Istanbul, Turkije. Het lijkt misschien allemaal glitter en glamour, daar waar de televisie-industrie en de wereld die Formule1 heet bij elkaar komen, maar ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat het niet allemaal rozengeur is.
Zeker niet in de minibus waarin wij ons deze dagen verplaatsen. Geen Hummer, Touareg of Cayenne die je zou verwachten, maar in een vervallen Hyundai waarmee je zeker niet opvalt op de snelwegen in dit land. De H100 Grand Saloon heeft bijna 70.000 kilometer op de teller. Het busje is uit 2002, dus de kans is groot dat het kilometerklokje al een of twee keer rond is geweest.
De buitenkant zit vol butsen en deukjes, alles piept en kraakt. Dit kreunende bakblik geeft niet bepaald een veilig gevoel. Gelukkig heeft onze chauffeur, Olav Mol, zich goed aangepast aan het rijgedrag van de suïcidale Turken.
Hij heeft de auto meegekregen op basis van zijn racelicentie. Het kan zijn, omdat de verhuurmaatschappij het verschil niet kent tussen een Nederlands rijbewijs en de FIA-pas, maar het zou mij ook niet verbazen als circuitervaring in dit verkeer vereist is.
De meeste Turkse automobilisten gedragen zich als coureurs met een egoprobleem. Vooral de buschauffeurs zijn gestoord. Zelfs de locale bevolking noemt ze de terroristen van de weg. Bussen en busjes scheuren alsof de race net is begonnen en de eerste bocht ieder moment kan opdoemen. Vervolgens stoppen ze plotseling op de vluchtstrook, als ergens in de berm een potentiële klant staat.
Zij en binnenspiegels zijn overbodig. Niemand gebruikt ze.
Deze busbestuurders zonder faalangst worden per passagier betaald en het lijkt alsof alles is veroorloofd om mensen mee te nemen. Inhalen, snijden, uitremmen en het opzettelijk hinderen van concurrenten. Het overige verkeer lijkt niet te bestaan. In een land waar links én rechts inhalen de gewoonste zaak van de wereld is houdt niemand rekening met elkaar.
Niet gek dat we al langs een aantal ongelukken zijn gereden. Schade is een statussymbool en wat dat betreft dwingt onze Hyundai respect af. Zeker met de snelste commentator van Nederland achter het stuur.
Het is druk op de weg van het circuit naar de stad. Veel wegpiraten hebben op Istanbul Park inspiratie gekregen voor een nieuwe rijstijl. De ene voelt zich Kimi, de ander Michael en de buschauffeur voor ons denk dat hij Massa is. Op de achterklant kleeft een sticker met de tekst 'Masaallah'. Die letters komen opeens wel heel dichtbij.
Ik ben een schijtluis en zit met samengeknepen billen op de achterbank, terwijl ik na veertig Grand Prix echt wel weet dat Ollie ons veilig thuis zal brengen. Ik twijfel niet aan hem, maar aan alle andere wegpiraten in Istanbul. En een beetje aan Hyundai.
Zeker niet in de minibus waarin wij ons deze dagen verplaatsen. Geen Hummer, Touareg of Cayenne die je zou verwachten, maar in een vervallen Hyundai waarmee je zeker niet opvalt op de snelwegen in dit land. De H100 Grand Saloon heeft bijna 70.000 kilometer op de teller. Het busje is uit 2002, dus de kans is groot dat het kilometerklokje al een of twee keer rond is geweest.
De buitenkant zit vol butsen en deukjes, alles piept en kraakt. Dit kreunende bakblik geeft niet bepaald een veilig gevoel. Gelukkig heeft onze chauffeur, Olav Mol, zich goed aangepast aan het rijgedrag van de suïcidale Turken.
Hij heeft de auto meegekregen op basis van zijn racelicentie. Het kan zijn, omdat de verhuurmaatschappij het verschil niet kent tussen een Nederlands rijbewijs en de FIA-pas, maar het zou mij ook niet verbazen als circuitervaring in dit verkeer vereist is.
De meeste Turkse automobilisten gedragen zich als coureurs met een egoprobleem. Vooral de buschauffeurs zijn gestoord. Zelfs de locale bevolking noemt ze de terroristen van de weg. Bussen en busjes scheuren alsof de race net is begonnen en de eerste bocht ieder moment kan opdoemen. Vervolgens stoppen ze plotseling op de vluchtstrook, als ergens in de berm een potentiële klant staat.
Zij en binnenspiegels zijn overbodig. Niemand gebruikt ze.
Deze busbestuurders zonder faalangst worden per passagier betaald en het lijkt alsof alles is veroorloofd om mensen mee te nemen. Inhalen, snijden, uitremmen en het opzettelijk hinderen van concurrenten. Het overige verkeer lijkt niet te bestaan. In een land waar links én rechts inhalen de gewoonste zaak van de wereld is houdt niemand rekening met elkaar.
Niet gek dat we al langs een aantal ongelukken zijn gereden. Schade is een statussymbool en wat dat betreft dwingt onze Hyundai respect af. Zeker met de snelste commentator van Nederland achter het stuur.
Het is druk op de weg van het circuit naar de stad. Veel wegpiraten hebben op Istanbul Park inspiratie gekregen voor een nieuwe rijstijl. De ene voelt zich Kimi, de ander Michael en de buschauffeur voor ons denk dat hij Massa is. Op de achterklant kleeft een sticker met de tekst 'Masaallah'. Die letters komen opeens wel heel dichtbij.
Ik ben een schijtluis en zit met samengeknepen billen op de achterbank, terwijl ik na veertig Grand Prix echt wel weet dat Ollie ons veilig thuis zal brengen. Ik twijfel niet aan hem, maar aan alle andere wegpiraten in Istanbul. En een beetje aan Hyundai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.