pas op!

Bussum. De beroemde zanger en zijn partner woonden nog niet zo lang in het statige herenhuis. Ze waren blij met het prachtige pand. Zo trots dat ze hun stulp beschikbaar hadden gesteld voor de opname van een commercial.
Een eenvoudig filmpje, voor commercialbegrippen spot-goedkoop, maar toch met een aardige ploeg, een flinke lading apparatuur én een buitengewoon onhandige cameraman. Zo eentje die alles wat hij in zijn handen heeft een keer laat stuiteren op rustiek parket, die een gevaar is voor antiek en die meer krassen heeft gemaakt dan de Rolling Stones groeven in LP’s.

De een is lomper dan de ander, maar bijna iedere cameraman richt wel eens schade aan. Zo heb ik ooit een kunstwerk vernield dat de derde prijs had gewonnen bij een wedstrijd creatief solliciteren.
Terwijl de juryvoorzitter in een zaaltje zijn rapport voorlas, stootte ik in de expositieruimte met mijn statief tegen een gammele sokkel. Het kunstwerk van keramiek wankelde even en kletterde, voor ik kon grijpen, op de grond. Toen de trotse winnares haar familie wilde tonen waarmee ze had gewonnen, verzamelde ik met blik en veger de duizend stukjes.

Voor de commercial zou een dolly met rails worden gebruikt, op verschillende plekken in de villa van de vrolijke zanger. Ik wilde zijn humeur niet verpesten en al helemaal niet dat van zijn gastvrije vrouw. Zij zette heel schattig koffie voor een roedel dorstige filmers.
Voorzichtig sleepte ik de ellendige spullen met onmogelijke afmetingen door een te smal halletje.
Een scène zou zich op de eerste verdieping afspelen en dus moest een deel van de rotzooi de trap op. Oud, stijl en smal. Natuurlijk raakte ik een paar keer het schilderwerk, maar ik hoop dat ze de kleine butsen niet ontdekken… (en deze weblog ook niet.)
Na twee shots kon alles weer naar beneden. Zweet op mijn voorhoofd. Het zijn de momenten waarop ik vergeet dat mijn werk wél leuk is. Gelukkig ging het goed. Een kunstwerk aan de muur op een haar na gemist.
Even later knalde ik met mijn kop tegen een lamp, omdat de tafel die er onder stond was verschoven. Net als een stoel, de bank en een plant. Het liefst hadden we ook een muur verplaatst.
'Nee, we zetten alles altijd netjes terug!' Zeiden we erbij toen we de woonkamer gingen verbouwen. Na onze ingrepen zag het er uit alsof Jan des Bouvrie in een zatte bui zijn slag geslagen had. Dit soort metamorfoses vinden de meeste filmploegen heel normaal. Net als het uitklappen van een statief dat de dag er voor nog op het strand heeft gestaan. Of erger, bij Boer Zoekt Vrouw. Voor mij redenen om mijn huis nooit beschikbaar te stellen voor opnamen.
De trotse eigenaren vonden het steeds minder gezellig in hun eigen huis. Ze lieten voorzichtig doorschemeren dat ze het genoeg vonden. Iemand stond te kruimelen met een appelflap. De bank was van de muur geschoven, waardoor een pijnlijke zwarte streep zichtbaar werd en iemand maakte een genante opmerking over een versleten stoel.
Uiteindelijk stonden scène twee en drie er vrij snel op en kon het huis in oorspronkelijke staat worden teruggebracht.
De zanger had vandaag geluk. Geen scherven.