waarom ik op een dag de Staatsloterij moet winnen

De meeste cameramensen gebruiken, in situaties waarbij met meerdere camera’s tegelijk wordt gewerkt, een standaard headset voor alle communicatie met de regie. Dat zijn meestal van die stoere groene koptelefoons met microfoon die je ook wel kan kennen van helikopterpiloten. Deze sluiten enorm goed af en daardoor kan je onder alle omstandigheden horen welke aanwijzingen er worden gegeven. Alleen wilde ik natuurlijk weer iets anders.
In navolging van collega Bas Thijssen heb ik een piepklein en vederlicht headsetje van de firma Variphone. Daar heb ik hier al eerder iets over geschreven. Het is niet zo zwaar, drukt veel minder op mijn hoofd en het glijdt niet van mijn kale bats als ik zweet, hol, omhoog kijk of buk. Die twee op maat gegoten oordopjes sluiten zo goed af dat ik zelfs op het podium bij de Red Hot Chili Peppers en Green Day rustig mijn werk kon doen. Een ander voordeel is dat ik altijd in beide oren een speakertje heb, ook als ik met een camera op mijn schouder werk. Daardoor hoef ik hem niet altijd zo hard te zetten en dat is beter voor het gehoor. Ik heb dat ding nu twee jaar en kan niet meer zonder.
Ook het afgelopen weekend in de Jaarbeurs heb ik er ontzettend veel plezier van gehad tijdens het Zapp Sinterklaasfeest met duizenden gillende kinderen. Dat was natuurlijk een heerlijke klus. Prijsschieten voor alle cameramensen die de blije, enthousiaste of gespannen kindergezichtjes mochten filmen. We deden drie shows met telkens 9.000 man publiek. Zaterdag een en zondag twee. Ik had de mazzel dat ik voor het tweede jaar op rij de draadloze camera mocht doen en dus kon ik tijdens de parade van Zapp Sterren helemaal los gaan op Mega Mindy en K3, mocht ik de kleine intocht van Sinterklaas op zijn paard van dichtbij volgen en het klapstuk was een ritje met de Sint op een golfkarretje door de Jaarbeurs. Ik kan inmiddels uit betrouwbare bron melden dat de Goedheiligman net zoveel als Max Verstappen houdt van gas geven en dus vlogen we door die zaal. In de bochten moest ik me goed schrap zetten met die zware camera. Bijna was zijn typische uitspraak ‘Nou dag hoor!’ op mij van toepassing. We hadden allebei nooit bedacht dat zelfs een simpele golfkar iets met G-krachten kan doen. Maar gelachen hebben de Sint en ik in ieder geval wel.
Terug naar mijn intercomheadsetje. Zaterdagmiddag, na afloop van de eerste show, was ik een oordop kwijt. Ik had de hele tijd gewerkt met slechts één dopje. Die andere had los gehangen, zodat ik niet helemaal afgesloten was van de buitenwereld en nog iets kon horen als ik met mijn hele gewicht, bijvoorbeeld, bij een peuter op de tenen zou staan. Het rechter, speciaal voor mij gegoten oordopje had dus anderhalf uur aan een draadje gebungeld, terwijl ik door Hal 12 van de Jaarbeurs holde en de gekste capriolen uithaalde met Sint en Pieten. Ergens, tijdens het maken van een gekke beweging of bij het op mijn schouder gooien van de camera, moet het los geraakt zijn en is het op de grond gevallen. Maar waar? Die hal is gigantisch en er waren weinig hoekjes waar ik nog niet geweest was. Bovendien hadden ze uitgebreid met confettisnippers geschoten en lag de vloer bezaaid met popcorn. Zoeken leek mij geen serieuze optie, maar een collega stelde voor om tóch even een rondje te lopen. Na een klein kwartier en het oprapen van drie TumTummetjes heb ik het opgegeven. De collega die zo vriendelijk was om met me mee te zoeken heb ik vriendelijk bedankt. Net toen we terug liepen en het hadden over de kosten van een nieuwe oordop lag daar onder een stoel… Jawel, mijn oordoppie.
Sommige mensen hebben namelijk àltijd geluk!