Istanbul, Turkije. De hele dag heb ik me afgevraagd waar ik nu weer eens een stukje over zou kunnen schrijven. Ondanks het feit dat we hard gewerkt hebben en in Istanbul zijn, was het niet bepaald een spannende dag.
Tot we vanavond op een Turkse kermis terecht kwamen.
We hadden gegeten in de buitenwijk Bostanci, niet ver van ons hotel. Het lokale specialiteitenrestaurant Hinzir had serieus het gerecht 'doping' op de kaart staan. Dat menu durfde ik niet te bestellen. Wel hebben we even om ons heen gekeken of er nog bekende wielrenners op het terras zaten.
Ik had pittige kipspies en een lamspies geprobeerd en die vielen niet tegen.
Vrijwel direct na de maaltijd liepen we langs een kermis. Aangezien wij fijnproevers zijn op cultureel gebied konden we deze kans niet laten lopen. Naast een draaimolen, schiettent, kettingcarrousel en botsauto's stonden er voor dappere Turken een paar heftige attracties.
Ik was op zoek naar het tentje van de waarzegster, maar werd door mijn vrienden verleid om in de Corsaro te gaan. Dit apparaat kent iedereen uit de Efteling. Een grote schommel in de vorm van een piratenschip, waarin de passagiers behoorlijk heen-en-weer geslingerd worden. Het leek mij niet zo'n probleem, dus stond ik al na één 'BLUF!' van de mannen in de rij om een kaartje te kopen.
Drie minuten later had ik spijt. Het meest veelzijdige stukje vlees speelde op.
Nadat mijn collega's hadden getoond dat ze ongevaarlijk zijn met wapens en wij zonder teddybeer verder liepen, -zij mopperend over de kromme loop van het kermisgeweer- kwamen we bij de meest heftige attractie die ik ooit gezien had. Bakjes met ongekend veel scharnierpunten op een snelle draaischijf. Nou moet ik daarbij wel aantekenen dat ik al honderd jaar niet meer op de kermis ben geweest, dus het zou kunnen dat ik nu ga opscheppen over iets wat in Nederland al lang weer uit de mode is. Het supersonische toestel zag er uit alsof het al een tijdje meedraaide.
Ik dacht dat ik ook dit wel durfde en kon na twee slimme opmerkingen al niet meer terug. Alsof ik iets te bewijzen had stapte ik recht op mijn doel af. Even later hing ik in een beugel van staal die iets te strak tegen mijn zomerbuik drukte. Naast me zat collega Barn.
Voor de schijven in beweging kwamen maakten we ons even zorgen over de technische staat van de supersonische carrousel en de locale onderhoudseisen.
Te laat.
Er werd een heftige beat ingestart, de borgnokken van onze gondel schoten los en langzaam draaiden we een eerste rondje. Het ging sneller en sneller.
Even was het leuk en toen vlogen we over de kop. Prima. Nog een keer, ook goed.
Op volle snelheid realiseerde ik me hoe een aardbei zich voelt in de blender of een cocktail in de shaker. Na een minuut was ik mijn oriëntatie volledig kwijt.
Niet de spiesen van Hinzir, maar de barbecueworstjes van afgelopen zaterdag kwamen terug naar boven. Mijn ogen tolden, net als ikzelf en met moeite kon ik mijn fotocamera vasthouden. Flop, flop, flop. Over de kop.
Plotseling hoorde ik een klik, alsof de veiligheidsbeugel van mijn buurman los schoot. Hij had bij de volgende koprol ook meer ruimte dan daarvoor. We schrokken ons kapot en wat de goedlachse SNG-technicus zei zal ik hier niet opschrijven. Ik greep naar de kromme stang die hem op zijn plaats hield, maar had niet de illusie dat ik hem tegen kon houden als het ding echt los zat.
De lol was er nu echt vanaf.
Vijf nieuwe buitelingen volgden elkaar snel op. Ik dacht dat ik gek werd van de brute centrifuge. Misselijk is het juiste woord.
Na vier of vijf minuten vertraagden we. Mijn maag vond het even prima. Dat we de volgende drie minuten keihard de andere kant op slingerden werd niet met gejuich ontvangen.
Gelukkig komt aan alles een eind.
Tenminste dat dachten we, maar toen eindelijk alles stil stond en de vervelende housemuziek was gestopt, bleek dat onze gordel niet los, maar vastgeschoten was. We konden er niet meer uit!
Klem in het te krappe bakje. Ik was duizelig en wilde dolgraag met beide beentjes op de grond staan. De fijne collega's riepen vanaf de kant dat ze nog een rondje voor hadden betaald, waar ik de humor even niet van in kon zien. Ze maakten een grapje en ik verloor mijn geduld. Het apparaat was stuk. Een medewerker probeerde in vloeiend Turks uit te leggen dat het echt nog even ging duren. Hij keek serieus en leek zelf ook niet te begrijpen wat er aan de hand was.
Ik zag het helemaal voor me; Brandweer erbij, slijptollen, de Turkse traumahelikopter en CNN. Gelukkig viel het uiteindelijk mee.
