time is on my side

Onderstaand verhaal plaatste ik eerder op deze weblog. Om precies te zijn op 31 januari 2010. Maar als opwarmertje voor zaterdag heb ik die oude blogpost nog eens uit de mottenballen gehaald.

Op vrijdag 2 november 2001 belde de planning met het verzoek of ik de volgende dag voor NOVA wilde draaien. Ik zou een paar dagen later voor drie weken naar Frankrijk vertrekken en had weinig zin in een extra dag werk. Tot Viona me vertelde dat het een interview met Mick Jagger betrof. Het was direct geregeld.

De volgende middag reed ik met verslaggever Jan van Loenen en een geluidsman naar het Amstel Hotel in Amsterdam, waar we een interviewsetje moesten uitlichten volgens een aantal strakke richtlijnen. Meneer Jagger wenste alleen in zogenaamd ‘zacht’ licht plaats te nemen, waarschijnlijk om de groeven in zijn gezicht minder op te laten vallen. En de achtergrond mocht niet lijken op een hotel. Succes!

Nadat we alles zorgvuldig hadden voorbereid begon het grote wachten. Er waren meer ploegen, zelfs uit verschillende landen, die om beurten twintig minuten met Mick Jagger mochten spreken. Zijn soloalbum ‘Goddess in the Doorway’ zou een paar dagen later uitkomen en dus moest het gesprek daar over gaan. Vragen over politiek waren volgens het management streng verboden. Dat was jammer, zo vlak na 11 september.

We werden geroepen. Mick kon elk moment komen. Ik stond een beetje nerveus achter mijn camera. Misschien zou ik wel een hand krijgen van mijn grote muzikale held.

Voor de zekerheid had ik een actiefoto van Mick Jagger meegenomen. Die ‘plaat’ had mijn vriend Rob Keeris, die fotograaf is, een paar jaar eerder had gemaakt tijdens een concert van de Rolling Stones in de Amsterdam Arena. De vergroting hing ingelijst bij mij in de woonkamer. Nu had ik hem opgerold in mijn jaszak gestoken, met een stift voor een handtekening. Normaal vraag ik nooit om handtekeningen, maar voor Mick Jagger maakte ik schaamteloos een uitzondering.

Daar was hij.

Zonder mij een hand te geven nam hij plaats op de voor hem bestemde stoel. Het interview begon. Vriendelijk en bereidwillig gaf de Rolling Stone antwoord op alle vragen die Jan van Loenen hem stelde. Het was een aardig gesprek, maar het werd pas interessant toen de verslaggever vroeg naar de mening van de zanger over de aanslagen in New York en de reacties daarop van de politiek in Amerika en Engeland. Een meisje van het management kroop ondertussen over de grond om ons aanwijzingen te geven. Dit was het verboden thema. Ze zwaaide in paniek met haar armen, maar Mick gaf keurig antwoord. Het leek er zelfs op dat hij blij was met dit gespreksonderwerp.

Na vijfentwintig minuten was het afgelopen. Het meisje van de platenmaatschappij had al vijf minuten staan zwaaien. Mick stond op. Jan ook. Hij had nog twee belangrijke vragen. Misschien wel de belangrijkste vragen van de dag: Een handtekening voor de cameraman en een foto voor de verslaggever.

Mick stapte op mij af en gaf een slap handje.

Ik stelde me voor als ‘JR’. Een beetje suf, maar ik was bloednerveus. Ondertussen stond ik te prutsen met de dop van mijn stift en de foto die behoorlijk gekreukt was in mijn jas. Haast was geboden. Nu mocht hij niet meer ontsnappen.

Jagger boog zich voorover. Hij zette de zilverkleurige stift op de foto en direct kwam er een dikke klodder inkt uit. Dat was zonde van de foto, maar het kon mij niets schelen. Een vlek van Mick Jagger, wie wil dat niet? Hij begon opnieuw en schreef: “To JR, Mick Jagger.” Terwijl hij dat deed maakte Jan van Loenen snel twee foto’s. Ik was zo blij als een kind.

En toen wilden wij nog een foto maken voor de verslaggever, maar in een flits was Mick Jagger weer verdwenen.

Ik had alles wat ik wilde en de zo behulpzame verslaggever stond met lege handen.