abandon

Murviel les Beziers. 11e etappe: Luchon > Carcassonne (211km). Opgeven is geen optie, maar het is zo heet in Carrecassone dat je er aan gaat denken. 34 graden volgens het metertje in onze auto. Er staat geen wind op de Zone Technique, je ruikt de geur van heet asfalt en tussen de trucks die warme lucht naar buiten blazen lijkt het tropisch. Iedereen snakt naar water en zweet alle ingenomen vocht weer even hard uit.
Vanmorgen reden we de eerste zestien kilometer over het parkoers en daar zagen we de eerste uitvaller van de dag. Isaac Galvez hield het snel voor gezien. Zijn rugnummer werd afgepakt, de fiets werd opgeladen op de ploegleiderwagen en toen bleef de renner achter tussen de supporters in de berm. De bezemwagen liet hem staan in de wetenschap dat de bus van de ploeg achter ons reed. Die zou hem wel oppikken.

De laatste zeventien kilometer zijn ingegaan. De kopgroep van vier staat op ontploffen en in de verte hoor ik een doffe donder. Er hangt onweer in de lucht. Daar had ik geen rekening mee gehouden, dus ik moet door de drukkende hitte twee kilometer hollen naar de auto om een regenhoes voor de camera te halen. Halverwege loopt het zweet in mijn ogen. Dit is geen pretje. Mijn conditie is niet best, maar onder deze omstandigheden is zelfs een korte sprint bijna dodelijk.
We staan op tijd achter de streep. De lucht is inmiddels donkergrijs en er vallen af en toe dikke druppels. Popovych wint de etappe. Wij gaan voor Freire, maar die wacht op niemand. We hollen een kilometer achter hem aan naar de bus. Onderweg zijn er twee momenten waarop ik denk dat hij voor ons gaat stoppen, maar telkens is het een schijnbeweging. Hij heeft geen zin om te praten. Wij hebben wel vragen.
Vlak voor Freire de bus in kan stappen duwt Han Kock een microfoon onder zijn neus. Ik ben met die zware camera net een fractie later en probeer een shot te maken, maar een collega zit me dwars. Er staan twee cameramannen en toch is het dringen. Ik vraag me af waarom hij me er niet tussen laat als er ruimte is en als mijn verslaggever de vragen stelt. Ik geef hem een duwtje, maar hij zet zich schrap. De lul! Dan rest me niets dan een kamikazeactie. Ik geen shot, hij geen shot. Zo ben ik normaal nooit, maar deze VTM cameraman haalt het bloed onder mijn afgekloven nageltjes vandaan.
In beeld lijkt het alsof er tientallen camera's in een gevecht zijn. Het zijn er twee. Het shot botst heen en weer en vlak voor Freire de bus in stapt zie je nog een flinke stuiter en dan is er een steady plaatje. Het ziet er veel spannender uit dan het is. De jongen van de commerciële Belgische zender is boos. Vette pech. Morgen kan hij weer een knal krijgen. Ik geef niet op.

Op de rand van het zwembad analyseren we de laatste tien kilometer en leggen de deskundigen mij uit wie met wie in de slag zat. Ik trek de conclusie dat Rabobank een deal gesloten zou kunnen hebben met Discovery, zodat Yaroslav Popovych zijn felbegeerde etappe kon winnen en de mannen van de bank straks in de Alpen een steuntje in de rug krijgen van de voormalig helpers van Lance Armstrong. Of het ook echt zo is kunnen we de volgende week zien in de bergen. Zeker weten zulln we het waarschijnlijk nooit.
Aan tafel is het weer ouderwets gezellig. Ons groepje is na de bergritten weer compleet, want twee dagen moesten we het doen zonder Gerrit Solleveld en Maarten Ducrot. Zij gaan meestal mee naar de start, maar moesten tijdens de extra lange uitzendingen vooruit om op tijd bij de finish te zijn. In Chateau St-Martin des Champs zijn ze er weer bij. Het wordt laat, het eten is goed en er komt voldoende rosé bij kijken. Ben ik om half toch nog de eerste die het op geeft.

volgens mij is dit Isaac Galvez.