Hoog in de lucht boven Wijster cirkelt de ASR265 van Aero Sotravia. Je ziet hem niet, maar al een paar uur draait het toestel kleine rondjes. Als je op flightradar kijkt ziet het patroon er vreemd uit. Allemaal lussen, terwijl normale vliegtuigen rechte lijnen trekken. Een leek zou zich kunnen afvragen waarom je in vredesnaam urenlang boven een voormalig vuilnisbelt vliegt. Wij van de televisie weten beter. Dit vliegtuig fungeert als extra hoge zendmast tijdens het NK wielrennen. De signalen van twee cameramotoren en van de helikopter worden naar het vliegtuig gestraald, waar vandaan het vervolgens wordt terug gestuurd naar een paar schotelantennes, die niet ver van de regiewagen staan. Zo komen de beelden en geluiden uit de koers bij de regisseur, die vervolgens een keuze maakt. Kijken we naar de kopgroep of naar de achtervolgers? Of willen we het verschil zien en kijken we naar een overzicht vanuit de lucht?
Wielrennen is in mijn ogen de mooiste sport om in beeld te brengen. Je kan het op geen enkele manier beter volgen dan via de televisie en de techniek die er bij komt kijken blijft fascineren. Van jongs af aan vind ik cameramannen, die als een wokkel gedraaid achterop motoren zitten, super stoer. De helikopter, die langzaam op je af komt en al vroeg verraadt waar de renners zijn, blijft indrukwekkend. Alleen al dat geluid. Zeker als hij extreem laag vliegt en in krappe bochten om het peloton heen draait.
Bij dit Nederlands Kampioenschap heeft de NOS-regisseur ook nog de keuze uit een paar vaste camera’s. Op de VAMberg hebben ze twee hoge steigers geplaatst, waarop camera’s staan met enorme telelenzen. Die hebben een prachtig overzicht en kunnen de renners perfect volgen tijdens de korte beklimmingen. Net voorbij de finish hangt de arm van een cameracrane over de weg die alle doorkomsten in beeld brengt en de uiteindelijke winnaar in een ruim shot over de streep laat komen. Daarnaast staat een camera die weinig gebruikt wordt, maar essentieel is. Deze maakt voor de slowmotion het medium shot van de gelukkige winnaar die zijn armen in de lucht steekt. Omdat dit juichende beeld telkens weer uit het archief gehaald zal worden als het in de toekomst over deze renner of over deze koers gaat, noemen we dit het ‘shot voor de eeuwigheid’. Direct nadat de winnaar voorbij is gaat de cameraman met deze camera snel naar een tentje waar de winnaar wordt geïnterviewd.
Tot slot ben ik er nog: Camera 7. Ik loop met een draadloze camera rond en heb tijdens de koers een vrije rol. Hier en daar probeer ik een shotje mee te sprokkelen bij de bevoorrading, tijdens de klim of als ik een bekende persoon zie lopen in het VIP dorp. Ook heb ik iets geprobeerd met verbaasde schapen langs het parkoers, maar dat heeft de live-uitzending niet gehaald, omdat er in de wedstrijd teveel belangrijke ontwikkelingen achter elkaar waren. Het is vooral mijn taak om na de finish de winnaar op te vangen. Ik sta daar voor de tranen van geluk en de zoen van zijn liefje. Hoe kleiner de taak van een cameraman bij een bepaalde productie is, hoe spannender het wordt. Als je slechts één moment echt hoeft te hebben, wordt dat súper belangrijk. Je wilt het niet missen, want dan is alle moeite voor niets geweest en gelijk je hele dag verpest. Je krijgt geen tweede of derde kans.
Met nog iets minder dan tien kilometer te rijden begeef ik me langzaam naar de zone achter de meet. Hier verzamelen zich inmiddels alle verzorgers en fotografen. Mensen van de organisatie proberen het gedrang op een paar vierkante meter in goede banen te leiden, maar zorgen vaak ook voor wat extra onrust. Ik heb inmiddels zoveel ervaring met deze camera dat ik me niet snel meer gek laat maken. Het is een kwestie van rustig blijven en positie kiezen. Niet twijfelen en als het zover is, gericht op je doel af gaan. Gewoon even scherp blijven. Focus.
Alleen moet ik ook eerlijk bekennen dat mijn ogen de laatste jaren niet beter zijn geworden. Over focus gesproken. Stiekem heb ik in mijn rechter oog een daglens om van dichtbij nog beter in de zoeker te kunnen kijken. Een ideetje van mijn goede optometrist. Het werkt al twee jaar perfect en niemand heeft in de gaten dat ik eigenlijk een leesbrilletje nodig heb. Alleen vandaag, bovenop de VAMberg, waait er iets in mijn oog. Een vuiltje. Dat krijg je op een vuilnisbelt. Het prikt als een dolle. Ik wrijf en maak het daarmee alleen maar erger. Al snel weet ik zeker dat die lens er uit moet. Het oog begint al te tranen. Gelukkig ben ik niet voor één gat te vangen. In mijn broekzak heb ik een reservelens. Dus haal ik de ene lens voorzichtig uit het geïrriteerde oog, pak ik de nieuwe lens erbij, leg die ik professioneel op mijn wijsvinger en breng de hand in de richting van mijn rechter oog. De renners zitten inmiddels in de laatste vijf kilometer als een kleine windvlaag het lensje van mijn vingertop blaast. Dag lens.
Gelukkig is het nog niet zo erg dat ik de finish van deze wedstrijd op de tast moet doen, maar comfortabel is het niet. Het minst onscherp moet scherp zijn. Gelukkig heb ik een groothoeklens en schijnt het zonnetje. De scherptediepte is mijn vriend vandaag. Op routine en ervaring draai ik de focusring van de lens in de juiste richting als de kersverse winnaar bij mij voor de deur in zijn remmen knijpt. Een dolenthousiaste vriendin vliegt hem om de nek. Op dat moment is de kijker bij de sprint om de tweede en derde plek. Mijn shots komen straks in de herhaling. Alleen het mooiste moment wordt gebruikt. Zo kan er eigenlijk niks meer mis gaan…
Sommige mensen hebben altijd geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.