curling

Gisterenavond was ik bij een inspirerende ouderavond op de toch al zo fantastische Daltonschool Apollo11 in De Meern, waar mijn kinderen zitten. Ja, ik ben ietwat enthousiast. Het was namelijk een zeer informatieve bijeenkomst over het leren van kinderen en ik had vooraf niet bedacht dat dit een leuke avond kon worden. Er werden verschillende keuzeworkshops gegeven. Eentje over de verwachtingen die wij van onze kinderen hebben en een andere over feedback geven. Zelf ben ik aangeschoven bij de ouder-arena, waarin wij mochten vertellen wat we vinden van het onderwijs. Het was allemaal interessant, positief en opbouwend, maar het allerleukst vond ik toch de presentatie van twee leerkrachten aan het begin van de avond, die de ouders op een grappige, gedurfde en toch zeer sympathieke wijze confronteerden met hun eigen gedrag.

Ze gaven sprekende voorbeelden van ouders die het pad voor hun kind voortdurend schoonvegen, zodat die soepel en gladjes door het leven gaan. Dat noemden ze ‘curling’. Uit onze antwoorden op een paar vragen bleek dat bijna alle ouders aan curling doen. We regelen alles voor onze oogappeltjes. Helpen bij het maken van een surprise of een werkstuk, we smeren de boterhammen, strikken schoenen terwijl ze dat al lang zelf kunnen en spreken de juf aan als kindlief moeite had met een Engelse toets. Dat doen we met goede bedoelingen, want we willen allemaal het beste voor ons kind. Zonder er echt bewust van te zijn beschermen we ons suf. Anno 2018 zijn tegenslagen uit den boze.

Curling dus.

Alleen leren kinderen hierdoor niet meer omgaan met teleurstellingen. Ze worden gemakzuchtig en leren niet om voor zichzelf op te komen. We gaan conflicten uit de weg en stimuleren niet dat ze zelf problemen oplossen. En dat terwijl wij, diezelfde ouders, even daarvoor in een computerprogramma hadden ingevuld wat we onze kinderen het liefst willen meegeven. Massaal hadden we begrippen als ‘zelfstandigheid’, ‘zelfvertrouwen’ en ‘doorzettingsvermogen’ ingetikt. Die begrippen verschenen het grootst in een schitterend woordweb op het digibord.

Persoonlijk denk ik dat het niet goed is als de volgende generatie volwassenen beschikt over een eindeloos zelfvertrouwen en als ze nog assertiever worden dan wij al zijn, maar ze moeten juist wel flexibel zijn, dealen met (opbouwende) kritiek, problemen oplossen, uitdagingen aangaan en overeind blijven in conflictsituaties. Daarom moeten ze leren dat niet alles in het leven gladjes verloopt. Hier en daar een hindernis is onvermijdelijk in het leven.

Ik dacht eerlijk gezegd dat ik niet zo sportief was, maar sinds gisterenavond ben ik me er van bewust dat er een tak van sport is waarvoor ik zeker aanleg heb. Voor mij was deze presentatie en de vergelijking met curling een enorme eyeopener. Als papa moet ik dus minderen met curlen, want zoals juf Ank in de hit serie De Luizenmoeder al zei: “Als je wil dat je kind groeit, moet je er vooral niet bovenop gaan zitten!”