diepe buiging voor meester en juf

De vorige week mocht ik twee dagen mee op kamp met Daltonschool Apollo11 uit De Meern. Ik heb me kostelijk vermaakt met de kinderen uit de groepen 5/6 tijdens het huttenbouwen, een bosspel in het donker en de bonte avond. Ik heb weer eens geslapen op een slaapzaal en ben de volgende morgen door vijftien mannetjes van negen met kussens uit mijn stapelbed getimmerd.

Het was alsof er een blik jeugdherinneringen werd opengetrokken. Ondertussen zag ik mijn eigen kind enorm genieten en leerde ik de fantastische leerkrachten van deze geweldige basisschool beter kennen. Veel vliegen in een klap dus. Het weer was geweldig, de ouderwetse accommodatie prima in orde en zelfs de frietjes met appelmoes smaakten als ware het een driesterrenmaaltijd.

Wat me weer eens opviel is met hoeveel passie de juffen en meesters van zo’n basisschool hun werk doen. Zij weten precies wat kinderen nodig hebben. Ik heb het soms al moeilijk met twee kids tegelijk, maar zij houden moeiteloos dertig, veertig van die ongeleide projectielen in het gareel. De bevlogenheid spat er vanaf. Ze zijn concequent en duidelijk, maar tegelijkertijd zo ontzettend lief. Ook de kinderen die soms wat meer aandacht vragen, worden telkens weer benaderd met engelengeduld. Na dit kamp maak ik een heel diepe buiging voor Marie-Louise, Mark, Marjolein, Lisanne, Marscha, Marjon en alle andere leerkrachten uit het basisonderwijs.

Een paar dagen later las ik een artikel in De Volkskrant over de loonkloof in het onderwijs en de salarisjes waar al die -keihard werkende- meesters en juffen het mee moeten doen. Ik schrok me een hoedje. Natuurlijk wist ik wel dat het niet veel is, maar als je net van dichtbij gezien hebt hoe betrokken deze mensen zijn en wat ze allemaal voor onze kinderen doen, dan komt het nog harder binnen. Zij zijn het die de nieuwe generaties klaarstomen voor de toekomst van onze wereld.

Begin nu niet over de lange vakanties van leerkrachten, want toevallig weet ik dat de werkdruk in het onderwijs gigantisch is. Goede leraren werken standaard over om kerstvieringen, toneelvoorstellingen en nieuwe lessen in elkaar te draaien. Tijd om bijvoorbeeld de toenemende stroom aan mailtjes van ouders te beantwoorden is nergens gebudgetteerd. Om maar te zwijgen over alle onderwijsvernieuwingen die telkens vanuit de politiek worden opgelegd en hartstikke veel tijd opslokken. Aan de mensen die het moeten uitvoeren wordt meestal niks gevraagd. Alle extra uren in avonden en het weekend wegen nooit op tegen een paar weken vakantie in de zomer, waar overigens ook telkens weer iets van afgesnoept wordt.

Met dit in mijn achterhoofd stuitte ik vanmorgen weer op een klein stukje in de krant over het groeiend aantal grootverdieners in de top van de politie. Daar zitten baasjes die vinden dat ze het waard zijn om meer dan 179 duizend euro per jaar te verdienen. Dat is minstens zes keer zoveel als het salaris van juf Marjolein!

Ik vraag me dan af of zo’n ‘topman’ wel eens nadenkt over de verhouding tussen zijn inkomen en een simpel ambtenarensalaris. Zou het werk van een bankdirecteur of politiechefadviseur echt zoveel belangrijker, moeilijker, verantwoordelijker of zwaarder zijn dan dat van de basisschooljuf? Ik waag het te betwijfelen.

Alsof de juf tegenwoordig niet keihard wordt afgerekend door ouders, die ’s ochtends alleen tijd hebben om met hun dikke leasebak op de gevaarlijkste hoek voor de school te stoppen en hun merkkledingkids eruit te trappen, zonder te kijken of er ook nog kleuters op fietsjes voorbij slingeren. Als Diederikje weer eens onvoldoende heeft gescoord in de Cito of zich niet weet te gedragen tijdens de pauze, dan ligt het nooit aan Diederikje en kan de juf op z’n minst een pittige mail verwachten.

Zulke Porsche-Cayenne-ouders waren natuurlijk ook niet mee op kamp. Daar hebben zij echt geen tijd voor. Jammer, want het kan volgens mij wel relativerend werken als juist ouders met een forse bankbonus, topinkomen of dikke Balkenendenorm eens doormiddel van een stevig kussengevecht uit hun stapelbed worden gemept. Ga maar eens een paar dagen hutten bouwen met aluminiumfolie, lopen als een beer, kampvuur stoken, honderden melkbekers afwassen en ondertussen goed kijken naar het werk van leerkrachten uit het basisonderwijs. Dan zie je mensen die het niet doen voor het geld, maar juist om álle kinderen een eerlijke kans te geven en daarmee de wereld misschien een klein beetje mooier en gelukkiger te maken. Die zijn pas belangrijk!