Amsterdam. Het meisje zegt bijna niets en als ze een woord spreekt is haar piepstemmetje niet te verstaan. Ze kijkt vooral naar de grond. Ik heb nog nooit een filmpje gemaakt over iemand die zo verlegen is als dit veertienjarige pianotalent. Een gesprek met inhoud zal moeilijk worden, maar als ze achter de vleugel gaat zitten is snel duidelijk waarom we naar het conservatorium gekomen zijn.
Uit het hoofd speelt ze met veel gevoel een razendsnel stuk van Mozart (daar is 'ie weer). De noten staan er wel, maar het meisje kijkt ook nu alleen naar beneden. Ze is pas in de kerstvakantie begonnen en volgens de lerares is het heel uitzonderlijk dat iemand dit stuk zo snel onder de knie heeft. Normaal werken pianisten hier een jaar aan. Haar handen strelen de toetsen vliegensvlug. De docent vraagt regelmatig om even te stoppen. Instructies worden gelijk begrepen en ieder verzoek van de lerares wordt ingewilligd. Het lijkt allemaal heel speels en makkelijk, maar voor zo ver ik het met mijn a-muzikaal gehoor kan beoordelen, is hier een wonderkind aan het werk.
Even kijk ik naar de geluidsman. We zijn allebei onder de indruk. De close-up van haar kleine handen is zo fascinerend dat ik het beeld lang laat staan. Bijna vergeet ik andere shots te maken. Het is niet eenvoudig om de bewegingen over de toetsen scherp te houden, maar het is ook voor de cameraman een prachtige vingeroefening. Hamertjes in de vleugel draai ik zo close mogelijk. Haar hoofd beweegt rustig door het volgende beeld. De concentratie is mooi om naar te kijken.
Later bij het meisje thuis film ik haar pianohanden als ze een plakje vlees op haar boterham legt. Zelfs dat doet ze elegant en met een bepaalde concentratie. Als we klaar zijn met filmen geeft ze mij een slap handje. Ik durf niet te knijpen en groet voorzichtig. Ze zegt iets wat ik nauwelijks kan verstaan, maar dit meisje hoeft niets te zeggen om van zich te laten horen.
Uit het hoofd speelt ze met veel gevoel een razendsnel stuk van Mozart (daar is 'ie weer). De noten staan er wel, maar het meisje kijkt ook nu alleen naar beneden. Ze is pas in de kerstvakantie begonnen en volgens de lerares is het heel uitzonderlijk dat iemand dit stuk zo snel onder de knie heeft. Normaal werken pianisten hier een jaar aan. Haar handen strelen de toetsen vliegensvlug. De docent vraagt regelmatig om even te stoppen. Instructies worden gelijk begrepen en ieder verzoek van de lerares wordt ingewilligd. Het lijkt allemaal heel speels en makkelijk, maar voor zo ver ik het met mijn a-muzikaal gehoor kan beoordelen, is hier een wonderkind aan het werk.
Even kijk ik naar de geluidsman. We zijn allebei onder de indruk. De close-up van haar kleine handen is zo fascinerend dat ik het beeld lang laat staan. Bijna vergeet ik andere shots te maken. Het is niet eenvoudig om de bewegingen over de toetsen scherp te houden, maar het is ook voor de cameraman een prachtige vingeroefening. Hamertjes in de vleugel draai ik zo close mogelijk. Haar hoofd beweegt rustig door het volgende beeld. De concentratie is mooi om naar te kijken.
Later bij het meisje thuis film ik haar pianohanden als ze een plakje vlees op haar boterham legt. Zelfs dat doet ze elegant en met een bepaalde concentratie. Als we klaar zijn met filmen geeft ze mij een slap handje. Ik durf niet te knijpen en groet voorzichtig. Ze zegt iets wat ik nauwelijks kan verstaan, maar dit meisje hoeft niets te zeggen om van zich te laten horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.