niet met de deuren slaan

Toen de hoofdrolspeler in een klein relletje na een week eindelijk voor de camera verscheen, deed de verslaggever zijn journalistieke plicht. Hij vroeg naar het hoe en waarom. De hoed en de rand. Oorzaak, gevolg. Het gesprek was zeker niet onvriendelijk, maar de interviewer liet zich niet uit het veld slaan door standaard antwoorden uit een goedkope mediatraining.

Eerder in de week waren een paar stevige uitspraken uitgelekt. Nu de hoofdrolspeler zelf weer wilde spreken, moest op zijn minst even geverifieerd worden wat daarvan klopte. En wat niet.

Je zou het technisch gesproken 'oprakelen' kunnen noemen, want het incident behoorde volgens alle betrokkenen tot de voltooid verleden tijd, maar het moest in  de media alleen nog even 'voor eens en voor altijd de wereld uit'. Dat was het plan van de verslaggever. Tenminste, zo deed hij het voorkomen. Helemaal vies van een oplaaiend vuurtje zal hij niet zijn geweest.

De geïnterviewde kon het best even meewerken. Een bepaalde mate van openheid was geboden. Draaien en keren zou het waarschijnlijk alleen maar erger maken. Ook een ongenuanceerde mening of eigenwijze koppigheid konden zomaar een eind maken aan de gesuste onenigheid. De pas getekende vrede was nog broos.

Achter de camera stond de persvoorlichter. Die luisterde aandachtig mee. Vanuit een ooghoek kon ik zien dat de man meer op zijn lip beet naar mate het gesprek voor de camera vorderde. De man begon nerveus aan zijn neus te wrijven. Het interview kon elk moment ontsporen. Nu moest de vragensteller ophouden met doorvragen. Het was genoeg geweest. Hij hinkte machteloos van het ene op zijn andere been. Het liefst had hij ingegrepen, maar dat is, met een draaiende camera in de buurt, dodelijk. Dat weet elke communicatiespecialist.

Toch deed de hoofdrolspeler het niet slecht. Hij gaf niet louter wenselijke antwoorden, maar hij kwam eerlijk en oprecht over. En duidelijk. Wat hem betreft was alles uitgesproken. Hij keek weer vooruit.

Na twee minuten was het klaar. De verslaggever zocht nog naar een uitsmijter voor het gesprek. Een punch line voor een verhaal. Hij maakte een grapje. Niet ijzersterk; wel leuk. De geïnterviewde reageerde er iets te serieus op, maar ook dat was prima. Alleen ontplofte aan de zijkant van het kleine gangetje de voorlichter, zoals ik al lang geen persvoorlichter meer heb zien ontploffen.

Terwijl de verslaggever en de geïnterviewde elkaar een hand gaven en keurig ‘dankjewel’ zeiden riep de man van de communicatie naar de verslaggever: ‘Wat ben jij een rat!’

Het onschuldige grapje was blijkbaar verkeerd begrepen en helemaal in het verkeerde keelgat geschoten. De man nam zijn beschermeling mee en smeet ouderwets met de deur.

De verslaggever en ik bleven achter en keken elkaar verbaasd aan. Ik vroeg alleen nog even of er bepaalde afspraken waren gemaakt voorafgaand aan dit gesprek, maar dat bleek niet het geval. Het was ook heel onschuldig allemaal. De geïnterviewde had zich er prima uit gered en toch moest de voorlichter bijna een nieuwe deur vergoeden vanwege een heel pure, maar buitengewoon onprofessionele reactie.

Tien minuten later heeft de voorlichter overigens zijn excuses aangeboden. Dat dan weer wel.