Leiden. Ik deed ontzettend mijn best om een interessante gastles te verzorgen. Ze hadden me benaderd om iets te vertellen over het maken van filmpjes. Ondanks het feit dat ik af en toe verstrikt raakte in mijn eigen verhaal, had ik het gevoel dat het niet saai was. Tot een meisje uit het niets vroeg: 'Wie is de bekendste persoon die u ooit voor de camera heeft gehad?'
Natuurlijk had ik daar geen antwoord op moeten geven, want ik raakte de draad helemaal kwijt en de groep werd er behoorlijk onrustig van. Maar stiekem vond ik het leuker om stoere verhalen te vertellen dan om uit te leggen wat het verschil is tussen medium en close shots. Het fragment van Jules Unlimited dat ik had laten zien maakte ook meer indruk op de klas dan teksten over camerabewegingen, compositieleer en scherptediepte.
'Wie is bekender?' vroeg ik. 'Pele of Mick Jagger?' Met deze wedervraag had ik het meisje stil. Ik zag haar denken. Who the fuck is Pele?
De jongens in de klas waren gelijk enthousiast. Pele een hand gegeven. Dan ben je iemand.
'En Zidane? Ken je die ook?'
Wel eens voor de lens gehad.
Dat ik de koningin eens van een afstandje had gefilmd vonden ze al om te gillen. Een ander meisje kwam bijna klaar toen ze ontdekte dat ik soms naast Formule1 kampioen Fernando Alonso sta.
Mick Jagger vonden ze blijkbaar niet zo interessant.
Het is dus voor een cameraman niet moeilijk om indruk te maken op eerstejaars HBO studenten. Een samenhangend verhaal vertellen, dat is pas echt lastig. Twee uur is opeens erg lang. Zeker toen bleek dat de gebrande DVD met voorbeelden niet afgespeeld kon worden in de inferieure DVD speler van de Hogeschool. Met maar twee VHS-voorbeelden werd het verhaal een beetje droog.
Na afloop was ik gesloopt. Pijn in mijn keel van het praten en geen idee of de studenten iets hadden opgestoken. Enkelen zeiden van wel, voor ze haastig en giechelend het lokaal verlieten.
Thuis ben ik op de bank in slaap gevallen. Je kan beter 15 uur filmen dan twee uur les geven. Met terugwerkende kracht heb ik respect voor alle docenten die ik in mijn jeugd, heb geterroriseerd met bijdehand gedrag.
Natuurlijk had ik daar geen antwoord op moeten geven, want ik raakte de draad helemaal kwijt en de groep werd er behoorlijk onrustig van. Maar stiekem vond ik het leuker om stoere verhalen te vertellen dan om uit te leggen wat het verschil is tussen medium en close shots. Het fragment van Jules Unlimited dat ik had laten zien maakte ook meer indruk op de klas dan teksten over camerabewegingen, compositieleer en scherptediepte.
'Wie is bekender?' vroeg ik. 'Pele of Mick Jagger?' Met deze wedervraag had ik het meisje stil. Ik zag haar denken. Who the fuck is Pele?
De jongens in de klas waren gelijk enthousiast. Pele een hand gegeven. Dan ben je iemand.
'En Zidane? Ken je die ook?'
Wel eens voor de lens gehad.
Dat ik de koningin eens van een afstandje had gefilmd vonden ze al om te gillen. Een ander meisje kwam bijna klaar toen ze ontdekte dat ik soms naast Formule1 kampioen Fernando Alonso sta.
Mick Jagger vonden ze blijkbaar niet zo interessant.
Het is dus voor een cameraman niet moeilijk om indruk te maken op eerstejaars HBO studenten. Een samenhangend verhaal vertellen, dat is pas echt lastig. Twee uur is opeens erg lang. Zeker toen bleek dat de gebrande DVD met voorbeelden niet afgespeeld kon worden in de inferieure DVD speler van de Hogeschool. Met maar twee VHS-voorbeelden werd het verhaal een beetje droog.
Na afloop was ik gesloopt. Pijn in mijn keel van het praten en geen idee of de studenten iets hadden opgestoken. Enkelen zeiden van wel, voor ze haastig en giechelend het lokaal verlieten.
Thuis ben ik op de bank in slaap gevallen. Je kan beter 15 uur filmen dan twee uur les geven. Met terugwerkende kracht heb ik respect voor alle docenten die ik in mijn jeugd, heb geterroriseerd met bijdehand gedrag.
Lijden in Leiden dus, althans een beetje ;-)
BeantwoordenVerwijderenVind het zo en zo knap dat je 2 uur
volgepraat kreeg.
groetjes Vivianne