lambada

Utrecht. Op de radio hoorde ik een paar tonen van een oude foute hit en gelijk waren mijn gedachten bij één specifiek verhaal uit het verre verleden. Ik neem jullie even mee naar 1991.

Ik was ernstig verliefd op Kim, maar zij niet op mij. Hoe zeer ik ook mijn best deed, het mocht niet baten. Deze blonde schoonheid kreeg zoveel aandacht van jongens dat mijn al pogingen om lollig te zijn, stoer te doen of juist begripvol, attent en aardig over te komen, strandden. Het leek er op alsof ze zich voorgenomen had om alle mannen te negeren. Kim uit de Oranjelaan was 'neet te kriege' en dat maakte haar alleen maar aantrekkelijker.
Zelf vond ze dat ze guppenogen had. Dat was misschien ook wel een beetje zo, maar die waren wonderschoon. Soms kwam ze een tikkeltje naïef uit de hoek, wat in haar geval altijd grappig was. Ik vond haar leuk, lief en woest aantrekkelijk. Voor Geleense begrippen was zij buitencategorie. De Champions League onder de meisjes, hoewel de Champions League toen nog niet eens bestond. De godin van de schoonheid, maar zo onbereikbaar als de zon.
Al mijn vrienden waren bereid zich uit te sloven voor een kus op de wang van Kim. Als zij mee ging naar discotheek Gimmix aan de Rijksweg in Sittard, dan konden alle overige meisjes wel inpakken. Mijn vriendinnetje van dat moment letterlijk. Tussen haar en mij zat het al langer niet goed, maar toen ik op een avond de Lambada had mogen dansen met Kim besloot ik abrupt een eind aan mijn relatie te maken. Op het station waar het was begonnen, gingen we ook weer uit elkaar. En ik als een gek terug naar de danskelder, om de hit van Kaoma nog een keer aan te vragen.
Een tweede Lambada hebben we nooit gedanst. Misschien was dat maar beter ook, want zo soepel waren mijn heupjes niet. De opzwepende dans was voor mij absoluut te hoog gegrepen. Evenals Kim.
Ze heeft -voor zover ik weet- één keer voorzichtig gezoend met mijn beste vriend Rob. Wat dat betreft benijd ik hem nog steeds. Ik ben nooit verder gekomen dan een twee weken durende affaire met haar beste vriendin en, niet te vergeten, die ene Lambada. Vervolgens verdween Kim net zo plotseling uit onze zaterdagavondstapgroep als ze er bij gekomen was. De jaren daarna zag ik haar nog een enkele keer bij het ijshockey, tot ze definitief uit beeld verdween.
Waarschijnlijk is ze inmiddels getrouwd met een gespierde sportman. Misschien wel in een ver buitenland. Als ze het een beetje slim heeft aangepakt is ze stinkend rijk en laat ze de creditcards van haar man dagelijks roken. Aan de andere kant zou het me ook niet verbazen als ze ergens in een bloemenstal werkt of bij een warme bakker.
Ik heb wel eens naar haar gezocht met Google of via Hyves, maar op het internet is Kim Baetsen niet te vinden. Ja, nu wel. Als je haar naam intikt bij een zoekmachine, dan kom je weer hier terecht. Dus daar schieten we niks mee op.