lekker spontaan en helemaal zichzelf

“Hééééééééy hooooooi halloohoowww! Hoe is het dannnnnn?” 

Met veel kabaal komt er iemand de regieruimte binnen. Ze klinkt nogal... opgewekt. Blijkbaar is het een bekende, want iedereen in de regieruimte ‘hoo-hooit’ overdreven enthousiast terug. Niemand let nog langer op de shots die met bloed zweet en tranen worden aangeboden. En eerlijk gezegd ben ik, hier achter mijn camera, ook een beetje van mijn à propos. Wie is deze dame? Herken ik haar stem?

Ik hoor dat ze de regisseur zoent, de regie-assistente en tot zijn grote schrik ook de schakeltechnicus. Zzzzzzmak, zzzzzzzmak, zzzzzmak. Echte pakkerds. Via de intercom hoor ik bij hun microfoontjes de halve ijzerwinkel rammelen die blijkbaar om haar nek hangt.

Ik weet niet zeker of de dame is gaan zitten of dat ze nog achter de regisseur staat. Aanwezig is ze zeker. Het komt op mij over als zo’n vrouw die zichzelf ‘een beetje gek en lekker impulsief’ noemt. Je kent ze wel.

‘Nou, hoe is het?’ vraagt ze.

‘Ehm… goed, hoor.’ Antwoordt de regisseur, ‘Maar we zitten midden in een opname.’ 

‘Wat éééééénig. Ik vind dit altijd zo’n leuke show dit! Het ziet er zóóóóóóóóów gezellig uit allemaal. En die presentatrice, wat een pláátje! Wie doet haar make-up eigenlijk? Fan-tas-tisch mantelpakje. Echt hoor. En dat decor. Schi-te-rund. Echt waar. Geweldig allemaal! Zo, zo... Héééééééérluk!’

De klemtonen en uitroeptekens vullen de hele regiewagen. Zou deze mevrouw door hebben dat wij hier gewoon serieus aan het werk zijn? Iets met concentratie enzo. Er hangt toch een bordje met ‘On Air’ naast de ingang? Maar niemand reageert geïrriteerd. Kennelijk heeft iemand tegen haar gezegd dat ze altijd welkom is. Misschien is ze wel belangrijk. Iemand van de zender of een hooggeplaatste tante van de productiemaatschappij. 

De schakeltechnicus is de eerste die zich herpakt en door gaat met waar we voor gekomen zijn: ‘Attentie twee. En twee.’ Voor het eerst in een halve minuut wordt er naar een andere camera geschakeld. Mijn collega op camera 3 kan even adem halen. De arme handheldspecialist heeft al die tijd geprobeerd om een steady shot te houden. Ik zie vanuit een ooghoek dat hij zijn rug even moet rechten.

Aan de andere kant van de camerakabels kakelt het gewoon verder. Pok pok pok.

‘Zeg, hoe is het eigenlijk met je vrouw en met de kinderen? Heb je gehoord van Albert en Evert? Wist je dat Anita weg gaat? En Loes, die is helemaal ingestort na dat gedoetje in de Westergas. Ik hoorde dat ze zelfs bij een psychiater is geweest…’  

Je zou denken dat deze mevrouw niet in de gaten heeft dat er twintig man meeluisteren. Iedereen die bij de opname betrokken is heeft een headset op of een ‘oortje’ in en hoort wat er in de regieruimte gezegd wordt. Toch denk ik ook niet dat we hier te maken hebben met iemand die voor het eerst een regiewagen binnen stapt. Zulke mensen zijn meestal onder de indruk en zeker tijdens een opname of live uitzending. Die zijn doorgaans stil. Hooguit hoor je ze fluisteren: ‘Wat een boel televisies!’

Uiteindelijk, laten we zeggen na een paar minuutjes, komt de televisietrein weer op gang. De regisseur gaat verder en al snel horen we weer de gebruikelijke aanwijzingen, het knippen in de vingers en het tikken met een pen op de regiedesk.

Even is mevrouw stil. Overdonderd misschien. Maar als je goed luistert kan je heel langzaam het kwartje horen vallen. Niemand reageert op haar teksten. Hier en nu is er geen tijd om even gezellig met haar te beppen.

Dan zegt ze: ‘Nou ehm... ik ga maar weer eens. Jullie moeten door. Dat snap ik. Ik ga natuurlijk niet storen. Dus ehm... doei! Aju. Was leuk. Dag dag. Kusjes…’

Eindelijk keert de rust en de concentratie terug, maar dan… nog heel even… komt ze terug. 

‘Groetjes aan je vrouw en kinderen nog, hoor. Nou, doei doei. Dag hoor! Daahaaaag.’

Met veel kabaal rammelt ze aan de deur.

‘Duwen!’ Zegt iemand. Dan rinkelt ze naar buiten. Haar hakjes doen van tik tak tik tak en met een harde knal valt de deur dicht.