HWN (maar nu even niet)

De Meern. Volgens mij behoor ik tot de Hard Werkende Nederlanders, waar onze politiek het telkens over heeft. Ik ben zelfs een paar keer overurenkampioen geweest van het bedrijf waarvoor ik werk en sta meestal hoog in de top 10. Een prestatie om trots op te zijn. Het voelt niet als last, want ik ben niet vies van werk en -zoals welbekend- buitengewoon blij met mijn baantje.
Maar nu even niet.
Deze maand ben ik fulltime huisvader. Ik compenseer een deel van die overuren en zorg de komende weken voor ons kindje nu mijn vriendin weer gaat werken.
Het is uitstel van oppasexecutie, maar vooral een manier om te ontdekken hoe het echt is om papa te zijn. Ondertussen is het volgens de boekjes ook nog goed voor de band tussen vader en zoon.
Ik ga hem natuurlijk heel snel 'papa-papa-papa' leren, elke dag kennis laten maken met een andere cd van de Rolling Stones én inprenten dat hij voor Ajax moet zijn. Als we tijd over hebben leer ik hem de basisprincipes van de fotografie.
Het is voor mij alleen nog spannend of ik het geduld op kan brengen om een maand lang uitsluitend druk te zijn met koediekoediekoedie. Ik ben gewend aan meer dynamiek en afwisseling, maar misschien is het ook goed voor me om eens even een rustig bestaan te leiden.
Deze eerste dag heb ik in ieder geval al ontdekt dat ik niet bepaal wat we doen en wanneer. Ons kleine mannetje is voorlopig de baas. Vanmiddag stonden we helemaal klaar om naar de winkel te gaan, toen ik hoorde dat meneer zijn luier vol scheet.
Het is dus nog even wennen, maar begin november ben ik zeker weten volleerd papa. En waarschijnlijk dolblij dat ik weer mag gaan werken.

Voor de trouwe lezers van deze weblog nog een dienstmededeling: Deze maand minder verhalen over de wilde avonturen van een cameraman. Ik zal proberen af en toe iets uit de oude doos te halen, maar ik ga jullie zeker en vast ook vermoeien met babypraat. Dat kan niet anders.