Wild Horses

Onderstaand verhaal plaatste ik eerder op mijn weblog. Om precies te zijn op 21 december 2009. Maar deze week kan hij best op herhaling:

Ergens hier op zolder moet een verhuisdoos met oude VHS videobanden staan. Die heb ik voor het laatst in mijn handen gehad toen ik plaats moest maken voor een tweede kinderkamer. Ik weet zeker dat de tape die ik zoek er in zit. Alleen staat die doos nu helemaal achteraan. Ik breek zowat mijn rug.

Op 27 mei 1995, twee dagen na de indrukwekkende huldiging van Ajax, liep het Museumplein weer vol. Deze keer voor de Rolling Stones, die optraden in Paradiso en het concert was live te zien op een groot videoscherm, dat stond opgesteld voor het concertgebouw. Het was een zwoele avond en er hoefde niets betaald te worden. Duizenden Amsterdammers en Stones-liefhebbers waren op dit bijzondere evenement afgekomen.

Ik heb een band van die avond, want in die dagen werkte ik voor AT5 en mocht ik meewerken aan een sfeerverslag. Met verslaggever Joost van Krieken en een oude LDK91 met click-on Betacam SP recorder ben ik de hele avond op pad geweest. We hebben vooral veel mensen geïnterviewd en tussendoor flarden van het optreden op dat grootbeeld scherm gedraaid. Een shot staat me nog bij en dat is een close-up van een zonnebril, met daarin het spiegelbeeld van de vidiwall waarop net Mick Jagger van dichtbij te zien is. Daar was ik toen heel trots op. 

De doos heb ik eindelijk te pakken. Zo’n zolder is handig om spullen op te slaan die je nooit meer nodig hebt, maar als je iets zoekt is het een crime. Mijn rug protesteert. Het is hier benauwd. De band die ik zoek is natuurlijk de allerlaatste die ik bekijk. Hij zat helemaal onderin. Nu hopen dat er nog iets op staat.

Eerder op die avond in ’95 waren Joost en ik op bezoek bij Richard Jansen, gitarist van Fatal Flowers. Hij moest in ons programma als een soort deskundige iets meer vertellen over de Rolling Stones en hun muziek. Met hem hadden we plaatjes gedraaid en hij deed op zijn ontstemde gitaar voor wat zo typisch is aan het geluid van de Stones.

Dat interview met Richard Jansen is de reden waarom ik de oude band heb opgezocht. Nu nog een apparaat vinden waarop ik die tape kan afspelen. Dat moet ook ergens op zolder tussen de dozen liggen. Het is een tv-tje met een ingebouwde VHS player. Het ding staat helemaal op een herniaplek. Wat een vreselijke zoektocht is dit.

Joost van Krieken vroeg aan Jansen wat hij het allerbeste Stones nummer vond. Die nam daarop de LP Sticky Fingers uit de prachtige -door Warhol ontworpen- hoes en legde de naald van zijn pick-up bij het begin van Wild Horses. En terwijl ik luisterde naar de eerste gitaarklanken en een close-up maakte van de plaat op de draaitafel noemde Richard Jansen dit ‘het meest intense, het meest emotionele Stones nummer. Misschien wel het meest eerlijke Stones nummer.’ En dat ben ik nooit vergeten.

Inmiddels zit ik met die tv naast me op tafel te kijken naar een programma waarvan ik dacht dat het veel beter was. Het was een van de hoogtepunten uit het begin van mijn carrière. De eerste keer dat ik Mick Jagger voor de camera had, toen hij van een bootje stapte en aan de achterkant bij Paradiso binnen liep. Ik was al jaren fan, maar duidelijk geen echte kenner.

In Paradiso speelden de Rolling Stones Wild Horses en op het plein herkende ik het direct als het nummer waarvan Jansen eerder op de avond had gezegd dat dit misschien wel het aller beste Stones nummer was. Later kwam de cd Stripped uit en daar staat de Paradiso versie van Wild Horses op. Die heb ik inmiddels waarschijnlijk honderden keren gedraaid. Want vanaf die avond in Amsterdam ben ik helemaal gek van Wild Horses. Richard Jansen had absoluut gelijk. Hij opende mijn ogen.

Nu zie ik op die oude jengelende videoband (met de tracking komt het niet meer goed) dat het zonnebrilshot met die close-up van Mick Jagger ook zit in een fragment van Wild Horses. 

Aan het eind van de avond, toen het concert al een tijdje was afgelopen en wij terug liepen naar de AT5 studio, kwam ik Carrien Holties tegen. In die tijd was zij nieuwslezeres en verslaggeefster bij de zender. Ze had een dag voor het concert een reportage gemaakt over Bernard Fowler, de achtergrondzanger van de Stones, en via hem een kaartje gekregen voor Paradiso. Carrien wist dat ik Stones fan was. Ze vertelde na afloop dat ze me nog gezocht had, want vlak voor het optreden kreeg ze een extra ticket. 

Niet veel later heb ik mijn eerste mobiele telefoon gekocht. Ik had daar natuurlijk bij willen zijn en baalde als een stekker, maar dan had ik wel het interview met Richard Jansen moeten missen. Dat zou ook weer zonde zijn geweest, want het is toch grappig dat ik zelf het moment heb vastgelegd waarop ik mijn favoriete Stones-nummer allertijden ontdekte.