Amsterdam. Als ik in een hortus ben kijk ik altijd of ik ergens de Ginkgo Biloba zie. Ook al is het verhaal van de bloeiende Victoria Amazonica nog zo uniek en interessant, ik sta graag even -al is het maar een halve minuut- onder de Chinese tempelboom. Het is een van de tikjes die ik heb overgehouden aan het reizen met Boudewijn Büch. En hij had het weer van zijn held Goethe, die over de Ginkgo Biloba een beroemd sonnet schreef.
Om het uit te leggen moet ik jullie mee terug nemen naar maandag 31 augustus 1998. We waren met de filmploeg van het programma ‘De wereld van Boudewijn Büch’ neergestreken in de Italiaanse stad Padua. Onze missie was een serie programma’s over Goethe en de Italiaanse Reis van deze belangrijke Duitse schrijver in het bijzonder.
Goethe heeft in 1786 allerlei plekken in Padua bezocht, waaronder de hortus. Die hebben wij stuk voor stuk nagereisd. In de hotrus vertelde Boudewijn ons een verhaal over de Goethe-palm. Leuker vond ik de zoektocht naar de oerboom Ginkgo Biloba, waar Goethe en dus ook Boudewijn zo dol op waren.
Met draaiende camera liep ik achter Boudewijn aan. Die had het statief met een riem aan zijn schouder hangen en hield in zijn hand een plattegrondje van de hortus. Hij kon de Ginkgo Biloba niet snel genoeg vinden. Gelukkig zag zijn participerende cameraman de boom wel.
De Ginkgo is geen naaldboom en het is geen loofboom. Hij behoort tot een aparte orde van naaktzadige die tot op één soort na is uitgestorven. De boom is (volgens Wikipedia) een levend fossiel, niet of nauwelijks veranderd sinds de tijd van de dinosauriërs. Hij groeit onregelmatig en kegelvormig; wordt ongeveer veertig meter hoog. Met name de vorm van het blad is uitzonderlijk.
Boudewijn werd enthousiast. Hij vertelde dat Goethe er was op 27 september 1786, in de stromende regen. Hij zong het Ginkgolied, dat hij volgens mij ter plekke verzon. Vervolgens raapte hij blaadjes van de boom, om ze vervolgens aan de hele crew uit te delen. ‘Voor in jullie dagboeken. Die mogen jullie nooit meer weg doen!’
Vermoedelijk heb ik het Ginkgoblaadje dat ik (in beeld) van Boudewijn kreeg wel ergens bewaard, maar ik heb geen idee waar. Het dagboek dat ik vanaf die tijd ben gaan bijhouden is digitaal. Daar zit het dus niet in.
Op die bewuste 31e augustus 1998 schreef ik onder andere:
De scéne die we draaiden in de hortus van Padua staat op de DVD collectie ‘De fascinaties van Boudewijn Büch, serie 2. Vanmiddag heb ik er nog maar eens naar gekeken en ik werd er een beetje sentimenteel van. Het is toch jammer dat deze pure vorm van televisie van de buis verdwenen is. Hoe anderen ook hebben geprobeerd om onze Boudewijn na te apen.
Gisteren was ik in de hortus van Amsterdam voor Vroege Vogels, een ander geweldig VARA programma. Tussen de bedrijven door ben ik even naar de Ginkgo Biloba gelopen en ik heb een blaadje van de grond geraapt. Dat ligt nu naast mijn laptop te drogen onder een stapel boeken. Ik zal het bewaren in ‘Een boekenkast op reis’, het dagboek dat Boudewijn in 1998 schreef en dat is uitgegeven door Arbeiderspers in de serie privé-domein. Hierin schrijft hij over onze Ginkgo-scène:
Nu ik de video net nog terug heb gezien kan ik melden dat hij de verlegen producer, waar hij en ik zo verliefd op waren, gewoon een blaadje aanreikte...
Om het uit te leggen moet ik jullie mee terug nemen naar maandag 31 augustus 1998. We waren met de filmploeg van het programma ‘De wereld van Boudewijn Büch’ neergestreken in de Italiaanse stad Padua. Onze missie was een serie programma’s over Goethe en de Italiaanse Reis van deze belangrijke Duitse schrijver in het bijzonder.
Goethe heeft in 1786 allerlei plekken in Padua bezocht, waaronder de hortus. Die hebben wij stuk voor stuk nagereisd. In de hotrus vertelde Boudewijn ons een verhaal over de Goethe-palm. Leuker vond ik de zoektocht naar de oerboom Ginkgo Biloba, waar Goethe en dus ook Boudewijn zo dol op waren.
Met draaiende camera liep ik achter Boudewijn aan. Die had het statief met een riem aan zijn schouder hangen en hield in zijn hand een plattegrondje van de hortus. Hij kon de Ginkgo Biloba niet snel genoeg vinden. Gelukkig zag zijn participerende cameraman de boom wel.
De Ginkgo is geen naaldboom en het is geen loofboom. Hij behoort tot een aparte orde van naaktzadige die tot op één soort na is uitgestorven. De boom is (volgens Wikipedia) een levend fossiel, niet of nauwelijks veranderd sinds de tijd van de dinosauriërs. Hij groeit onregelmatig en kegelvormig; wordt ongeveer veertig meter hoog. Met name de vorm van het blad is uitzonderlijk.
Boudewijn werd enthousiast. Hij vertelde dat Goethe er was op 27 september 1786, in de stromende regen. Hij zong het Ginkgolied, dat hij volgens mij ter plekke verzon. Vervolgens raapte hij blaadjes van de boom, om ze vervolgens aan de hele crew uit te delen. ‘Voor in jullie dagboeken. Die mogen jullie nooit meer weg doen!’
Vermoedelijk heb ik het Ginkgoblaadje dat ik (in beeld) van Boudewijn kreeg wel ergens bewaard, maar ik heb geen idee waar. Het dagboek dat ik vanaf die tijd ben gaan bijhouden is digitaal. Daar zit het dus niet in.
Op die bewuste 31e augustus 1998 schreef ik onder andere:
‘Boudewijn kon planten en bomen aanraken die Goethe ook aangeraakt heeft en dat is precies wat hij wil. Dichter kan hij haast niet bij zijn held komen. Tijdens onze zoektocht door de tuin zag ik de Ginkgo Biloba het eerst.’
De scéne die we draaiden in de hortus van Padua staat op de DVD collectie ‘De fascinaties van Boudewijn Büch, serie 2. Vanmiddag heb ik er nog maar eens naar gekeken en ik werd er een beetje sentimenteel van. Het is toch jammer dat deze pure vorm van televisie van de buis verdwenen is. Hoe anderen ook hebben geprobeerd om onze Boudewijn na te apen.
Gisteren was ik in de hortus van Amsterdam voor Vroege Vogels, een ander geweldig VARA programma. Tussen de bedrijven door ben ik even naar de Ginkgo Biloba gelopen en ik heb een blaadje van de grond geraapt. Dat ligt nu naast mijn laptop te drogen onder een stapel boeken. Ik zal het bewaren in ‘Een boekenkast op reis’, het dagboek dat Boudewijn in 1998 schreef en dat is uitgegeven door Arbeiderspers in de serie privé-domein. Hierin schrijft hij over onze Ginkgo-scène:
‘Ik raap Ginkgo-blaadjes op, schenk ze aan de jongens en steek ze als een oprechte romanticus in Panda’s haar.’
Nu ik de video net nog terug heb gezien kan ik melden dat hij de verlegen producer, waar hij en ik zo verliefd op waren, gewoon een blaadje aanreikte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.