zaken

Utrecht. De accountmanager en de producent hadden afgesproken om samen een vorkje te prikken. Hun leasebakken parkeerden ze achter De Jonge Haan. Natuurlijk mocht er een goede fles wijn geserveerd worden. Ook voor-, hoofd- en nagerecht gingen op kosten van het facilitaire bedrijf, maar feitelijk was het een sigaar uit eigen doos, dat wist de producent ook wel. Zij had zich op haar beurt voorgenomen om tijdens deze bespreking meer dan het vijfvoudige van dit etensbonnetje te besparen.
De iPhones op stil of tril, zonnebrillen in het haar.
Die twee kenden elkaar al jaren, waren uit hetzelfde hout gesneden (spaanplaat), maar hadden niets met elkaar. De producente voelde in ieder geval zeker niets voor de accountmanager. Hier werd een potje ‘doen-alsof’ gespeeld. Een groot aantal draaidagen en een stukje prestige stonden op het spel.
De soep werd niet heet gegeten. Nu hadden ze nog gesprekstof. Koetjes en kalfjes. Het uitwisselen van Omroepland-weetjes. Een beetje roddel en achterklap, maar in deze kringen geldt dat als je iets geeft je ook iets terug krijgt. Wellicht nuttige informatie.
Het was zaak om de offerte zo lang mogelijk onbesproken te laten. Beide partijen wilden er niet voor de koffie over beginnen, maar uiteindelijk was het zakendoen onvermijdelijk. Nog een Grappa dan maar.
Er moest iets van de prijs af. Dat wisten ze allebei. Alleen hield de accountmanager vol dat er geen marge meer was en de producent piepte over haar budget. Buiten op het parkeerterrein glommen de Range Rover en de Audi. De notebooks kwamen op tafel. Het Hilfiger shirt werd nog eens recht getrokken. Zij speelde met haar Ray Ban. Allemaal show.
Het uitkleden van de camerasets waarmee gewerkt zou worden bleek de enig overgebleven optie om nog iets te besparen. De offerte was immers al zeer scherp; dit waren onder-de-bodemprijzen. Maar wellicht was het mogelijk om deze klus te draaien met maar één in plaats van twee audiozenders. Geen lichtset, geen compendium met filters, geen afkijkmonitoren en louter een groothoeklens in elke set.
Het klonk de producent (die technisch weinig tot geen verstand van zaken had, maar deed alsof) als muziek in de oren. Geen overuren leek haar ook een prima deal.
De accountmanager lachte in zijn vuistje. Nu was het alleen nog een kwestie van ‘slim omschrijven’ en had hij de deal ‘in the pocket’. Met een beetje mazzel zouden ze tijdens het draaien toch nog tot de conclusie komen dat er extra’s nodig waren en dan kon hij die voor de hoofdprijs wegzetten. Het eventuele gezeur achteraf zou dan voor de administratie, planning of mensen van de uitgifte zijn. Alle praktische problemen moesten de camera- en geluidsmensen maar oplossen, daar kon hij zich nu niet druk over maken.
Zij was ervaren genoeg om te weten dat ze nog in haar nek geslagen zou worden, maar nam zich voor dit spel keihard te gaan spelen. Het volgend seizoen kon ze altijd weer een ander facilitair bedrijf voor dit karretje spannen. In de begroting was ruimte ontstaan dankzij dit etentje. Als ze die wist te behouden kon ze aan het eind van de rit punten scoren bij haar baas en wellicht het volgend seizoen een nog grotere productie op haar CV bijschrijven. Dat was haar veel waard. Ook een paar maanden vechten met die mannetjes van een facilitaire bedrijf.
Bij de uitgang bleef het eerst formeel en zakelijk, maar aangekomen bij Range Rover en Audi gaf onze producente de accountmanager een ‘spontane’ zoen. Die was even uit het veld geslagen, maar dacht op dat moment aan andere zaken dan aan bijbelverhalen.