Istanbul, Turkije. Chris Mays werkte van 1996 tot 1998 in de motorhomes van Williams en Tyrell. Daarna ging hij werken bij Williams F1 als truckie en chef van de motorhomes. Hij bouwde ze op, hield ze schoon en aan het eind van een Grand Prix weekend brak hij ze weer af. De afgelopen twee seizoenen werkte hij bij Honda, tot hij op 31 december 2005 een ongeluk kreeg in Thailand.
Hij klapte met een brommer tegen een ander en sloeg tegen de grond. Chris droeg op dat moment geen helm.
Sinds die dag ligt hij in coma met een ernstige hersenbeschadiging. Zijn verzekering keert niets uit, omdat hij was verzekerd voor het rijden op motoren tot 50CC en de brommer waarop hij zat was 110CC.
Bijna alle monteurs uit het paddock hebben serieus geld geschonken om hun collega over te laten vliegen van Thailand naar Engeland. Inmiddels hebben ook bijna alle rijders een bijdrage geleverd voor een veiling. Michael Schumacher heeft bijvoorbeeld een overall gedoneerd en Christijan Albers een paar gesigneerde raceschoenen. Kimi een helm, Montoya een overall en ga zo maar door. Zo willen de collega's van deze truckie geld ophalen voor de medische kosten en voor de studie van zijn kinderen.
We zijn acht maanden verder. Een zware operatie heeft niet echt geholpen. Volgens een van zijn beste vrienden uit het paddock is Mays momenteel hersendood en waarschijnlijk zal hij het niet overleven.
Zo'n keihard verhaal raakt me.
Ook ik doe regelmatig dingen waarvan ik me af vraag hoe verschillende verzekeringen zullen reageren als het mis gaat. Ik denk aan de avonturen voor Jules Unlimited, maar ook aan het beklimmen van stijgers voor Studio Sport of motorcamerawerk, het afdalen in een illegale goudmijn met Rob Kamphues en het filmen vanuit rijdende auto's of vliegende helikopters.
Dat werk is volgens mij nooit voor 100% te verzekeren. Veel toeren die we uithalen voor een mooi shot zijn niet te voorzien en vaak weten we niet waar we terecht zullen komen.
Ik reken er op dat mijn baas een heel goede verzekering heeft en ook mijn opdrachtgevers zorgen over het algemeen voor reisverzekeringen, maar de kleine lettertjes lees ik nooit en ik vrees dat we onszelf ernstig beperken als we dat wel voor ieder shot gaan doen.
Laat daarom een gehavende teen, bij het ophangen van de was, het ergste zijn wat mij gebeurt. Ik hoop echt dat ik nooit uit een rijdende auto lazer, een heftig ongeluk zal krijgen of van een hoog standpunt naar beneden donder…
Maar als het gebeurt, dan hoop ik dat mijn vrienden en collega's net zo fanatiek in actie komen als de mannen uit de Formule1. De actie van de monteurs, teambazen en rijders is hartverwarmend en plaatst deze asociale sport voor mij in een ander daglicht.
Hij klapte met een brommer tegen een ander en sloeg tegen de grond. Chris droeg op dat moment geen helm.
Sinds die dag ligt hij in coma met een ernstige hersenbeschadiging. Zijn verzekering keert niets uit, omdat hij was verzekerd voor het rijden op motoren tot 50CC en de brommer waarop hij zat was 110CC.
Bijna alle monteurs uit het paddock hebben serieus geld geschonken om hun collega over te laten vliegen van Thailand naar Engeland. Inmiddels hebben ook bijna alle rijders een bijdrage geleverd voor een veiling. Michael Schumacher heeft bijvoorbeeld een overall gedoneerd en Christijan Albers een paar gesigneerde raceschoenen. Kimi een helm, Montoya een overall en ga zo maar door. Zo willen de collega's van deze truckie geld ophalen voor de medische kosten en voor de studie van zijn kinderen.
We zijn acht maanden verder. Een zware operatie heeft niet echt geholpen. Volgens een van zijn beste vrienden uit het paddock is Mays momenteel hersendood en waarschijnlijk zal hij het niet overleven.
Zo'n keihard verhaal raakt me.
Ook ik doe regelmatig dingen waarvan ik me af vraag hoe verschillende verzekeringen zullen reageren als het mis gaat. Ik denk aan de avonturen voor Jules Unlimited, maar ook aan het beklimmen van stijgers voor Studio Sport of motorcamerawerk, het afdalen in een illegale goudmijn met Rob Kamphues en het filmen vanuit rijdende auto's of vliegende helikopters.
Dat werk is volgens mij nooit voor 100% te verzekeren. Veel toeren die we uithalen voor een mooi shot zijn niet te voorzien en vaak weten we niet waar we terecht zullen komen.
Ik reken er op dat mijn baas een heel goede verzekering heeft en ook mijn opdrachtgevers zorgen over het algemeen voor reisverzekeringen, maar de kleine lettertjes lees ik nooit en ik vrees dat we onszelf ernstig beperken als we dat wel voor ieder shot gaan doen.
Laat daarom een gehavende teen, bij het ophangen van de was, het ergste zijn wat mij gebeurt. Ik hoop echt dat ik nooit uit een rijdende auto lazer, een heftig ongeluk zal krijgen of van een hoog standpunt naar beneden donder…
Maar als het gebeurt, dan hoop ik dat mijn vrienden en collega's net zo fanatiek in actie komen als de mannen uit de Formule1. De actie van de monteurs, teambazen en rijders is hartverwarmend en plaatst deze asociale sport voor mij in een ander daglicht.
Zo,zo, dus Schumacher doneert een overal? Een ander een helm? terwijl dat hele rijderscorps in staat is die familie tot in alle eeuwigheid amen uit de zorgen te helpen door het doneren van harde pecunia! En ze zullen daar niets van merken, qua inkomen...
BeantwoordenVerwijderen