Den Haag. Ik kom te weinig in de stad achter de duinen en al helemaal niet vaak bij de Tweede Kamer. Vandaar dat ik dacht dat we gewoon door de hoofdingang aan het Plein naar binnen konden. Dat mag tegenwoordig niet meer.
Er staat wel een prachtige X-Ray machine, er is een balie met een hand vol beveiligers en een grote deur. Pers en bezoekers moeten helaas omlopen.
Een norse beveiliger stuurde ons richting Lange Poten, een ingang naast Perscentrum Nieuwspoort. Klinkt logisch, maar verder van de parkeergarage. Blijkbaar kan het de Tweede Kamer niet schelen dat al die cameraploegen moeten zeulen met hun spullen.
De camera weegt negen kilo. Dat valt mee tijdens Klokhuisdagen, op expedities voor Jules Unlimited of wanneer de cameraman indruk moet maken op pitspoezen in de zon, maar het ding is loodzwaar op een herfstachtige woensdagochtend als een beveiliger je een paar honderd meter door de regen stuurt.
Nieuwe ingang, nieuwe poortwachters. Stenge mannen in blauwe pakken. Alle apparatuur moest op de lopende band door een scan, waar kabeltjes klem raakten tussen de rollen aan het eind. Helaas stonden wij nog voor het poortje te graaien naar telefoons, sleutels, muntjes en andere piepveroorzakers in onze zakken. Ik was vergeten mijn Leatherman in de auto te laten. De slaperige bewaker zag het supersonisch zakmes, dat van pas komt als Mc Guyver een probleem heeft op locatie, over het hoofd.
Paspoortcontrole alsof we op Schiphol waren. Iedereen die hier verder mag krijgt een bezoekerspas. Met het pasje zichtbaar opgespeld moesten we even wachten.
Een meneer die weinig te verliezen had kwam ons halen. Even was ik bang dat dit de politicus was die we zouden interviewen, maar hij nam ons mee naar de volgende balie. Roltrap op naar het kantoor van voorlichting. Hier weer legitimeren. Dit keer met een perskaart.
De politieperskaart in mijn portemonnee is de reden dat ik in de Tweede Kamer was. Een freelance cameraman die dit klusje zou doen is niet in het bezit van een perskaart. Zelf heb ik het pasje de afgelopen twee jaar nooit nodig gehad. Eindelijk werd er weer eens naar gevraagd.
Nu kregen we een 'dagpas pers'. De bezoekerspas moesten we weer inleveren. Ik vroeg me af waarom deze handeling niet aan de eerste balie gedaan kon worden en liet heel zachtjes, maar toch te hard het woord bureaucratie vallen. Als blikken konden doden, had de stille meneer van voorlichting me vermoord.
Ruim 35 minuten na aankomst konden we eindelijk gaan doen waarvoor we gekomen waren. Een interview opnemen. Het werken in de gebouwen van de Tweede Kamer duurde even lang als het ritueel van binnen komen.
We mochten er wel aan de voorkant uit en konden onze passen daar bij de receptie achter laten. Dat was wel zo gemakkelijk volgens de ambtenaar.
Er staat wel een prachtige X-Ray machine, er is een balie met een hand vol beveiligers en een grote deur. Pers en bezoekers moeten helaas omlopen.
Een norse beveiliger stuurde ons richting Lange Poten, een ingang naast Perscentrum Nieuwspoort. Klinkt logisch, maar verder van de parkeergarage. Blijkbaar kan het de Tweede Kamer niet schelen dat al die cameraploegen moeten zeulen met hun spullen.
De camera weegt negen kilo. Dat valt mee tijdens Klokhuisdagen, op expedities voor Jules Unlimited of wanneer de cameraman indruk moet maken op pitspoezen in de zon, maar het ding is loodzwaar op een herfstachtige woensdagochtend als een beveiliger je een paar honderd meter door de regen stuurt.
Nieuwe ingang, nieuwe poortwachters. Stenge mannen in blauwe pakken. Alle apparatuur moest op de lopende band door een scan, waar kabeltjes klem raakten tussen de rollen aan het eind. Helaas stonden wij nog voor het poortje te graaien naar telefoons, sleutels, muntjes en andere piepveroorzakers in onze zakken. Ik was vergeten mijn Leatherman in de auto te laten. De slaperige bewaker zag het supersonisch zakmes, dat van pas komt als Mc Guyver een probleem heeft op locatie, over het hoofd.
Paspoortcontrole alsof we op Schiphol waren. Iedereen die hier verder mag krijgt een bezoekerspas. Met het pasje zichtbaar opgespeld moesten we even wachten.
Een meneer die weinig te verliezen had kwam ons halen. Even was ik bang dat dit de politicus was die we zouden interviewen, maar hij nam ons mee naar de volgende balie. Roltrap op naar het kantoor van voorlichting. Hier weer legitimeren. Dit keer met een perskaart.
De politieperskaart in mijn portemonnee is de reden dat ik in de Tweede Kamer was. Een freelance cameraman die dit klusje zou doen is niet in het bezit van een perskaart. Zelf heb ik het pasje de afgelopen twee jaar nooit nodig gehad. Eindelijk werd er weer eens naar gevraagd.
Nu kregen we een 'dagpas pers'. De bezoekerspas moesten we weer inleveren. Ik vroeg me af waarom deze handeling niet aan de eerste balie gedaan kon worden en liet heel zachtjes, maar toch te hard het woord bureaucratie vallen. Als blikken konden doden, had de stille meneer van voorlichting me vermoord.
Ruim 35 minuten na aankomst konden we eindelijk gaan doen waarvoor we gekomen waren. Een interview opnemen. Het werken in de gebouwen van de Tweede Kamer duurde even lang als het ritueel van binnen komen.
We mochten er wel aan de voorkant uit en konden onze passen daar bij de receptie achter laten. Dat was wel zo gemakkelijk volgens de ambtenaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.