cees blankestijn

Kesteren. Ergens op een plank in Hilversum ligt een werkeloos snoer. De geluidskabel die Cees en mij zo vaak met elkaar verbonden heeft. Een multikabel van de audiomixer, in de tas op zijn buik, naar de camera op mijn schouder. Zodra we gingen opnemen stak Cees de stekker in de korte ‘snake’ die aan de camera bungelde. Soms gebeurde dat tientallen keren op een dag.
Niets bijzonders. Tot nu. 
Ik realiseer me opeens dat dit niet meer zal gebeuren. Wij gaan nooit meer samen draaien. Nooit meer houd ik de plug aan de camerazijde op, zodat hij zijn connector er gemakkelijk in kan steken. Ja, met liefde...
Als we klaar waren met draaien was de verbinding meestal al verbroken voor ik er erg in had. Cees trok de kabel snel los, zonder de camera te bewegen. Zo stond het snoer ook nooit strak, terwijl dat met andere geluidsmannen nog wel eens wil gebeuren als ik weer eens een onverwachte beweging of verplaatsing inzet. 
En nu ik toch aan het opscheppen ben, durf ik ook te stellen dat Cees kon hengelen als de beste. Als het moest kon hij met een hand hengelen en met de andere mij begeleiden tijdens het filmend achteruit lopen. En dan hoefde ik niet te vrezen dat ik over het snoer zou kunnen struikelen. De hengel in beeld kwam voor mijn gevoel bij Cees ook minder vaak voor.
Cees kon fietsend het geluid controleren, tijdens het autorijden of zelfs op een scooter. Het maakte hem niet uit. Hoe gekker de situatie, hoe leuker hij het vond. Vandaar dat je hem er goed bij kon hebben. Met het geluid kwam het altijd goed. Daarnaast zag hij altijd nog de kans om licht te bouwen, auto te rijden, dolly’s te duwen, foto’s te maken, minicamera’s te installeren of zich te bemoeien met shots, lensgebruik, accuverbruik, teksten, montage, regie, productie en de leukste meisjes op de set.
Afijn. 
Niet ver van die oude vertrouwde kabel ligt een splinternieuw snoer. Dat komt uit de geluidset van Cees, die hij van zijn ouders kreeg toen hij ging freelancen. Deze ‘multi’ is -godverdomme- amper gebruikt. Hij zal nog naar nieuw ruiken. 
Het was ons plan om als freelancers zo veel mogelijk samen te werken. Dan zou die set van Cees goed van pas komen. Maar helaas is het er niet van gekomen dat wij samen met de nieuwe spullen, waar hij zo trots op was, konden werken. De vakman werd ziek. Het vriendje bleef over.
Nu liggen zijn kabels op de plank en heb ik hem vandaag mogen begeleiden naar zijn laatste rustplaats. Een emotioneel zware taak. Tegennatuurlijk ook. Hij moest mij juist altijd leiden tijdens ingewikkelde ‘loopjes’.
Het beeld van vandaag zal ik nooit meer kwijtraken. Maar Cees Blankestijn met die geluidstas om zijn nek en de ver uitgeschoven microfoonhengel boven het hoofd, dat beeld wil ik het liefst onthouden.