arme Hannes

Dat het niet veel vaker mis gaat in Omroepland mag een godswonder heten. Al die ingewikkelde kastjes en doosjes die elke dag opnieuw aan elkaar worden geknoopt. Telkens in andere configuraties, met kabels die we voortdurend uit- en oprollen. En het zijn tegenwoordig ook allemaal kleine computertjes met vreemde kuren op de momenten waarop je ze niet kan gebruiken. Niet alleen uit de mensen wordt het maximale gehaald, ook de apparaten moeten steeds flexibeler zijn. 

Toch gebeurt het niet vaak dat een productie in de soep loopt. In geval van nood is er altijd wel een of andere handige Harry die op het juiste moment een briljante ingeving heeft, een creatieve omleiding verzint of net op tijd ontdekt waar het euvel zit. In de televisie-industrie wemelt het namelijk van de mensen met een instelling van: ‘Het zal mij niet gebeuren!’

Of Hannes deze mentaliteit heeft weet ik niet. Ik ken hem niet. Nooit gesproken of zelfs de hand geschud. Wel samengewerkt. Slechts één keer. Die dag was Hannes ingevlogen uit Duitsland. Hij moet dus wel een specialist zijn, anders had de opdrachtgever er nooit voor gekozen om hem deze belangrijke opdracht te geven. 

Wat Hannes doet kunnen wij in Nederland ook wel, maar iemand heeft in al zijn wijsheid besloten dat de graphics bij deze live-uitzending een internationaal karakter moesten krijgen. Laten we zeggen dat elke kleine sportbond tegenwoordig graag Champions Leagje wil spelen. Daar horen reclameborden bij, speciale accreditaties, ingewikkelde cameraplannen, dikke draaiboeken, time scedules, controlleurs die mensen op de vingers komen kijken en in dit geval een Duitse titelaar. Hannes dus. En die zat recht tegenover mijn camerapositie aan een geïmproviseerd tafeltje. 

Producties worden steeds complexer. Het zijn niet alleen een paar camera’s die met een regiewagen verbonden worden, maar ook tientallen personen die met elkaar communiceren over verschillende lijnen. Presentatoren die commentatoren moeten horen en commentatoren die verslaggevers inleiden. Eindredacteuren die iedereen willen souffleren. Producers, opnameleiders en redacteuren; het lult allemaal met elkaar. En dan zijn er nog dikke computers voor graphics, slomotions, highlightclips en content op allerlei schermen. Instarts, geluidjes, lichteffecten, glas- en satellietverbindingen.

Die avond, vanaf het eerste fluitsignaal, wilde de laptop van Hannes opeens niet meer praten met zijn PC. Tenminste, dat was wat ik er van begreep. Ik neem aan dat het de hele middag goed had gefunctioneerd, maar toen de wedstrijd begon was het syntax error. Niet alleen op de harde schijf van zijn computers; ook in het hoofd van Hannes. 

Er is, zoals gezegd, wel vaker stress over haperende systemen die vlak voor een rechtstreekse uitzending dienst weigeren, maar de kijker krijgt daar gelukkig slechts zelden iets van mee. Wat dat betreft is de televisie-industrie te vergelijken met de luchtvaart. Er wordt achter de schermen wel eens een noodlanding gemaakt, alleen crashen we bijna nooit. Dat komt omdat alles tot in den treure wordt getest en gecontroleerd. Wie er vanuit gaat dat het wel goed zal komen, die gaat onherroepelijk op zijn bek. ‘Assumtion is the mother of all fuck ups,’ zeggen wij dan.

Ik neem aan dat Hannes met zijn Duitse Gründlichkeit zijn zaken echt wel gecheckt en gedubbelcheckt had, maar al snel klopte er geen hout meer van de score onder in beeld, de klok gaf een verkeerde tijd aan en alles wat de titelaar probeerde te herstellen ging ook mis. Nooit eerder heb ik zoveel ellende in graphics voorbij zien komen als die avond bij de arme Hannes. De Wet van Murphey zat hem op de hielen. Ook de regisseur in de wagen, die echt wel wat gewend is, wist niet wat hem overkwam. 

En het kwam niet meer goed. Ik kreeg medelijden met de Duitser. Het leek op een computerstoring zoals we hem allemaal wel kennen. Dat hij het net nog prima deed, maar dat er van het ene op het andere moment geen land mee te bezeilen is en dat je geen idee hebt hoe dat nou kan. Is het een virus, een hack, een kabelbreuk, een update of doe je zelf iets stoms? Opnieuw opstarten hielp in ieder geval niet, evenals een technische tik op het betreffende apparaat. 

Het werd een hele gekke, memorabele avond voor ons allemaal. Het was nogal onrustig in de intercom door alle commotie over verkeerde standen, klokjes, periodes en andere titels. Ik vond het lastig om de concentratie vast te houden, maar gelukkig lukte het om niet de hele tijd naar de wanhopige man aan de overkant te kijken. Die zat daar maar moedeloos van ‘nee’ te schudden en met zijn handen in zijn baard te wrijven. Het was ook de avond waarop we opeens grenzeloos veel respect kregen voor onze eigen titelaars, die we heus wel eens vervloeken. 

Na afloop is Hannes met stille trom vertrokken. Ik vrees dat hij tot ver voorbij Oberhausen heeft zitten vloeken in zijn Mercedes Vito. Hoe het nu met hem gaat weet niemand. De computer is teruggevonden in een prullenbak op een Raststätte in de buurt van Keulen.