hoeba hoeba hoeba hop

Nieuwleusen. In oktober 1978 waren wij op vakantie in Zeeland. Ik was een mannetje van zes, had gele laarsjes en een gele regenjas die handig opgevouwen kon worden tot buideltas. Er zijn een paar herinneringen aan dat regenachtige weekje die ik me nog levendig voor de geest kan halen.
Om te beginnen het luisteren naar de radio. Gemeld werd dat er een nieuwe paus was gekozen. Het verhaal van de witte en de zwarte rook vond ik zeer interessant. Maar uit dezelfde radio kwam de ook de hit 'Marsipulami' van Dennie Christian.
Hoeba hoeba hoeba hop hop hop.
Ik vond dat, toen ik zes was, een geweldig nummer. Die hele week heb ik het gezongen. Achteraf heb ik medelijden met mijn ouders. Wat dat betreft ben je gezegend met een kind van zes.

Het eind van deze herfstvakantie was ik in Nieuwleusen, opnieuw bij een Piratenfestival. Een van de vele artiesten was -je raad het al- Dennie Christian. Hij zong twee nieuwe nummers en een medley van zijn oude hits. Hierin ook een stukje van de klassieker uit '78. De feesttent met 9.000 uitzinnige liefhebbers van Hollandse hits brulde het 'hoeba hop' mee.
Dennie holde van links naar rechts over het podium en richtte de microfoon naar het publiek. Op de rechter flank werd hij gevolgd door een kale cameraman met bolle wangen.
Ik dus.
Terwijl ik me concentreerde op het beeld, dat te zien was op de grote videoschermen, hield de zanger plotseling zijn microfoon onder mijn neus.
'Nu de cameraman…' Riep hij tegen de zaal.
Ik kon geen kant op. Zingen kan ik niet, maar weigeren was ook geen optie. Dan sta je echt voor paal. Dus hoorde ik mezelf, een paar tellen later, door de luide speakers hoebahoppen.
'Hoeba hoeba hoeba hop hop hop.'
In de regiewagen kwamen ze niet meer bij van het lachen. Ik wilde dat het zo snel mogelijk afgelopen was. Dennie zette nog een keer aan, maar de tweede keer moest ik zelf ook lachen.
De zanger liep snel verder.
Hop hop hop.

Dennie Christian en ik.
Wij zijn twee vrienden.
Tot onze laatste snik.

Zeeland, 1978.