zaterdag 25 juni 2022

zweet

 

Onder de noemer ‘The Longest Day’ maakt een vriendengroep jaarlijks op of rond 21 juni een serieus lange fietstocht. Het begon ooit met alle twaalf de provincies op één dag. Een ander jaar fietsten ze van Groningen naar Zeeland, langs de hele Nederlandse kustlijn. De organisatie van dit gekkenwerk is in handen van Herman van der Zandt en Martijn Hendriks, de mannen van de populaire podcast Tweewielers. Dit jaar was het alweer de zesde editie van hun Longest Day. Deze keer fietsten ze door vijf landen in één dag. Een tocht van 364 kilometer met 3994 hoogtemeters, voornamelijk in de Belgische Ardennen. Van Maastricht naar België, Duitsland, Luxemburg, Frankrijk en weer terug naar Maastricht. De start was op zaterdag 18 juni om vier uur ’s ochtends en rond half acht ‘s avonds hadden acht van de negen deelnemers het gehaald. Hiervoor zaten ze 12 uur en 48 minuten op de fiets. Met temperaturen die boven de 36 graden uitkwamen was het ook nog eens een van de warmste dagen van het jaar. 

Ik was erbij! 

Natuurlijk niet op de fiets, maar met een camera achterop de motor van Jos Hayen. Samen met regisseur Bas Koel werkten we aan een film over deze waanzinnige fietstocht. Dus ook wij waren om 03.00 uur opgestaan, nadat we slechts een paar uurtjes hadden geslapen in een warm hotelkamertje, midden in het uitgaanscentrum van Maastricht. Ook wij waren dik 15 uur onderweg, waarvan ik bijna 13 uur op de motor heb gezeten. En ook bij ons was het 36 graden. Alleen moesten wij voor de veiligheid ook nog eens een motorpak aan…

Je hoort mij verder niet klagen, hoor. Ik was het min of meer zelf schuld. Een jaar geleden had ik na The Longest Day tegen een van de deelnemers gezegd dat ze eigenlijk eens een film zouden moeten maken over hun belevenissen. Op de wedervraag wie er in hemelsnaam zo gek zou zijn om dit dan gratis te doen heb ik per ongelijk mijn vinger een beetje opgestoken. De volgende morgen kreeg ik al een Appje van de organisatoren. Ja, wie A zegt…

Ach, je moet ook af en toe iets doen voor een goed doel en we kunnen niet alleen maar de arme kindertjes van Afrika helpen. Soms mag je best eens negen volwassen kerels steunen, die heel graag jongentjes willen blijven.

Speciaal voor de gelegenheid had ik bij The Crew een nagelnieuwe Sony Fx9 camera geregeld met een mooi setje G-Master lenzen. Dit apparaat wilde ik graag beter onder de knie krijgen en dat is gelukt. Er komen werkelijk schitterende plaatjes uit, de autofocus is in veel gevallen briljant, maar in de bediening is deze camera niet ideaal. Zeker niet als je achter op een motor je werk moet doen en soms gedraaid zit als een Wokkel. Er zitten heel veel knopjes op die je per ongeluk kan indrukken of waar je juist bijna niet bij kunt komen als je een helm op hebt en de camera ligt op je schouder. Misschien nog wel het meest onhandig aan dit apparaat is dat hij steeds omkukelt als je hem even op de grond wil zetten. Er zit een handvat bij dat je steeds moet inklappen of losschroeven. Nu zullen er vast collega’s zijn die zweren bij dit apparaat en die ook voor elk probleem al een oplossing hebben bedacht, maar ik durf toch wel te zeggen dat op het gebied van camerahandeling, balans en bediening vroeger alles beter was. Professionele camera’s zijn er nog steeds, maar die zijn in verhouding tot deze Fx9 onbetaalbaar. Dit blijft een industrieel apparaat met een waanzinnige prijs/kwaliteitverhouding, prachtig beeld en hij is prima in situaties waarin je alles naar je hand kan zetten, maar als je moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan, dan ben ik niet overtuigd. Neemt niet weg dat ik er mooie dingen mee gemaakt heb. Dat was vooral te danken aan de mannen die voor mijn neus behoorlijk afzagen, aan het waanzinnige decor van de Ardennen, het fijne licht en dankzij de stuurmanskunsten van de motard. Zeker in het ochtendgloren was het een feest om de groep te zien fietsen.

In Frankrijk werd het behoorlijk warm. Het was niet voor niks dat ze daar antiekmarkten hadden afgelast en wielerkoersen ingekort. Door de rijwind leek het mee te vallen, maar als we even stopten om een shot van de voorbijrijdende groep te maken, dan steeg mijn lichaamstemperatuur direct naar een kookpunt. Mijn rug was drijfnat. Bij elke pauze legde ik de zwarte motorjas in de zon en als we na twintig minuutjes verder gingen was hij weer droog. Alleen het opzetten van de natte helm was geen pretje. En ik kon mezelf ruiken. Behoorlijk. Volgens mij is dat een slecht teken. 

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vrees dat ik aan het eind van de dag net zo afgepeigerd was als de mannen die gefietst hebben. Het opstappen op de motor ging steeds minder soepel. In een poging om mijn been over de motor heen te zwaaien knalde ik hard met mijn scheenbeen tegen het bagagerekje. Een gigantische bloeduitstorting zal me nog wel even doen herinneren aan deze dag. Maar het biertje op het terras in Maastricht smaakte ongelofelijk lekker.

Het draait in het leven uiteindelijk om plezier maken, avonturen beleven en om bijzondere mensen te leren kennen. Er is zoveel boosheid in de wereld op dit moment. Daarom is het juist zo heerlijk om op pad te zijn met zo’n vriendengroep die een feestje van het leven maakt. Een stel vrolijke jongens, die er zelf voor zorgen dat ze steeds weer mooie verhalen kunnen vertellen. 

Inmiddels heb ik wat beelden teruggezien. Het belooft veel goeds voor de montage van de aftermovie die medio september klaar moet zijn. Als die op YouTube komt zal ik jullie even waarschuwen.

 




foto's : Joris Knapen







 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.