stagiaire mediaproductions bv

Hilversum. Met een oude studievriend heb ik onlangs een dynamisch productiebedrijf opgezet. Ons doel is het op enthousiaste wijze realiseren van inhoudsloze televisieprogramma’s voor verschillende zenders. Wij maken geen originele programma’s, maar kijkcijferknallers onder het mom ‘liever goed gejat dan slecht bedacht.’
Passie en talent zijn onze toverwoorden.
Momenteel zijn we druk met de reeks ‘Iets met koken’, waarin amateur-koks het tegen elkaar opnemen en bekende Nederlanders komen proeven. Daarnaast werken we aan het format ‘Geen talent, wel bekend’. In dit programma proberen mensen die niets kunnen door te breken en worden ze afgezeken door een onbekwame jury. Ook hebben we onlangs het idee ‘Shit, mijn vader is onhandig’ verkocht aan een commercieel station. Dat moet een hilarisch klusprogramma worden, waarin de hoofdpersonen behoorlijk te kakken worden gezet.
We gaan binnenkort ‘de grote echtscheidingshow’ maken, waarbij de kijken kan bepalen wie uiteindelijk de kinderen krijgt en het spelprogramma ‘Alles of Niets’ staat op de rol. In het laatste programma spelen de kandidaten onder het toeziend oog van Mr. Frank Visser een soort Russisch roulette. Alleen zijn we er nog niet helemaal uit of de deelnemers, die in de live-uitzendingen afvallen, later nog een rol gaan spelen in de real life soap ‘Het Crematorium’.
In Hilversum zijn ze heel blij met ons. SMP bestaat pas een paar maanden, maar nu al slepen we de ene na de andere opdracht binnen. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat niet alleen de ideeën briljant zijn, maar zeker ook onze offertes. De omroepcijferaars slaan op hun rekenmachines van het lachen als ze zien voor welke bedragen wij programma’s aanbieden.
Het geheim is dat we werken met stagiaires. Niet dat deze truc nieuw is in Omroepland, maar zoals met alles zijn wij ook hierin behoorlijk doorgeslagen. Bij ons werkt niemand met een salaris, behalve de directeuren natuurlijk. Jonge mensen kunnen hier ervaring opdoen door zich dag en nacht kapot te werken. Wie klaagt of het niet vol houdt kan ophoepelen. Voor hem of haar tien anderen. Dat is natuurlijk niet zo, maar zoiets roepen wij wel. Dat is tactiek.
Sollicitatiegesprekken noemen we castings of audities, want het oog wil ook wat. En de grote grap van stagiaires is dat je nooit gedoe hebt over vakantiedagen of overuren. We houden ze als worst voor dat er eventueel een contract te verdienen is, maar zorgen dat ze daar pas in een zo laat mogelijk stadium om durven te vragen. Als iemand al een onkostenvergoeding krijgt, dan is het hooguit op projectbasis.
Voor iedere serie maken we minimaal twee pilots. Niet dat omroepen daar om vragen, maar zodat we speciale deals kunnen sluiten met facilitaire bedrijven. Later zenden we die ‘gratis’ pilots gewoon uit als aflevering drie en vier. Verder vragen we offertes op voor uitgeklede sets en roepen pas in tweede instantie dat er vanalles bij moet. Daar willen we dan uiteraard niets extra’s meer voor betalen. Ook spelen we die facilitaire jongens handig tegen elkaar uit door verkeerde prijzen te lekken. Bij het ene bedrijf vragen we een offerte op voor bijvoorbeeld honderd dagen. Met die kortingen gaan we bij de ander shoppen en zeggen dat het is voor een reeks van wel tien draaidagen...
Wij zijn dus hartstikke creatief. Niet zo zeer op het gebied van inhoud of vormgeving, maar wel qua boekhouden. Onze broodjes zijn dun belegd. Kilometers maken we zo min mogelijk, door alles en iedereen bij elkaar in een auto te proppen. Elke minuut die iemand stil staat heet bij ons pauze, evenals het werkoverleg en de regiebespreking.
Hondsbrutale producers moeten alles voor een habbekrats ritselen. Iedereen die meewerkt mag blij zijn dat hij of zij op televisie komt. Verder niks. En daar waar mogelijk stoppen we sluipreclame in onze producties zonder dat de opdrachtgever er van weet.