Kinderdijk

 

Jaarlijks cross ik zo’n 40.000 kilometer kriskras door ons fijne kikkerlandje. Dankzij mijn afwisselende werk kom ik op de gekste, de mooiste en meest bijzondere plekken. Waarschijnlijk heb ik bovengemiddeld veel theaters, concertzalen, voetbalstadions of sporthallen, fabrieken, musea, natuurgebieden en gemeenten in Nederland gezien, maar toch zijn er nog hotspots die ik niet eerder heb bezocht. Zo staat het Van Goghmuseum hoog op mijn ‘te-doen-lijstje’ en ook het eiland Terschelling. Tot deze week was ik bijvoorbeeld ook nog nooit in Kinderdijk. Honderden keren ben ik op de snelweg A15 langs het bordje gereden en foto’s van die beroemde molens heb ik wel een miljoen keer voorbij zien komen, maar met eigen ogen had ik ze nooit bekeken. 

In Parijs rijd ik om voor een foto van de Eiffeltoren, in Londen wil ik altijd even de Big Ben zien en als ik in New York ben moet ik op Empire State Building staan. Al deze toeristische attracties heb ik vaker bewonderd dan ons eigen Unesco Werelderfgoed. Dat Kinderdijk nog steeds op de verlanglijst stond, knaagde zo dat ik onlangs besloten heb om er serieus werk van te maken. 

Het is voor mij als zzp’er toevallig even een wat rustigere periode en dus had ik tijd om iets voor mezelf te ondernemen. Daarom heb ik besloten om afgelopen dinsdag extreem vroeg op te staan en naar Kinderdijk te rijden. Al voor zeven uur in de ochtend liep ik, zwaar bewapend met fotocamera en al mijn lenzen, van een parkeerplekje naar een van de bekendste fotosplekken van ons land. Met behulp van Google Earth had ik wat research gedaan en dus wist ik precies hoe ik moest lopen. Het was steenkoud en nog aardedonker, maar toen ik na een kleine kilometer wandelen op mijn bestemming arriveerde en het statief uitklapte, kleurde de lucht aan de horizon heel langzaam rood.

Om 07.49 uur zou de zon opkomen. Het was een heldere ochtend. Als professioneel fotoamateur ging ik optimaal gebruik maken van het ‘golden hour’. Vastberaden om het perfecte plaatje te maken, ook al was mijn missie allesbehalve origineel. Op de ideale positie was het gras compleet verdwenen, omdat daar waarschijnlijk dagelijks fotografen met statieven staan. In het laatste kwartier, voor de zon boven de horizon uit zou piepen, arriveerden nog drie personen met camera’s en telelenzen op hun buik.

Het meest bijzonder was een meneer met rode jas en rode muts die pal voor mij ging staan. Deze artiest had totaal niet in de gaten dat het steigertje, waarop hij al zijn spullen uitpakte, onderdeel was van mijn compositie. De voorgrond, zullen we maar zeggen. Totaal verbouwereerd moest ik toezien hoe hij gewoon zijn gang ging, terwijl je aan zijn prijzige uitrustig kon aflezen dat deze meneer wel zou moeten begrijpen wat de voor en de achterkant van mijn camera waren. Ik liet hem even zijn gang gaan, omdat de zon toch nog niet te zien was. Pas toen het eerste randje van de zon zichtbaar was zei ik zo vriendelijk mogelijk dat hij in mijn kader stond en dat ik al een tijdje op dit moment wachtte. Eigenlijk rekende ik erop dat hij zich gelijk zou verontschuldigen, maar dat gebeurde niet. Hij zei iets van ‘Ja, nou?’ en ging vrolijk door met zijn eigen missie. Ik kon twee dingen doen. Deze ikke-ikke-ikkeman in het water duwen of toch even een iets andere positie kiezen. Hij heeft geluk gehad. Er is al genoeg gedoe in deze bizarre tijd en de brutalen hebben inderdaad de halve (of zelfs bijna de hele) wereld.

Om kwart over acht had ik ongeveer 75 kiekjes van deze fotogenieke plek gemaakt. Allemaal met net een ander standpunt, een andere lens of een iets andere belichting. Tijd voor de nabewerking en vooral om eerst weer op te warmen in mijn auto. Ik kon zo aansluiten in de ochtendspits, maar Kinderdijk kan van de bucketlist.