Sauveterre de Comminges. 10e etappe: Tarbes > Val d'Aran – Pla-de-Beret (208km). Het was een prachtige middag op de berg in Spanje. Michael Boogerd kluisterde ons aan de buis met groots kopwerk tijdens de zware Pyreneeënetappe. Onverwacht reden de Rabo's alsof het de US Postals van een paar jaar geleden waren. Boogerd hielp zijn teammaatje Rasmussen aan belangrijke punten voor het bergklassement en Menchov aan de etappeoverwinning en een derde plek in het algemeen klassement.
Nederland was trots. Aan ons werd zelfs gevraagd wat wij konden doen als Boogerd de etappe zou winnen. Er werd gedacht over live-uitzending vanuit het hotel, maar dat bleek een beetje overdreven. Dat hij uiteindelijk loste uit de kopgroep deed niets af aan de prestatie van de Raborenner. Voor zijn klassering deed de Hagenees goede zaken, door het niet te laten lopen nadat hij zijn werk voor de kopmannen had gedaan. Het was machtig om te zien.
Achter de finish stonden we hem op te wachten. Ik rende een stuk met draaiende camera achter hem aan. Na een paar tellen uitpuffen en een koud watertje kon Han Kock hem de eerste vragen stellen.
Boogerd was trots op zichzelf. Terwijl hij vertelde over zijn superbenen stonden ook andere cameraploegen zich te verdringen voor een reactie van onze renner. De Vlaamse televisie wachte keurig op ons, maar een liveteam van Eurosport wilde er snel tussen komen en duwde op onbeschofte wijze. Een opdringerige reporter maakte met zijn handje gebaren naar onze verslaggever in de hoop dat wij zouden stoppen. Belachelijk. Het kon ons niet schelen. Boogerd hing voorover en mijn lens hing laag. Ik kon niet alles goed in mijn viewer zien en het licht in zijn gezicht werd ontnomen door de omstanders van de pers, maar het was een prachtig stukje.
Ik gaf het bandje aan Gerrit Solleveld die het als een speer naar de satellietwagen bracht, zodat het nog net in de livereportage kon worden uitgezonden. Ondertussen filmde ik op een ander bandje de aankomst van andere renners, waaronder Cyril Dessel, de man in de gele trui.
Pas toen Michael Boogerd helemaal tot rust was gekomen en alle andere journalisten hem gesproken hadden vroegen we of hij ons nog een keer te woord wilde staan. Een slim plan van de verslaggever die zo een ander stukje maakte voor het late avond programma van Mart Smeets. Boogerd begreep het en was zo gelukkig met zijn prestatie dat hij alle tijd nam. Tijdens dat rustige gesprek kwam Michael Rasmussen op grote achterstand binnen. De twee ploegmaatjes omhelsden elkaar voor de lens.
Boogerd vertrok richting dopingcontrole en wij vlogen naar de mixed zone, waar Herbert Dijkstra klaar stond voor een interview met Dennis Menchov in het Russisch. Deze renner is geen spraakwaterval, maar een gesprek in zijn eigen taal leverde meer woorden op. Daarna konden we ook Floyd Landis, de nieuwe gele trui drager, nog spreken. Hij zat op een stoel en dat is ongebruikelijk in deze interviewhoek. Zouden het de heupproblemen zijn of was hij te moe om nog langer te staan?
Ook dit bandje werd naar Hilversum gestraald en toen was het tijd om achteraan te sluiten in een lange file richting dal. De reis terug naar Frankrijk duurde een paar uur. In Barbazan konden we nog iets eten op advies van onze collega's.
Wat een mooie dag! Heerlijk om zo met je neus bovenop de topsport te staan. Wat mij betreft mogen de successen van de Raboploeg nog anderhalve week aanhouden.
Nederland was trots. Aan ons werd zelfs gevraagd wat wij konden doen als Boogerd de etappe zou winnen. Er werd gedacht over live-uitzending vanuit het hotel, maar dat bleek een beetje overdreven. Dat hij uiteindelijk loste uit de kopgroep deed niets af aan de prestatie van de Raborenner. Voor zijn klassering deed de Hagenees goede zaken, door het niet te laten lopen nadat hij zijn werk voor de kopmannen had gedaan. Het was machtig om te zien.
Achter de finish stonden we hem op te wachten. Ik rende een stuk met draaiende camera achter hem aan. Na een paar tellen uitpuffen en een koud watertje kon Han Kock hem de eerste vragen stellen.
Boogerd was trots op zichzelf. Terwijl hij vertelde over zijn superbenen stonden ook andere cameraploegen zich te verdringen voor een reactie van onze renner. De Vlaamse televisie wachte keurig op ons, maar een liveteam van Eurosport wilde er snel tussen komen en duwde op onbeschofte wijze. Een opdringerige reporter maakte met zijn handje gebaren naar onze verslaggever in de hoop dat wij zouden stoppen. Belachelijk. Het kon ons niet schelen. Boogerd hing voorover en mijn lens hing laag. Ik kon niet alles goed in mijn viewer zien en het licht in zijn gezicht werd ontnomen door de omstanders van de pers, maar het was een prachtig stukje.
Ik gaf het bandje aan Gerrit Solleveld die het als een speer naar de satellietwagen bracht, zodat het nog net in de livereportage kon worden uitgezonden. Ondertussen filmde ik op een ander bandje de aankomst van andere renners, waaronder Cyril Dessel, de man in de gele trui.
Pas toen Michael Boogerd helemaal tot rust was gekomen en alle andere journalisten hem gesproken hadden vroegen we of hij ons nog een keer te woord wilde staan. Een slim plan van de verslaggever die zo een ander stukje maakte voor het late avond programma van Mart Smeets. Boogerd begreep het en was zo gelukkig met zijn prestatie dat hij alle tijd nam. Tijdens dat rustige gesprek kwam Michael Rasmussen op grote achterstand binnen. De twee ploegmaatjes omhelsden elkaar voor de lens.
Boogerd vertrok richting dopingcontrole en wij vlogen naar de mixed zone, waar Herbert Dijkstra klaar stond voor een interview met Dennis Menchov in het Russisch. Deze renner is geen spraakwaterval, maar een gesprek in zijn eigen taal leverde meer woorden op. Daarna konden we ook Floyd Landis, de nieuwe gele trui drager, nog spreken. Hij zat op een stoel en dat is ongebruikelijk in deze interviewhoek. Zouden het de heupproblemen zijn of was hij te moe om nog langer te staan?
Ook dit bandje werd naar Hilversum gestraald en toen was het tijd om achteraan te sluiten in een lange file richting dal. De reis terug naar Frankrijk duurde een paar uur. In Barbazan konden we nog iets eten op advies van onze collega's.
Wat een mooie dag! Heerlijk om zo met je neus bovenop de topsport te staan. Wat mij betreft mogen de successen van de Raboploeg nog anderhalve week aanhouden.
Het hotel waar we om half elf aan kwamen was er weer een uit de middeleeuwen en ik vroeg me af of ik een museumjaarkaart nodig had om in te checken. Hier waren zelfs geen stopcontacten op de kamer, laat staan televisie of internet. Alles in Napoleonstijl en op een tafeltje stond het spiegeltje van de stiefmoeder van Sneeuwwitje. Daar heb ik niets aan durven vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.