Het is best confronterend als je collega aan het begin van de klus wil weten hoeveel je weegt, maar in dit geval mag Niels het weten. Het is de man die ervoor zorgt dat mijn werkplek dit weekend helemaal in balans is. Een belangrijke taak, want ik hang met een grote camera recht boven de weg waarop het NK wielrennen verreden wordt. Met camera 5 verzorg ik het shot van de finish en wel vanaf de wereldberoemde Tulip Crane. Aan de ene kant zit ik en aan de andere kant hangt een grote bak met contragewichten. Het is een aardige workout voor de gripper van Egripment om er zoveel klonten lood in te tillen tot ik langzaam opstijg.
Fasten seatbelts.
De Tulip Crane is met alle respect een oudje in onze business. Een brok televisiegeschiedenis. Deze robuuste arm van 5 meter en 75 centimeter, met aan het eind een platform waarop een cameraman plaats kan nemen, is eind jaren zeventig bedacht en geproduceerd door camera operator Constant Tresfon, de grondlegger van de firma Egripment uit Nederhorst Den Berg. Zijn Tulip Crane maakte shots vanuit een hoog perspectief en ongekende camerabewegingen mogelijk. Een groot voordeel van deze crane was bovendien dat hij, in vergelijk met reeds bestaande producten, relatief eenvoudig was te demonteren en transporteren. Zo bleef het werken met bewegende camera’s op hoogte niet alleen beperkt tot de grote studio’s. Vanaf dat moment zag je de ‘vliegende’ camera's ook bij concerten, grote evenementen en sportwedstrijden. In 1983 won Constant Tresfon een Oscar (Technical Achievement Award) voor zijn uitgebalanceerde uitvinding en het product werd een wereldwijd succes in de televisie- en filmindustrie.
Egripment groeide en Tresfon ontwikkelde met zijn bedrijf verschillende nieuwe cameracranes. Langer, lichter en met remoteheads, waardoor de camera op afstand bediend kon worden. Er kwamen cranes op de markt die konden uitschuiven, met gestabiliseerde koppen en waarin de camera ook nog eens kon kantelen. Tegenwoordig is de Scanner heel populair, want die kan een operator in zijn eentje bedienen, maar de Tulip Crane is altijd in het assortiment gebleven, omdat je hiermee een hoog platform kan bieden aan een zware camera met een dikke telelens. Zo kan je bijvoorbeeld bij de finish van een wielerwedstrijd recht boven de weg hangen en toch ver inzoomen.
Je zou denken dat een camera-operator, die al bijna dertig jaar in het vak zit, alles wel eens heeft meegemaakt, maar in mijn geval is het nog lang niet zo ver. Ik heb genoeg wensen en dromen om me de komende 20 jaar prima te vermaken. Telkens komen er ook nieuwe uitdagingen op mijn pad. Zo mag ik dit weekend, bij het NK Wielrennen in Sittard-Geleen, voor het eerst in mijn rijke carrière op de enige echte Tulip Crane plaatsnemen. Dat is voor mij een serieus bucketlist-dingetje.
Muziekliefhebbers kennen de Tulip Crane natuurlijk van de wereldberoemde stagedive, die Pearl Jam zanger Eddie Vedder maakte, tijdens Pinkpop 1992. Hij klom halverwege het concert bovenop het cameraplatform om een paar meter verderop in het publiek te duiken. Voor wie het even kwijt is heb ik in 2018 deze column geschreven en op YouTube kan je deze video bekijken om het geheugen op te frissen. Ik heb me overigens laten vertellen dat de crane waarop ik dit weekend mijn Tulipdebuut maak, precies hetzelfde exemplaar is waar Vedder in ‘92 vanaf sprong. Ze heeft sindsdien hooguit wat onderhoud gehad en een likje verf. Ergens heb ik gelezen dan meer 90% van de Tulip cranes die ooit verkocht zijn nog steeds ergens dienst doen. Er zijn niet veel onverwoestbare apparaten in onze business die je over zo’n lange termijn kan afschrijven.
Vrijdag hebben we alles opgebouwd. Niels de crane en ik de camera. Daarna mocht ik een testvlucht maken. Vijf meter hoog lijkt niet zo veel, maar ik moet zeggen dat ik nog nooit vanuit dit perspectief naar de sprong van Eddie Vedder heb gekeken. Het is echt heel hoog! Zo’n crane is heel stabiel en degelijk, maar in eerste instantie leek het op een ritje in een ouderwetse kermisattractie. Het is even wennen. Na een paar minuten voelde ik me echter volkomen veilig in handen van gripper Niels en op de uiterst stabiele en tevens super soepele constructie van Constant Tresfon.
De rest van dit weekend zweef ik met de good-old Tulip Crane boven het parkoers, geniet ik op mijn schermpje van de mooie koers en in mijn hoofd gonst de hele tijd ‘Hey, I, oh I’m still alive!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.