Eind jaren zeventig hadden wij thuis een Philips kleurentelevisie. Het was een loodzware houten kast met een dikke beeldbuis die meer groen dan rood en blauw produceerde. Het toestel had altijd even nodig om op te starten en natuurlijk nog geen afstandsbediening. Als je naar een andere zender wilde kijken dan moest je opstaan van de groene bank en kon je een van de zes voorkeursknoppen indrukken. Klak. Wij konden Nederland 1 en 2, de Belg en een of twee Duitse zenders ontvangen met onze antenne die op het dak stond.
Als ik na het eten in bad was geweest mocht ik voor het slapen gaan nog even televisiekijken. Haartjes nat en mijn bruine badstoffen pyjama aan. Pantoffeltjes, een door mijn moeder zelf gemaakt badjasje en met mijn knuffelhondje op schoot. Zeven of acht jaar oud was ik. Een grote pleister op mijn voorhoofd, omdat ik tijdens het spelen bij het achterbuurmeisje van een hekje was gevallen.
Het leuke was dat al mijn vriendjes naar hetzelfde programma keken. Er was geen keuze en dus had iedereen het de volgende dag op school over hetzelfde. Voor mijn gevoel was dat heel vaak Te Land, Ter Zee en in de Lucht van de TROS. Tobbedansen! Maar het mooist vond ik Achteruitrijden met de Dafjes. Ook de Caravanrace was hilarisch. Zeker met het legendarische commentaar van André van Duin die dan riep: ‘Me gras! Me gras!’ Dat speelden we de volgende dag ook na met onze skelters.
Te Land, Ter Zee en in de Lucht is waarschijnlijk het oudste amusementsprogramma van onze nationale televisie. Het is typisch Nederlands. Ik denk dat er maar weinig landgenoten zijn die het niet kennen. Daarom is het zo grappig dat RTL heeft besloten om dit format weer nieuw leven in te blazen met vier splinternieuwe afleveringen, die aan het eind van de zomer worden uitgezonden. Deze week worden ze opgenomen in de Efteling. Op naar de Top, Tobbedansen, Snel naar de bel en As over de plas. De eerste drie opnamedagen zitten er helaas alweer op. Ik had het geluk om met een joekel van een telelens bovenop alle actie te mogen staan en wat heb ik hard gelachen.
Het is natuurlijk allemaal leedvermaak, maar wel in de meest onschuldige zin van het woord. Mensen geven zichzelf hiervoor op. Niemand heeft ze gedwongen, ze weten dondersgoed waar ze aan beginnen en over het algemeen levert het hooguit een blauwe plek, een lichte kneuzing of een kleine schaafwond op. Over de veiligheid is door de producent zeer goed nagedacht en overal staan professionele hulptroepen paraat. Ondertussen is en blijft het extreem grappig om mensen van een helling te zien gaan, die dan met een eigen gefabriceerd voertuig het water raken en over de kop slaan, ver voor het doel is bereikt. Maanden hebben ze gewerkt aan dat voertuig en na drie tellen zakken ze door de bodem of is er helemaal niets meer van over. Hoe knulliger, hoe beter. De angst in hun ogen, vlak voor ze gaan en hun verschrikte blikken op het moment dat ze de controle totaal verliezen.
Niets menselijks is mij vreemd en dus heb ik drie dagen lang met heel veel pret achter mijn camera gestaan. Het helpt ook nog als je met een gigantische telelens kan inzoomen op alle paniek. Het is alsof de hele actie, die vaak slechts een paar seconden duurt, in slow-motion plaats vindt wanneer je door de viewer van een camera kijkt.
Het was sowieso een vrolijkmakende productie. De lieve mensen van EndemolShine en The Crew hadden hun zaken zeer goed voor elkaar. Met acht camera’s en een paar losse ploegen achter de schermen hebben we het vastgelegd. Alles liep op rolletjes, er werd goed voor ons gezorgd en het waren zeer overzichtelijke draaidagen die sneller gingen dan gepland. Dat is ook wel eens lekker. Bovendien werkte het weer mee, want tijdens de opnamen bleef het droog en ben ik zelfs een beetje verbrand aan een kant. Had ik ook maar meer van de door productie geleverde Te Land Ter Zee en in de Lucht-zonnebrandcrème moeten gebruiken.
Vanaf 31 augustus zullen weer hele gezinnen, gierend van het lachen, voor de buis zitten. Dat kan haast niet anders. Ik verwacht dat het na de montage alleen nog maar leuker wordt. Dat het vanaf nu te zien is bij RTL, is volgens mij een goede zaak. Wat mij betreft mogen de commerciële omroepen wel meer formats van de NPO overnemen, mits ze het zo serieus aanpakken. Ik zie het al helemaal voor me dat een nieuwe generatie jongens en meisjes de volgende dag met hun skelters en poppenwagentjes Te Landje en Ter Zeetje zal gaan spelen. Wie weet is dit programma over 45 jaar nog steeds pure nostalgie. In elk geval hoop ik dat we het volgend jaar een nieuw seizoen mogen maken en ik vrees dat ik tot die tijd niet vaak meer zo, met de tranen over mijn wangen van het lachen, achter mijn camera sta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.