'hey, meester!'

Elke dinsdag ben ik een uurtje pleinouder op Daltonschool Apollo11 in De Meern, zodat de meesters en juffen ongestoord kunnen genieten van hun welverdiende pauze. Ik kan het iedereen aanraden om op school te helpen als het even kan. Daarom schreef ik voor de nieuwsbrief van de school onderstaand stukje:

Op de betonnen rand bij de boom zit een verdrietige kleuter. De arme knul heeft pauze, maar daar kan hij op dit moment nog niet van genieten. Het is veel te spannend op de nieuwe school. ‘Hij wil naar zijn papa toe,’ weten bezorgde klasgenootjes me te vertellen. Als ik naast hem ga zitten stopt hij gelijk met huilen, maar als ik vraag wat er aan de hand is breken de dijken. ‘Ik wil naar meester Joery!’ zegt hij snotterend en wel vijf keer achter elkaar. Ik heb niet direct een pasklare oplossing voor dit probleem. De meester is binnen, de schattige kleuter moet het nu even doen met zijn klasgenootjes en -in dit geval van nood- met mij.

Ik ben een van de pleinwachten. Elke dinsdag loop ik tussen twaalf en een op het schoolplein. Zo zie ik hoe mijn eigen kinderen zijn op school, ik leer de andere kinderen kennen en de school. Het is best een onderbreking van de dag, maar iedere week weer beleef ik als pleinwacht geweldige avonturen. Ik maak praatjes, droog tranen, laat ze lachen, plak pleisters, moet als er een gedoetje is soms tussen beide komen en hoor van de laatste ontwikkelingen. Of het nou gaat over de liefde, over papa of mama, de meester of juf, de fietstocht naar oma of hun kinderlijke bespiegelingen op de toestanden in de wereld. Dit uurtje op het schoolplein is telkens weer een hoogtepunt in mijn week. Langzamerhand ken ik mijn pappenheimers en de meeste kinderen bij naam. Zij kennen mij ook en begroeten me als ik ze tegen kom in de supermarkt met een enthousiast: 'Hey, meester!' 
Ik lach me kapot. 

Behalve nu dan even. Uiteraard probeer ik de droevige knul troosten, maar hoe? Afleiden is wellicht een methode die werkt. Daarom vraag hem naar de naam van de knuffel die hij in zijn handen heeft. Het antwoord dat ik krijg is grappig, maar toch ben ik even later al vergeten hoe het konijn ook alweer heet. Iets van Tut-de-Eerste. Er schijnt ook nog een tweede te zijn, maar die mocht niet mee naar school. Ik vraag de jongen hoe hij heet en krijg keurig antwoord. Het huilen stopt. We hebben al snel een ‘goed gesprek’. Meester Joery is lief. Papa ook. Mama natuurlijk. En de kinderen in de klas zijn ook allemaal lief. De knuffel is ook lief. Precies op het moment dat er een korte stilte valt, omdat ik even niet meer weet wat ik nog meer kan vragen is de pauze afgelopen. Gered door de bel! Twee klasgenootjes nemen mijn nieuwe vriend mee. Met z’n drieën rennen ze zo hard als ze kunnen in de richting van de deur. Ik ben nu al benieuwd hoe het de volgende week met hem gaat. Over een paar weken rent hij hier met zijn vriendjes alsof het nooit anders is geweest.