Rustdag in Nîmes. Thomas Voeckler nog steeds in het geel, maar Lance Armstrong was genaderd tot op 22 seconden. Hij bezette de tweede plek in het algemeen klassement. Robbie McEwen in de groene trui en Richard Verenque in de bolletjestrui.
Avignon. Iedereen keek omhoog. Boven het graanveld hing een helikopter lager dan gebruikelijk. De televisieploeg stond al klaar om in te stappen. Voor verslaggever Vlado was dit een eerste Mash-ervaring, dus hij leek extra enthousiast. Cameramannen Frits en Rein waren de ware Vietnamveteranen en stappen fluitend in. Suïcide is painless…
De wentelwiek vloog van Remoulins bij Nimes naar Alpe d'Huez. Daar was op deze rustdag een tourtocht georganiseerd door de Rabobank. Bekende en minder bekende Nederlanders zouden de berg beklimmen en daar maakten wij een filmpje van. In eerste instantie leek het mij een redelijk oninteressant onderwerp, maar toen ik oude rotten als Kuiper en Zoetemelk samen omhoog zag fietsen deed het me wel wat. Dit waren de helden toen ik als klein jongentje wielerles kreeg van mijn vader. De Tour van '80 was de eerste geweest die ik als acht jarig mannetje bewust heb gevolgd.
Verder reden ook mannen als Freek de Jonge (zeker niet onverdienstelijk), Steven Rooks, Thomas Dekker en Maarten Ducrot naar boven. Met Maarten heb ik op de top een interessant gesprek gehad over afzien en over de beroemde kreet Batuwu Griekgriek uit het boek De Renner van Tim Krabbe.
De laatste week van dit avontuur is ingegaan. Vermoeidheid slaat langzaam toe. Lange zware dagen en korte nachten beginnen langzaam te tellen. Ik kan inmiddels overal slapen, zelfs in een helikopter die op weg is van Alpe d'Huez naar het chique Rabobankhotel in Remoulins. Van deze drie kwartier durende vlucht heb ik niet veel meegekregen. Eigenlijk zonde, want hoe vaak vlieg je met een helikopter over het betoverende Franse land?
Vlak voor de landing hebben we een luchtopname gemaakt van Pont du Gard in Remoulins. Dit Romeinse bouwwerk had ik eerder gezien tijdens vakanties met mijn ouders, dus die heb ik gelijk gebeld om te zeggen dat ze deze avond naar de uitzending moesten kijken.
Mart noemt regelmatig de namen van mensen uit zijn ploeg in de uitzendingen. De kijker zegt dat niet veel, maar voor de mensen die hij roemt om hun kwaliteiten is het altijd aardig. Ik weet niet of hij daar heel bewust mee om gaat, maar het valt op dat hij enkelen net iets vaker vermeld dan anderen. Er zijn zelfs mensen in de groep die langzaam aan zichzelf gaan twijfelen, terwijl dat nergens voor nodig is. Dat kan niet de bedoeling zijn van de presentator.
Ook vandaag werd onze reportage met naam en toenaam aangekondigd. Het programma werd opgenomen bij daglicht met alle gevolgen van dien. De felle middagzon draaide langzaam het beeld in en aan het eind van de show waren de hoofden van gasten overbelicht. Dit tot grote frustratie van cameramensen en belichters die graag hadden ingegrepen, maar de kans niet kregen. De rijdende trein was niet te stoppen.
Na afloop hebben we uitgebreid en duur gegeten in de tuin van het Rabohotel, in Vers Pont du Gard met de hele redactionele ploeg en burgemeester Opstelten van Rotterdam, die vanavond te gast was. Ik had me eigenlijk voorgenomen om op tijd in bed te liggen, maar daar kwam alweer niets van terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.