10 minuten

Zondagmorgen, eenentwintig minuten over negen.  

Zojuist heeft Willem de Vente drie belangrijke knoppen achterop de motor ingedrukt en daarmee de camera, intercom, zenders en ontvangers aangezet. Nu hoor ik regisseur Paul van Koelen praten tegen de cameramensen in het Olympisch Stadion. De uitzending is begonnen! Een commentaarstem heeft het over de luchtvochtigheid en de temperatuur. Uitgerekend op dit moment begint het zachtjes te regenen.

Het televisieverslag van deze veertigste Amsterdam Marathon wordt rechtstreeks uitgezonden in 139 landen, waaronder China en Amerika. We hebben een miljoenenpubliek. In Nederland is ons werk live te zien bij Eurosport. De NOS maakt straks een lange samenvatting.

In het Olympisch Stadion staan zes camera’s, die door middel van kabels zijn verbonden met de regiewagen. De wedstrijd wordt gevolgd door een helikopter met een gestabiliseerde Cineflex-camera. Op de grond rijden drie cameramotoren mee en een ‘leadcar’ met een Russian Arm. Dat is een unieke combinatie van een gyro-gestabiliseerde en op afstand bestuurbare camera, aan een op afstand bestuurbare cameracrane, die weer gemonteerd is op het dak van een supersnelle auto. Zo’n Russian Arm houdt de camera steady, terwijl de auto hard over hobbelige wegen kan rijden. Het is een geweldig systeem. Er worden allerlei speelfilms en commercials mee opgenomen, maar het apparaat is ook geknipt voor het in beeld brengen van de kop van een marathon.

Afijn. Nog een minuut of vijf tot de start.

Hoog boven de wolken cirkelt een vliegtuig voor de verbindingen. Het ontvangt de signalen van de heli, de motoren en die leadcar, om deze vervolgens door te sturen naar het grondstation. Daar vandaan gaan de beelden naar de regiewagen van DutchView, achter het Olympisch Stadion.

Motor 2 staat aan het begin van de Amstelveenseweg, ter hoogte van Chinees restaurant New San Kong. Gert Lesterhuis is ‘mijn’ motorrijder. Wij zijn paraat voor een rit van tweeënveertig kilometer door regenachtig Amsterdam. Onze opdracht is het op de voet volgen van de tweede groep lopers en misschien kunnen we ook nog even de snelste dames in beeld nemen.

Ik voel een gezonde spanning. Adrenaline. Van de potentiële hoeveelheid kijkers word ik niet meer nerveus. Het is het type werk waardoor het kriebelt. Achterop de motor zit ik niet vaak genoeg om een echte routine op te bouwen. Dit is een prestigieuze klus, bepaald niet eenvoudig en vooral het idee dat zeer gewaardeerde collega’s mijn werk vandaag met extra aandacht zullen bekijken, maakt dat ik op dit moment enigszins zenuwachtig ben.

Maar ik heb gedaan wat ik kon doen. Denk ik. Hopelijk ben ik niets vergeten. Het is stomweg wachten op het moment waarop we mogen beginnen. Ik sta nog naast de motor, maar heb de helm al op en de camera in mijn hand. Dit is specialistisch materiaal van de DutchView afdeling Mobile. De motor is voorzien van koffers met zendapparatuur en een lange antenne. Ze hebben de camera omgebouwd tot een handzaam apparaat met een zogenaamde ‘knikviewer’, waardoor je ook in de zoeker kan blijven kijken wanneer je als een wokkel gedraaid, achterop de motor staat. Cameraman en motorrijder kunnen met elkaar praten en horen de regie en het commentaar. Ook het grondstation van Mobile, waar alle draadloze verbindingen binnenkomen, kan inbreken en de mannen in koers voorzien van informatie.

Ik heb zelf in alle vroegte de camera ingepakt met plastic en gaffer tape. Zo kan ik nog overal bij, maar is het apparaat wel beschermd tegen regen. Dat is altijd een aardig knutselwerk. De camerakabel heb ik precies op lengte gemaakt. Hij mag nergens achter blijven haken en zeker niet op de grond komen. Laat staan dat hij straks smelt op de gloeiendhete uitlaat van de motor. Ik moet echter voldoende lengte overhouden om me vrij te kunnen bewegen.

Aan de blik van Gert zie ik dat het aan de vroege kant is, maar ik wil alvast opstappen. Niet langer wachten, maar plaats nemen op de buddyseat. Nog één keer die kabelloop controleren. Even staan, even zitten. De camera op de schouder en van de schouder. Van voor naar achter, van links naar rechts. Zie het als een korte warming-up.

Het hart klopt in mijn keel. Er kan best veel mis gaan, maar dat màg vandaag niet gebeuren. Dit is in mijn ogen een van de dikste krenten in de pap. Deze kans grijp ik graag met twee handen en ik wil laten zien dat het de juiste keuze was om mij hiervoor in te huren. De 4Mijl van Groningen, vorige week zondag, was een leuke generale repetitie, maar de Amsterdam Marathon is pas het échte werk.

In het stadion klinkt het startschot. Het geluid van de helikopter komt onze kant op. Binnen een minuut komen hier de eerste lopers voorbij en zullen wij aanhaken. Gert start de motor. De stem van de regisseur klinkt nu nog enthousiaster. Ik zet hem een tikkeltje zachter. Nog een keer wiebelen terwijl we stil staan. De lens richt ik naar achteren. We kijken in de richting van het Olympiaplein.

Het publiek gaat applaudisseren. Politiemotoren komen om de hoek. Ik zie  motor 1 en direct daarna de eerste lopers. De ervaren motard wacht op een klein gaatje. Dan geeft hij gas. We zijn weg. Ik heb vrijwel direct de tweede groep in beeld. Vanuit de regiewagen bedient Jamie het diafragma van de camera. Paul roept een keer ‘Attentie motor 2!’ en even later gaat het rode lampje in mijn zoeker branden.

De marathon van Amsterdam is begonnen.