Ja, ja. De Tour wacht op niemand!

Mijn conditie is niet om over naar huis te schrijven, dat weet ik heus wel. Een sprintje trekken is echter geen enkel probleem. Ik zit niet voor niets elke dinsdagmorgen in de sportschool. Ten opzichte van eerdere Tours sta ik er nu veel beter voor. Denk ik.

De finish van de etappe is in Chamrousse, aan het eind van een 18 kilometer lange klim. Het is de eerste echte bergrit. Bauke Mollema komt 2 minuten en 9 seconden na de winnaar, Vincenzo Nibali, over de streep. Hij is kapot. Een halve minuut eerder is zijn ploeggenoot Laurens ten Dam al ter aarde gestort. Daar staat mijn collega Arjan bij. Hij volgt de snelste Nederlander van de dag. Ik ga achter de tweede aan.

Mollema zit in een groepje met Péraud, Schleck, Zubeldia en Van den Broeck. Tussen de fotografen, cameramensen, politieagenten en verzorgers door zie ik ze aankomen. Ik doe een paar passen naar voren. Als Bauke stopt sta ik vooraan. Maar hij stopt niet. Hij fietst door. Zwalkend over de weg. Ver voorovergebogen over zijn stuur. De man is kapot. Je zou denken dat hij elk moment kan omvallen. Maar dat doet hij niet.

Mijn camera loopt. En ik loop ook. We passeren Jeroen, de verslaggever. Die roept iets in de trant van: ‘Hij gaat naar de bus. Loop maar even mee!’ Dat doe ik. Vol overgave. Vaak zijn de eerste beelden van een renner na afloop van de koers behoorlijk indrukwekkend. In mijn hoofd hoor ik Mart Smeets het filmpje al aankondigen.

We zijn nu 40 of 50 meter verder en laten de drukte van de finish achter ons. Mollema slingert nog steeds. Ik hol in zijn kielzog. Dikke zweetdruppels persen zich inmiddels door al mijn poriën. De camera stuitert op mijn schouder. Bij elke klap lijkt het alsof het apparaat, waarvan ik zoveel houd, iets zwaarder wordt.

De weg loopt iets naar beneden. Het uitrollen op een fiets gaat steeds gemakkelijker. Ik versnel. Desondanks wordt het gaatje tussen mij en de renner groter. De verslaggever die enkel een microfoon hoeft te dragen haalt mij links in. Ik stop de opname. Het shot is niet langer bruikbaar en niemand hoeft straks te zien hoe ik hier gelost wordt door een renner die zojuist 197,5 kilometer heeft gefietst en door een verslaggever.

De bussen van de wielerploegen staan ver weg en ik zie dat de Belkinbus niet vooraan staat. Het gaat hier weer iets omhoog. Vals plat. Dat voel ik in mijn kuiten. Ik ben buiten adem. Dit sprintje heb ik ietwat overmoedig en veel te rap ingezet. Ik word ook een dagje ouder.

Ik moet opletten, want als ik straks net zo kapot ben als de renner, dan zal heel Nederland dat aan mijn beelden kunnen zien. Een hijgende cameraman is nooit steady. Daarom besluit ik om heel even een stukje te lopen.

Opeens hoor ik iemand roepen: ‘Hup hup. Kom op nou! Doorlopen man!!!’ Het is de stem van Cor, mijn favoriete geluidsman. Hij werkt deze hier in de Tour voor RTL en staat rustig te wachten bij een andere bus. En hij lacht. ‘Hup hup. Rennen!’ Roept hij me na. Ik begin weer te hollen. Een stukje op een soort van drafje. Ook als ik in de verte zie dat de verslaggever over zijn schouder kijkt doe ik alsof.

De bus van Belkin staat misschien wel twee kilometer na de finish. Als ik er puffend en steunend aan kom staat Bauke Mollema naast zijn fiets. Hij moet zich vasthouden aan de bus. Ik eigenlijk ook, maar dat kan natuurlijk niet. Ik richt de camera, maak weer een shot en start de opname. Mollema drinkt in een teug zijn flesje water leeg. Jaloers leg ik dat vast. Hij trekt een koelvest aan. Ik zou een moord plegen voor zo’n koelvest. Inmiddels heeft iemand de fiets van de renner op rollen gezet, want hij gaat nog een stukje uitrijden. Daar moet ik niet aan denken. Na een minuutje is Bauke alweer in staat om te vertellen hoe het gegaan is vandaag, terwijl ik blij ben dat niemand mij nu een vraag stelt.

Na deze Tour ga ik op dieet. Ik zeg mijn abonnement op de sportschool op en beloof jullie bij deze dat ik gewoon weer ga hardlopen.