EHBO

De Meern. Het is even schrikken. In het zolderzaaltje zitten veertien vrouwen aan het carré van tafels en maar één andere man. Ben ik dan toch terecht gekomen bij een cursus bloemschikken? Voor de zekerheid ga ik naast die meneer zitten. Dan vormen we tenminste nog een klein front.
De juf begint met een rondje namen. We moeten allemaal kort toelichten waarom we voor deze cursus hebben gekozen. Als ik aan de beurt ben leg ik uit dat ik werk met beroemdheden die de laatste tijd spontaan in mijn aanwezigheid flauw vallen:
'Toen dat onlangs in Turkije een keer gebeurde kwam ik niet verder dan heel hard HELP! roepen. Op deze cursus hoop ik te leren wat HELP! in het Turks is.'
'Maar dit is kinder EHBO.' zegt de dame in rood die voor de groep staat.
'Ja, dus?', antwoord ik. 'Bovendien heb ik een zoontje van bijna vijf maanden. Als hij een beetje op zijn vader lijkt, dan kan je wachten op het moment waarop iets mis gaat. In zo'n situatie wil ik graag weten wat ik moet doen en vooral wat ik beter kan laten.'
In het lokaal zitten dus vooral moeders. Er zijn in De Meern maar twee vaders die vrezen voor verstikking door snoepjes, brandwonden van hete thee, valpartijen in de speeltuin, gaten in hoofdjes door stoeipartijen of vergiftiging door verkeerd ingerichte keukenkastjes. We maken met de hele groep een lijst met onderwerpen die we graag willen behandelen. Uiteindelijk lijkt het alsof we het spelletje spelen wie meest vreselijke ongelukken kan bedenken.
Naar mate de lijst met worst-case scenario's langer wordt voel ik me minder prettig in dit lokaal. De komende vier maandagen ga ik niet alleen leren hoe ik het best zou kunnen handelen in geval van nood; ik zal me ook realiseren hoeveel potentiële drama's me nog te wachten staan. En dan ben ik tot overmaat van ramp ook nog vader geworden van een jongentje! Ik raak nu al in paniek.
Leuk hoor: kinderen!
Een paar jaar geleden heb ik een vriend stiekem uitgelachen, omdat ik het zo overdreven vond dat hij, vlak na de geboorte van zijn eerste kind, deze korte cursus ging volgen en nu doe ik precies hetzelfde. Maar ja, toen ik nog geen vader was wist ik sowieso alles beter…
Na de introductie en een korte instructie oefenen hoe we een gewond iemand kunnen verplaatsen. EHBO is een serieuze zaak, maar ik vind het toch lastig om zonder lachen een gezonde man door zo'n muf klaslokaaltje te slepen. Het gaat mij ook niet heel erg soepeltjes af. Het slachtoffer mag blij zijn dat dit een oefening is.
De volgende beproeving voor veertien moeders en twee vaders is de stabiele zijligging. Ik speel eerst voor zoutzak en daarna moet ik zelf alle handelingen, onder toeziend oog van een ervaren EHBO-er, in de praktijk brengen. Het valt niet mee. Hand hier, steun daar, iets pakken voor onder het hoofd en natuurlijk de bril van meneer niet vergeten.
Ondertussen probeer ik krampachtig zijn adem te horen en niet te ruiken. Het blijft een beetje gênant om bij een volslagen vreemde aan buik en rug te voelen of hij nog lucht krijgt. Ik zie nu al op tegen de les mond-op-mond beademing en weet nog niet zeker of ik wil dat deze meneer er die avond ook bij is.