Hilversum. 'Er mag hier niet gefilmd worden.' zegt de man van de beveiliging tot mijn stomme verbazing. We zijn in het Videocentrum op het MediaPark; het hart van de Nederlandse televisie. Vanuit dit pand komen alle Journaals, Studio Sport en straks ook Nova. Je treft er voornamelijk omroepmedewerkers en gasten voor programma's. Alles in dit gebouw staat in het teken van televisie en toch staat in het protocol van de bewaking dat er niet gefilmd mag worden.
Omdat dit een thuiswedstrijd is, kunnen we eenvoudig toestemming regelen. Na één telefoontje is het 1-0 voor de cameraploeg en mogen we filmen achter de schermen.
De dame bij de grime vindt het niet leuk dat er onaangekondigd een lens voor haar ongepoederde neus staat. Excuses van onze kant helpen een beetje. Met zichtbare tegenzin mogen we opnemen hoe onze hoofdpersoon een laagje bruin stof op zijn gezicht krijgt. Een gesprek met de presentator van Nova in de andere poederstoel is aardig. Helaas is het onmogelijk om de make-up dame buiten beeld te houden.
Persoonlijk vind ik dat je niet moeilijk moet doen als je geld verdient met het poederen van mensen die belangeloos hun medewerking verlenen aan televisieprogramma's. Maar de poederdoos heeft liever niet dat hier niet gefilmd wordt.
Op de vierde verdieping, in Studio 8 staan vijf camera's. Na het Acht Uur Journaal hebben ze een paar decorstukken verschoven en nu is alles klaar voor de live-uitzending van Nova.
Vijf camera's is in mijn ogen veel voor een simpel gesprek aan een tafel en de prachtige woorden van de baliewaakhond spoken door mijn hoofd. In de regiekamer verderop kunnen ze alles zien én uitzenden wat er in de studio gebeurt.
Ondertussen loopt het Sportjournaal dat een paar verdiepingen boven ons wordt opgenomen. Daar staat één camera. In Studio 7, naast de onze, staan er vier.
Ik kom hier ook niet vaak en vind het grappig om door het Journaal te wandelen, om te zien hoe klein de decors allemaal zijn. De wereld van de televisie blijft verbazen.
Nova begint. Onze gast doet het goed in een discussie over pedofilie. Slachtoffers en de verdachte hebben meegewerkt aan een indrukwekkende reportage. Zij wel.
Twintig minuten later zijn we klaar.
Als ik naar buiten loop zie ik de mediabewaker kijken naar een monitor. Het zwartwit scherm is verdeeld in vier vakjes. Rechtsboven zie ik mezelf lopen. Ik zoek de bewakingscamera, kijk in de lens en denk bij mezelf: 'Er mag hier niet gefilmd worden.'
Omdat dit een thuiswedstrijd is, kunnen we eenvoudig toestemming regelen. Na één telefoontje is het 1-0 voor de cameraploeg en mogen we filmen achter de schermen.
De dame bij de grime vindt het niet leuk dat er onaangekondigd een lens voor haar ongepoederde neus staat. Excuses van onze kant helpen een beetje. Met zichtbare tegenzin mogen we opnemen hoe onze hoofdpersoon een laagje bruin stof op zijn gezicht krijgt. Een gesprek met de presentator van Nova in de andere poederstoel is aardig. Helaas is het onmogelijk om de make-up dame buiten beeld te houden.
Persoonlijk vind ik dat je niet moeilijk moet doen als je geld verdient met het poederen van mensen die belangeloos hun medewerking verlenen aan televisieprogramma's. Maar de poederdoos heeft liever niet dat hier niet gefilmd wordt.
Op de vierde verdieping, in Studio 8 staan vijf camera's. Na het Acht Uur Journaal hebben ze een paar decorstukken verschoven en nu is alles klaar voor de live-uitzending van Nova.
Vijf camera's is in mijn ogen veel voor een simpel gesprek aan een tafel en de prachtige woorden van de baliewaakhond spoken door mijn hoofd. In de regiekamer verderop kunnen ze alles zien én uitzenden wat er in de studio gebeurt.
Ondertussen loopt het Sportjournaal dat een paar verdiepingen boven ons wordt opgenomen. Daar staat één camera. In Studio 7, naast de onze, staan er vier.
Ik kom hier ook niet vaak en vind het grappig om door het Journaal te wandelen, om te zien hoe klein de decors allemaal zijn. De wereld van de televisie blijft verbazen.
Nova begint. Onze gast doet het goed in een discussie over pedofilie. Slachtoffers en de verdachte hebben meegewerkt aan een indrukwekkende reportage. Zij wel.
Twintig minuten later zijn we klaar.
Als ik naar buiten loop zie ik de mediabewaker kijken naar een monitor. Het zwartwit scherm is verdeeld in vier vakjes. Rechtsboven zie ik mezelf lopen. Ik zoek de bewakingscamera, kijk in de lens en denk bij mezelf: 'Er mag hier niet gefilmd worden.'
Mooi verhaal. En heel herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderen