de A is van allergie...

De Meern. Er zijn mensen die vinden dat ik mijn vriendin eens ten huwelijk moet vragen. Deze week vieren we het feit dat we zes jaar geleden voor het eerst zoenden en dus zegt mijn omgeving dat het tijd wordt. Vrienden willen getuige zijn of gewoon een feestje. Moeders willen oma worden en de vriendinnen van mijn vriendin wachten op een speelkameraadje voor hun eigen kroost. Het onderwerp komt steeds vaker terug in gesprekken.
Langzaam maar zeker wordt de druk opgevoerd. Of ik wil of niet.
Het is niet dat ik denk dat onze relatie geen stand zal houden, want mijn vriendin is de aller aller aller leukste, liefste en mooiste vrouw van het universum. (Zij leest dit natuurlijk ook.) Ik heb vooral moeite met het werkwoord trouwen. Het vragen of ze wil en vooral met het fenomeen trouwdag.

Waar vraag je tegenwoordig de vrouw van je dromen ten huwelijk? Het is alleen nog origineel als je het doet tijdens een ruimtewandeling, maar daar is het lastig om op je knieën te gaan. Verder is alles al gedaan. De Chinese muur, op Empire State Building of gewoon thuis op de bank. Velen zijn mij voor gegaan en dat beperkt me in de unieke mogelijkheden.
Vragen of ze wil is echter niet de grootste uitdaging. Ik denk dat ik redelijk kan inschatten wat ze zal antwoorden en dan beginnen de problemen pas echt. Wie nodig je uit en wie niet? Hamvraag in deze is niet wie je er graag bij wil hebben, maar wie zich gepasseerd of zelfs diep gekwetst zal voelen als hij of zij op de weblog leest dat wij getrouwd zijn.
Wie zijn geschikte getuigen? Ik kan niet kiezen.
En dan het feest.
Ik heb in mijn Havo-jaren geld verdiend met bruidsvideo's en zoveel ellende voorbij zien komen dat ik een beetje huiverig ben geworden voor bruiloften. Twee families in een lullig zaaltje. Links en rechts een groep. Je loopt altijd het risico dat iemand een lied wil zingen of een toneelstuk gaat opvoeren, al is dat ten strengste verboden. 'Ze zeggen wel dat ze het niet willen, maar het hoort er gewoon bij…'
En het hoort er ook bij. Je trouwt niet voor jezelf, maar voor de mensen in de zaal. Die verwachten een standaard feest met een slap ABC.
Achteraf denkt iedereen dat hun eigen trouwerij zo uniek was. Dat valt tegen, maar het is schijnbaar als met bevallingspijn; je verdringt het onbewust.
De openingsdans. Nog zoiets. Ik kan heel goed dansen, mits ik stomdronken ben. Voor een klassieke openingsdans zal ik eerst vijftien jaar op dansles moeten en waarschijnlijk ben ik met mijn gevoel voor ritme eerder suïcidaal dan klaar voor de bruiloft. Mijn partner en de dansleraar ook.
De DJ of als je echt geld hebt uitgegeven de band gaat spelen. Familie verdwijnt uit de zaal, want die herrie is niks voor ooms, tantes, buren en kennissen van de ouders. Je hebt die generatiekloof uitgenodigd omdat het van je verwacht werd, maar opeens is de zaal half leeg. Je beste vrienden doen hun best om er iets van te maken, maar eigenlijk helpt alleen drank. Veel drank.
Bruiloften zijn als penaltyseries voor het Nederlands Elftal. Als het echt moet, lukt het nooit.
En dan tegen het eind van de avond, als iedereen moe is en al lang naar huis wil, maar niet kan, omdat het kost wat kost een knalfeest móét worden. Dan komt de groep oudjes weer naar binnen. Ze willen één verzoeknummer voor hun leeftijdsgenoten en als je mazzel hebt is het iets van Rowwen Heze. Het kan ook Frans Bauer worden of Jan Smit. Ik heb zelfs ooit de Deurzakkers voorbij horen komen.
Tot overmaat van ramp ontstaat binnen een paar minuten spontaan een polonaise. Je krijgt een whiplash, omdat iemand je van achteren grijpt en naar voren begint te duwen. Zo loop je op de mooiste dag van je leven voorop in een polonaise. Erger bestaat niet.
Veel van dit soort horrorfilms die ik begin jaren '90 gemaakt heb liggen nu ergens onder een dikke laag stof in een rommella. Het is maar goed dat de opnamen op een VHS band niet eeuwig houdbaar zijn. Langzaam vervaagt alles, hoewel ik denk dat de meeste huwelijken die ik toen gefilmd heb al lang zijn gestrand. Waarschijnlijk snel na het bekijken van de video.
Sinds die tijd heb ik me voorgenomen dat ik het anders wil en dat maakt het nu lastig. Aan mijn lijf geen polonaise. Mocht het per ongeluk toch ooit gebeuren en kan zelfs een peloton ME de familie niet in bedwang houden, dan gaan we de volgende morgen naar de notaris om een echtscheiding aan te vragen. Ik begin desnoods helemaal van voren af aan en doe alles over, behalve dan die verschrikkelijke polonaise.