Minder dan één minuut te gaan en er wordt nog volop muziek gemaakt. Tommy kapt het af. Matthijs gaat op zijn plek staan. Hadewych gaat snel zitten en de mensen van het koor verdwijnen voor even van het podium.

We gaan beginnen! Dìt is DE WERELD DRAAIT DOORRRRRRRRRRR...