De Meern. Mijn cd-collectie bestaat voor een deel uit muziek die ik nooit draai. Vaak in een opwelling gekocht of omdat iemand me wees op de genialiteit van een bepaalde muzikant of groep. Zo staat tussen Candy Dulfer en Christina Aguilera (waarvan ik ook niet weet waarom ik ze heb) de cd GoCatGo van Carl Perkins and Friends.
Deze heb ik in 1998 gekocht in Zurich. Boudewijn Büch had me gewezen op de kwaliteiten van Perkins.
Een paar dagen later had de manisch-depressieve presentator weer een zwijgbui waar zijn cameraploeg serieus last van had. Om dat te compenseren en om de tijd te doden mochten we allemaal een cd uitzoeken. Cadeautje. Op deze manier maakte Boudewijn het wel vaker goed met de mensen waarmee hij op pad was. Ik zocht dan altijd naar iets dat paste bij de reis of bij de verhalen van Büch.
Zo kwam ik tien minuten later bij de kassa met Perkins and Friends. Dat vond Bou een goede keuze, hij klaarde helemaal op en spurtte naar de bak om er ook een voor zichzelf te halen. Jammer genoeg had ik het laatste exemplaar.
'Zoek jij maar wat anders, dan koop ik die voor mezelf.' Zei hij.
Ik dacht het niet. Die dag had ik genoeg rekening gehouden met het kind in Büch en hield mijn poot stijf.
'Ik wil deze.'
De meest fascinerende persoonlijkheid waarmee ik ooit gewerkt heb werd zo boos dat tranen in zijn ogen sprongen en hij stond te stampvoeten bij de kassa van de grote platenzaak. Tot dat moment had ik hem altijd zijn zin gegeven en zijn nukken geaccepteerd, maar nu kreeg ik niet eens de kans. Hij liep woest de winkel uit.
Peter, de geluidsman, was zeer verbaasd toen hij met zijn keuze aan kwam lopen en ontdekte dat ik onze gulle gever had weggejaagd. 'Die komt zo terug' zei ik. We wisten allebei vrij zeker dat Boudje in de veronderstelling verkeerde dat ik mijn cadeau terug zou zetten en dat hij zijn slag kon slaan als wij weg waren. Mooi niet. Ik trok mijn portemonnee en trakteerde mezelf op deze bijzondere cd.
Die avond, op een klein hotelkamertje, heb ik voor het laatst naar Carl Perkins en zijn vrienden geluisterd. Nu draait hij op de achtergrond.
My Old Friend, een toepasselijk duet met Paul McCartney. Give Me Back My Job met Bono, Johnny Cash, Willie Nelson en Tom Petty is ook mooi.
Ik voel me toch wel een beetje schuldig. Heb later nog even overwogen om de cd aan Boudewijn te geven, maar hij zou toch geweigerd hebben.
Deze heb ik in 1998 gekocht in Zurich. Boudewijn Büch had me gewezen op de kwaliteiten van Perkins.
Een paar dagen later had de manisch-depressieve presentator weer een zwijgbui waar zijn cameraploeg serieus last van had. Om dat te compenseren en om de tijd te doden mochten we allemaal een cd uitzoeken. Cadeautje. Op deze manier maakte Boudewijn het wel vaker goed met de mensen waarmee hij op pad was. Ik zocht dan altijd naar iets dat paste bij de reis of bij de verhalen van Büch.
Zo kwam ik tien minuten later bij de kassa met Perkins and Friends. Dat vond Bou een goede keuze, hij klaarde helemaal op en spurtte naar de bak om er ook een voor zichzelf te halen. Jammer genoeg had ik het laatste exemplaar.
'Zoek jij maar wat anders, dan koop ik die voor mezelf.' Zei hij.
Ik dacht het niet. Die dag had ik genoeg rekening gehouden met het kind in Büch en hield mijn poot stijf.
'Ik wil deze.'
De meest fascinerende persoonlijkheid waarmee ik ooit gewerkt heb werd zo boos dat tranen in zijn ogen sprongen en hij stond te stampvoeten bij de kassa van de grote platenzaak. Tot dat moment had ik hem altijd zijn zin gegeven en zijn nukken geaccepteerd, maar nu kreeg ik niet eens de kans. Hij liep woest de winkel uit.
Peter, de geluidsman, was zeer verbaasd toen hij met zijn keuze aan kwam lopen en ontdekte dat ik onze gulle gever had weggejaagd. 'Die komt zo terug' zei ik. We wisten allebei vrij zeker dat Boudje in de veronderstelling verkeerde dat ik mijn cadeau terug zou zetten en dat hij zijn slag kon slaan als wij weg waren. Mooi niet. Ik trok mijn portemonnee en trakteerde mezelf op deze bijzondere cd.
Die avond, op een klein hotelkamertje, heb ik voor het laatst naar Carl Perkins en zijn vrienden geluisterd. Nu draait hij op de achtergrond.
My Old Friend, een toepasselijk duet met Paul McCartney. Give Me Back My Job met Bono, Johnny Cash, Willie Nelson en Tom Petty is ook mooi.
Ik voel me toch wel een beetje schuldig. Heb later nog even overwogen om de cd aan Boudewijn te geven, maar hij zou toch geweigerd hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.