Istanbul, Turkije. De boom in het midden van het ronde bankje moet nog een paar jaar groeien voor hij de gewenste schaduw geeft. Dan zal deze plek in het paddock meer aandacht trekken. Nu zit ik er alleen en geniet van de stilte voor de storm.
Twee rijders lopen voorbij. Een van de twee is binnenkort werkeloos en ze denken allebei dat het de ander zal zijn. Daarom zijn ze nu zo lief voor elkaar.
Alles is betrekkelijk, dus ook de rust in het paddock. Verderop krijgt een journalist ongenadig op zijn lazer, omdat hij de belangrijkste basisregel van zijn vak uit het oog heeft verloren. Objectiviteit is voor de man een relatief begrip en dat wordt blijkbaar niet door iedereen gewaardeerd.
Voor het andere motorhome staan twee mannen in witte zomerblouses gebogen over een boekwerkje dat heel goed een concept contract zou kunnen zijn. Een van de twee is een nukkige teambaas, waarvan ik nooit hoogte heb kunnen krijgen. Plotseling pakt hij een pen en zet met een brede grijns zijn handtekening. Dan realiseert de ander zich dat hij een duur foutje heeft gemaakt.
Gierend van het lachen loopt de teambaas weg. Hij is al lang niet meer zo vrolijk geweest. Bij de manager van de beroemde Formule1-coureur verschijnt het schaamrood op de kaken. Hij wordt onrustig.
Het was de bedoeling dat spel met de belangrijke papieren een beetje in het openbaar zou gebeuren om goede sier te maken, maar nu pakt het wel héél erg ongelukkig uit. Het incidentje af doen als een geintje lukt helemaal niet meer op het moment dat de rijder zich er mee komt bemoeien. Enige irritatie over en weer is zichtbaar.
Een verkeerd geplaatste komma kan een wereld van verschil maken.
De grote sponsor zit binnen. Hij is niet alleen gekomen voor cappuccino en de race, hij wil hier ook even zaken doen. Op zondagmorgen heeft iedereen tijd voor hem. Om beurten komen mannetjes op audiëntie aan zijn tafeltje. Twee schattige hospitalitymeisjes zorgen extra goed voor hem en zijn gasten. Er worden handen geschud en visitekaartjes uitgewisseld alsof het een ruilbeurs betreft.
In de verte starten de motoren. Het is gedaan met de zondagsrust.
Twee rijders lopen voorbij. Een van de twee is binnenkort werkeloos en ze denken allebei dat het de ander zal zijn. Daarom zijn ze nu zo lief voor elkaar.
Alles is betrekkelijk, dus ook de rust in het paddock. Verderop krijgt een journalist ongenadig op zijn lazer, omdat hij de belangrijkste basisregel van zijn vak uit het oog heeft verloren. Objectiviteit is voor de man een relatief begrip en dat wordt blijkbaar niet door iedereen gewaardeerd.
Voor het andere motorhome staan twee mannen in witte zomerblouses gebogen over een boekwerkje dat heel goed een concept contract zou kunnen zijn. Een van de twee is een nukkige teambaas, waarvan ik nooit hoogte heb kunnen krijgen. Plotseling pakt hij een pen en zet met een brede grijns zijn handtekening. Dan realiseert de ander zich dat hij een duur foutje heeft gemaakt.
Gierend van het lachen loopt de teambaas weg. Hij is al lang niet meer zo vrolijk geweest. Bij de manager van de beroemde Formule1-coureur verschijnt het schaamrood op de kaken. Hij wordt onrustig.
Het was de bedoeling dat spel met de belangrijke papieren een beetje in het openbaar zou gebeuren om goede sier te maken, maar nu pakt het wel héél erg ongelukkig uit. Het incidentje af doen als een geintje lukt helemaal niet meer op het moment dat de rijder zich er mee komt bemoeien. Enige irritatie over en weer is zichtbaar.
Een verkeerd geplaatste komma kan een wereld van verschil maken.
De grote sponsor zit binnen. Hij is niet alleen gekomen voor cappuccino en de race, hij wil hier ook even zaken doen. Op zondagmorgen heeft iedereen tijd voor hem. Om beurten komen mannetjes op audiëntie aan zijn tafeltje. Twee schattige hospitalitymeisjes zorgen extra goed voor hem en zijn gasten. Er worden handen geschud en visitekaartjes uitgewisseld alsof het een ruilbeurs betreft.
In de verte starten de motoren. Het is gedaan met de zondagsrust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.