vrijdag 25 augustus 2006

05.45 uur

Istanbul, Turkije. Ons hotel staat in het Aziatische deel van de stad. Dat is praktisch. Overal waar je kijkt zie je twee raketten naast een kerncentrale. Het zijn de kerken van onze moslimbroeders. De mensen die daar werken beginnen 's ochtends heel vroeg.
Voor de zon op komt begint een man te zingen en dit is een reden waarom het fenomeen geluidsinstallatie nooit uitgevonden had mogen worden. Ik gun iedereen zijn geloof, maar dat zingen is niet bepaald op een christelijk tijdstip en om eerlijk te zijn houd ik ook niet zo van de melodie. Over de teksten van de liedjes kan ik niets zinnigs zeggen, want ik versta het kraaien van de imam niet. De mensen hier lopen weg met hem, maar wat mij betreft ontbreekt de X-factor.
Ik vond de Zuid-Limburgse kerkklok op zondagmorgen om tien uur al vroeg. Leve de katholieken. Die hoeven maar een keer in de week naar het gezang van meneer pastoor te luisteren. Ik denk wel dat sommige pastoortjes jaloers zijn op de volle moskeen hier. Het geloof stelt hier tenminste nog wat voor.

Wij hebben onze eigen profeet en daarvoor moet ik ook vroeg opstaan. Olav Mol wil graag op tijd vertrekken. Ik ben nu al gebroken.

Gisterenavond werd een bruiloftsfeest gevierd bij het zwembad van ons hotel. Vijf etages lager, recht onder mijn kamer. Meer dan driehonderd uitzinnige gasten telde ik vanuit mijn slaapkamer. Frisse lucht was geen optie en ook met het raam dicht kon ik tot diep in de nacht genieten van harde Turkse feestmuziek.
Voor mijn gevoel was het een imam met twee man begeleiding. De een die blies de fluitefluitefluit en de ander sloeg een trommel.
Die fluit klonk als het instrument van een slangenbezweerder, maar ik heb echt goed gekeken. Geen pythons. Waarom sommige vrouwen af en toe uitzinnig kirden, weet ik dan ook niet.
Er werd gedanst, zelfs een soort polonaise gelopen en iedereen leek gelukkig.
Ik ben toch blij dat ook rock 'n roll ooit een kans gekregen heeft en dat deze Oosterse muziek pas over een jaar of vijftig wereldwijd net zo populair is als Frans Bauer nu in Helmond.
Aan de camera hingen de oordoppen die ik gebruik om geen gehoorbeschadiging van razende Formule1-auto's op te lopen. Even heb ik overwogen om deze op te zetten in bed, maar dan had ik de wekker ook niet gehoord.

2 opmerkingen:

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.