koningsdag 2015

Volgens de Stichting Kijkonderzoek keken gisteren twee en een half miljoen mensen naar het rechtstreekse verslag van de viering van Koningsdag ‘nieuwe stijl’ in Dordrecht. Zij zagen hoe de NOS het feest met negentien camera’s in beeld bracht. Wat de meeste kijkers zich niet zullen realiseren is hoeveel werk het is om zo’n grote televisie-uitzending te maken.

Maanden van voorbereiding gingen er aan vooraf en op de dag zelf was een ploeg van ongeveer vijfenzeventig dames en heren druk in de weer om beeld, geluid en commentaar op zender te krijgen.

Hoog in de lucht vloog een helikopter, er was een op afstand bestuurbare, draadloze camera ingebouwd in het bootje waarmee de Koninklijke familie een stuk ging varen en voor het eerst in de geschiedenis van Koninginne- en Koningsdag werd gebruik gemaakt van een Steadicam.

Zelf begon ik de uitzending op een prachtig en razendsnel bootje. Ik had wederom de eer om een van de draadloze camera’s te mogen bemannen. Vanaf het water filmde ik de aankomst van de Koning en zijn gevolg. We raasden rond de grote schepen van de botenparade en tijdens het vaartochtje door het centrum van Dordrecht voeren we vlak voor het gezelschap uit. Vanaf de aanlegsteiger liep ik mee tot het eind, wat natuurlijk een zeer bevoorrechte positie is.

En het ging allemaal goed. We hadden geen serieuze technische problemen, wat redelijk bijzonder is bij zo’n complexe technische klus, die misschien nog het best te vergelijken is met een militaire operatie. Zo heeft elke medewerker in een crew als deze zijn eigen rang. De producer en eindredacteur zijn Majoor. De regisseur is Kapitein. Hun baas is de Kolonel. Er zijn een paar Eerste Luitenanten, Tweede Luitenanten en achter de camera’s staan bijvoorbeeld de Sergeanten.

Ik wil het in dit geval even hebben over de Soldaten van deze productie; de algemeen assistenten. Zij hebben in de dagen voorafgaand aan de klus dertig (!) kilometer kabel uitgerold in de smalle straten van Dordrecht. Een deel van de camera’s had meerdere posities en voor de drie draadloze camera’s waren langs de route maar liefst dertien ontvangstpunten ingericht. Vanaf al die antennes moesten kabels naar het centraal gelegen TV Compound, waar de grootste regiewagen stond die Nederland rijk is.

Zonder goede assistenten win je in zo’n geval de oorlog niet. Die gasten zijn goud waard. Jongens en meisjes die zich voor een appel en een ei kapot werken om anderen op zo’n dag te laten stralen. Zij die rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Voor de gelegenheid was een imposant pelotonnetje samengesteld. Op zaterdag hadden zij in een mum van tijd al die kabels liggen en alles wat op zondag getest had moeten worden was zaterdagavond al onder controle.

Ik vind het mooi om te zien hoe die gasten op quads, fietsen en brommertjes door zo’n stad scheuren om nog even ergens een rubber mat over een partij kabels te leggen. Hoe ze alles zo netjes mogelijk uitrollen en er tegelijkertijd over nadenken dat het opruimen soepel moet verlopen. Dat niets teveel gevraagd is, dat zij zich allemaal verantwoordelijk voelen en dat iedereen probeert zo goed mogelijk mee te denken.

De soldaten van de televisie verdienen in dit geval een Koninklijke pluim voor het harde werken, want zo’n operatie krijg je alleen in beperkte tijd van de grond als er een ploeg staat die er echt zin in heeft en vol voor wil gaan. Ik denk ook dat we hierin in Nederland vrij uniek zijn. In landen als Duitsland of Engeland zijn ze twee keer zo veel tijd kwijt met opbouwen, afbreken en repeteren. Daar stampen ze zo’n productie niet in drie dagen uit de grond. In Amerika neemt de producer niet even een reserve accu mee voor de cameraman of staat de projectmanager niet zelf met een extra batterij tussen het publiek.

Dan kan je zeggen dat ze het daar beter voor elkaar hebben, maar ik vind het juist super stoer hoe wij dit met z’n allen doen. Dat iedereen bereid is om tot het gaatje te gaan voor een mooi stukje televisie. Mijn rechter schouder was in elk geval behoorlijk beurs aan het eind van de drie uur en twintig minuten durende live-uitzending. Desondanks mag je mij altijd wakker maken voor een paar uurtjes gooien en smijten met zo’n draadloze camera en al helemaal wanneer het de intocht van Sinterklaas betreft of de viering van Koningsdag. Dat zijn en blijven dikke krenten in de camerapap.

Ik heb de uitzending vandaag nog even teruggekeken en ben trots op het eindresultaat. Ik vind het na al die jaren nog steeds geweldig dat ik aan zulke producties een bijdrage mag leveren en hoop dat jullie mij geen enorme slijmbal vinden als ik nog even mijn welgemeende complimenten maak aan al mijn collega’s en aan de algemeen assitenten in het bijzonder.