büchmania

De Meern. Büchmania is een gezelschap dat zich ten doel stelt de belangstelling voor het werk van Boudewijn Büch te bevorderen. Ieder jaar geeft dit gezelschap een magazine uit, dat betrekking heeft op Boudewijn Büch, zijn werk en zijn passies. Een tijdje geleden heeft een bestuurslid van Büchmania mij gevraagd een artikel te schrijven voor dit magazine.
Ik heb mijn dagboek van 1998 er bij genomen en alle verhalen die ik -nu bijna tien jaar geleden- geschreven heb nog eens doorgelezen. Het bracht me weer helemaal in de sfeer van dat jaar en soms voelde het alsof het nog maar een paar weken geleden is dat ik met Boudewijn Büch rondreisde.
Voor mij is de tijd met Boudewijn een buitengewoon belangrijke periode geweest, die me voor een deel heeft gevormd tot de cameraman die ik nu ben. Dat dagboek is erg grappig. Misschien moet ik het een keer bewerken en bijvoorbeeld hier publiceren.
Ik kwam een passage tegen die zeer typerend is. Het was aan het begin van een lange reis. We waren een paar dagen op Rügen geweest en zouden doorreizen naar Venetië. Omdat het filmen op Rügen voorspoedig was gegaan (of omdat Boudewijn een slimme planning had gemaakt) was er tijd over in Berlijn. Na een dag museumbezoeken, boekhandelstruinen en platenzaken plunderen eindigde deze dag met een bijzonder dinergesprek:

Rugen en Berlijn, vrijdag 28 augustus 1998
Aan tafel in een Thai-Restaurant gaat ons gesprek over de moeder van Boudewijn's zoontje. Vaak gingen ze samen met de jongen naar Italië. Boudewijn vertelt ook hoe zij achter hem aan zat. Het was een vorm van stalking, die heel ingrijpend is geweest. Veel brieven van haar heeft Boudewijn weggegooid. Het verklaart misschien waarom hij nooit zijn post leest.
Vervolgens spreekt hij openhartig over zijn tijd met Boudewijntje (niet Mickey) en over de dood van de jongen. Hoe hij gehoopt had het trauma te verwerken door het schrijven van De Kleine Blonde Dood. Het tegendeel gebeurde, ook omdat het boek een gigantisch succes is geworden.
Het gesprek is spontaan ontstaan; daar hebben wij niets aan gedaan. Stil en aandachtig hangen we aan zijn lippen. Weer wordt een tipje van de sluier die rond Boudewijn hangt opgelicht. Beetje bij beetje vertelt hij over zijn verleden.
De lerares, waarmee Boudewijn een kind had, heeft zelf­moord gepleegd nadat de film van het boek verschenen is. Voor Boudewijn is haar dood een soort verlossing. Ik kan me voorstellen dat zo'n 'relatie' en de dood van je kind invloed heeft op alle contacten die je daarna hebt.
Boudewijn is emotioneel. Hij heeft het zichtbaar moeilijk met dit verhaal. Zijn ogen worden vochtig en hij stopt met vertellen. Even is het stil aan tafel. Ik hoop alleen maar dat hij niet gaat snikken.
Theodor Holman heeft mij echter een tijdje geleden uitgelegd dat die zoon van Boudewijn nooit heeft bestaan. Ik weet het nu niet meer. Als ik Boudewijn vanavond zo zie dan twijfel ik hevig. Als het een verzinsel is, gelooft hij er zelf in.

Inmiddels weten we allemaal dat Boudewijn Büch nooit een zoon heeft gehad en deze dus ook niet kon verliezen. Hij heeft het verhaal verzonnen. Ik was daar toen van op de hoogte, maar ging op dat moment weer twijfelen aan de geloofwaardigheid van Theodor Holman.
Boudewijn vertelde dit verhaal bij wijze van hoge uitzondering. Hij huilde en gaf de indruk dat hij ons vertrouwde. Wij kregen op deze manier het idee dat er een vriendschapsband aan het ontstaan was. Zo heeft hij een paar keer verteld over intieme en emotionele zaken, die achteraf niet helemaal bleken te kloppen.
Ik begrijp nog steeds niet hoe iemand zo verstrikt kan raken in zijn eigen verzinsels. Boudewijn moet zich toch ook vaak hebben afgevraagd waar hij aan begonnen was.

Boudewijn Büch (28 augustus 1998) 's ochtends vroeg op Rügen. Hij viert met een kroontje van papier de 239e verjaardag van Goethe.