Na een kwartier werden we door de man met de hamer bevrijd.
Tot we vanavond op een Turkse kermis terecht kwamen.
We hadden gegeten in de buitenwijk Bostanci, niet ver van ons hotel. Het lokale specialiteitenrestaurant Hinzir had serieus het gerecht 'doping' op de kaart staan. Dat menu durfde ik niet te bestellen. Wel hebben we even om ons heen gekeken of er nog bekende wielrenners op het terras zaten.
Ik had pittige kipspies en een lamspies geprobeerd en die vielen niet tegen.
Vrijwel direct na de maaltijd liepen we langs een kermis. Aangezien wij fijnproevers zijn op cultureel gebied konden we deze kans niet laten lopen. Naast een draaimolen, schiettent, kettingcarrousel en botsauto's stonden er voor dappere Turken een paar heftige attracties.
Ik was op zoek naar het tentje van de waarzegster, maar werd door mijn vrienden verleid om in de Corsaro te gaan. Dit apparaat kent iedereen uit de Efteling. Een grote schommel in de vorm van een piratenschip, waarin de passagiers behoorlijk heen-en-weer geslingerd worden. Het leek mij niet zo'n probleem, dus stond ik al na één 'BLUF!' van de mannen in de rij om een kaartje te kopen.
Drie minuten later had ik spijt. Het meest veelzijdige stukje vlees speelde op.
Nadat mijn collega's hadden getoond dat ze ongevaarlijk zijn met wapens en wij zonder teddybeer verder liepen, -zij mopperend over de kromme loop van het kermisgeweer- kwamen we bij de meest heftige attractie die ik ooit gezien had. Bakjes met ongekend veel scharnierpunten op een snelle draaischijf. Nou moet ik daarbij wel aantekenen dat ik al honderd jaar niet meer op de kermis ben geweest, dus het zou kunnen dat ik nu ga opscheppen over iets wat in Nederland al lang weer uit de mode is. Het supersonische toestel zag er uit alsof het al een tijdje meedraaide.
Ik dacht dat ik ook dit wel durfde en kon na twee slimme opmerkingen al niet meer terug. Alsof ik iets te bewijzen had stapte ik recht op mijn doel af. Even later hing ik in een beugel van staal die iets te strak tegen mijn zomerbuik drukte. Naast me zat collega Barn.
Voor de schijven in beweging kwamen maakten we ons even zorgen over de technische staat van de supersonische carrousel en de locale onderhoudseisen.
Te laat.
Er werd een heftige beat ingestart, de borgnokken van onze gondel schoten los en langzaam draaiden we een eerste rondje. Het ging sneller en sneller.
Even was het leuk en toen vlogen we over de kop. Prima. Nog een keer, ook goed.
Op volle snelheid realiseerde ik me hoe een aardbei zich voelt in de blender of een cocktail in de shaker. Na een minuut was ik mijn oriëntatie volledig kwijt.
Niet de spiesen van Hinzir, maar de barbecueworstjes van afgelopen zaterdag kwamen terug naar boven. Mijn ogen tolden, net als ikzelf en met moeite kon ik mijn fotocamera vasthouden. Flop, flop, flop. Over de kop.
Plotseling hoorde ik een klik, alsof de veiligheidsbeugel van mijn buurman los schoot. Hij had bij de volgende koprol ook meer ruimte dan daarvoor. We schrokken ons kapot en wat de goedlachse SNG-technicus zei zal ik hier niet opschrijven. Ik greep naar de kromme stang die hem op zijn plaats hield, maar had niet de illusie dat ik hem tegen kon houden als het ding echt los zat.
De lol was er nu echt vanaf.
Vijf nieuwe buitelingen volgden elkaar snel op. Ik dacht dat ik gek werd van de brute centrifuge. Misselijk is het juiste woord.
Na vier of vijf minuten vertraagden we. Mijn maag vond het even prima. Dat we de volgende drie minuten keihard de andere kant op slingerden werd niet met gejuich ontvangen.
Gelukkig komt aan alles een eind.
Tenminste dat dachten we, maar toen eindelijk alles stil stond en de vervelende housemuziek was gestopt, bleek dat onze gordel niet los, maar vastgeschoten was. We konden er niet meer uit!
Klem in het te krappe bakje. Ik was duizelig en wilde dolgraag met beide beentjes op de grond staan. De fijne collega's riepen vanaf de kant dat ze nog een rondje voor hadden betaald, waar ik de humor even niet van in kon zien. Ze maakten een grapje en ik verloor mijn geduld. Het apparaat was stuk. Een medewerker probeerde in vloeiend Turks uit te leggen dat het echt nog even ging duren. Hij keek serieus en leek zelf ook niet te begrijpen wat er aan de hand was.
Ik zag het helemaal voor me; Brandweer erbij, slijptollen, de Turkse traumahelikopter en CNN. Gelukkig viel het uiteindelijk mee.
Na een kwartier werden we door de man met de hamer bevrijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.