dagboek van een werkloze ZZP’er
dag 5 – boos en blij tegelijk
Ik mis mijn mooie vak nu al. Los van alle financiële consequenties vind ik het onverteerbaar dat zoveel toffe projecten niet door gaan. Mijn agenda stond tot eind mei vol met prachtige klussen. Hier en daar was het eigenlijk té druk, maar ik kon en wilde niet kiezen. Een maand of langer niks doen, dat wil ik helemaal niet. Ik wil een camera in mijn handen of op mijn schouder. Ik wil basketbal filmen, naar Matthäus aan de Maas, de Marathon van Rotterdam, de Korfbal League Finale in Ahoy, 75 jaar Bevrijding voor Omroep Gelderland en naar de Janse Bagge Bend. Ik hoorde al dat Koningsdag in Maastricht niet door gaat, de Formule 1 staat op losse schroeven. Over het wel of niet doorgaan van de Invictus Games is nog niks bekend, maar ik houd mijn hart vast. Het is zo ontzettend jammer allemaal.
Ik wil helemaal geen Franse en Engelse grammatica oefenen met mijn zoon of breuken gelijknamig maken met mijn dochter. Als ik dat leuk had gevonden, dan was ik wel leerkracht geworden. Toch hebben we vandaag de schoolspullen opgehaald. Alle bureautjes in huis zijn opgeruimd en ingericht voor een periode van thuisonderwijs. Er is een schema gemaakt waarbij de kinderen ’s ochtends hun schooltaken gaan doen, ’s middags tijd voor zichzelf hebben en ze ook meer gaan helpen in het huishouden. Zoonlief heeft vanavond al gekookt, maar dat betekent niet dat ik het lekker rustig heb. Om beurten roepen ze me, omdat er ergens mee geholpen moet worden. Ik heb de neiging om alles voor te zeggen, mits ik het snap. Soms moet ik ook even nadenken. Veel stof is al lang weggezakt, als ik het überhaupt ooit geweten heb.
Dit worden drie lange weken.
De afgelopen dagen stond ik nog in een modus van zoveel mogelijk ondernemen. Heel langzaam komt het besef dat we echt een periode ingaan waarbij we hier in huis met ons vieren op elkaar zijn aangewezen. Vandaag mochten de kinderen nog een paar uurtjes met een vriendje of vriendinnetje spelen, maar ik geloof dat dit eigenlijk helemaal niet de bedoeling is. We moeten alle maatregelen serieus nemen en zo min mogelijk direct contact met mensen hebben. Alleen kan ik maar niet wennen aan dat idee. Het is zo onwerkelijk.
Wel hulde voor de noodmaatregelen die ons kabinet vandaag heeft aangekondigd. Wat ben ik blij dat ik in Nederland woon! De regering heeft razendsnel geschakeld en doet haar stinkende best om ons hier op positieve wijze doorheen te loodsen. Geen idee of het genoeg is en of we er mee gered zijn, maar het is zeker ruimhartig. Ik moest wel even lachen toen ik de eerste opgeluchte reacties las van ZZP’ers, die een paar dagen geleden nog in staat waren om minister Eric Wiebes te lynchen. En gek dat er een tijdje geleden financieel nog niet zo veel mogelijk was toen de leerkrachten uit het basisonderwijs aan de bel trokken en later ook de mensen uit de zorg. Ik hoop dat er snel nog eens gekeken kan worden naar de loonstrookjes van deze mensen, al vrees ik dat aan het eind van de crisis de grote zak met geld helemaal leeg is en het nog lang zal duren voor we die weer met z’n allen hebben aangevuld.
Kut vleermuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.