Amersfoort. Het had niet veel gescheeld of ik had in Vathorst gewoond. Voor we ons huis in de Leidsche Rijn kochten waren we druk met een woning aan de Amaliapolder, een straat in het nieuwe stadsdeel van Amersfoort. Vanmiddag reed ik over de A1 langs deze wijk in aanbouw, had tijd over en kon mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken.
Ik had de straat snel gevonden. Blijkbaar heb ik indertijd de plattegrond goed bestudeerd.
Twee kleine kinderen zwaaien naar hun vader. Papa gaat werken. Moeder en buurvrouw mopperen over een volle afvalbak die al een tijdje aan de weg staat. Ook hebben ze problemen met kuilen in de straat. Kwek kwek kwek. De jongentjes racen op kleine fietsjes over het voetpad.
Deze huizen in deelplan De Velden 2 zijn het afgelopen jaar opgeleverd. Het wegdek is nog niet helemaal klaar en aan de overkant van de straat zal de komende tijd gebouwd worden aan een groot winkelcentrum. Dat komt in plaats van een wijds uitzicht op schattige huisjes, nieuw in oud-Hollandse stijl.
Twee woningen in Amaliapolder staan al te koop. Geen goed teken lijkt mij. Ik vraag me af wat het verhaal van de bewoners is. Echtscheiding of uiteindelijk toch teleurgesteld in het resultaat? Combinatie van beiden of gewoon te duur?
Verder is het stil in de slaapstraat.
Ik vraag me af waar alle bewoners van dit soort grootste nieuwbouwprojecten vandaan komen. In Amsterdam heb je IJburg, in Utrecht de Leidsche Rijn en bij Amersfoort Vathorst. Complete steden worden uit de grond gestampt en de huizen worden verkocht alsof het appelflappen zijn.
Ik slenter langs de voortuintjes, kijk naar de te strakke gevels en realiseer me dat dit mijn straatje had kunnen zijn. Dan was deze buurt inmiddels vertrouwd geweest. Had ik me druk gemaakt over de inrichting van zo'n huis en had ik in Amersfoort gewoond. Allemaal toeval.
Dat is het voor iedereen. Waar je terecht komt is afhankelijk van zo veel factoren dat het uiteindelijk toeval is. Ik had never nooit gedacht dat ik nog eens in een nieuwbouwwijk zou wonen. Heb altijd het hardst geroepen: 'Dat nooit'. Nu vergelijk ik de buurten met elkaar als een deskundige.
Blij met de keuze die wij gemaakt hebben. Ik hoop dat de bewoners van het huis dat we op het oog hadden net zo gelukkig zijn…
Ik had de straat snel gevonden. Blijkbaar heb ik indertijd de plattegrond goed bestudeerd.
Twee kleine kinderen zwaaien naar hun vader. Papa gaat werken. Moeder en buurvrouw mopperen over een volle afvalbak die al een tijdje aan de weg staat. Ook hebben ze problemen met kuilen in de straat. Kwek kwek kwek. De jongentjes racen op kleine fietsjes over het voetpad.
Deze huizen in deelplan De Velden 2 zijn het afgelopen jaar opgeleverd. Het wegdek is nog niet helemaal klaar en aan de overkant van de straat zal de komende tijd gebouwd worden aan een groot winkelcentrum. Dat komt in plaats van een wijds uitzicht op schattige huisjes, nieuw in oud-Hollandse stijl.
Twee woningen in Amaliapolder staan al te koop. Geen goed teken lijkt mij. Ik vraag me af wat het verhaal van de bewoners is. Echtscheiding of uiteindelijk toch teleurgesteld in het resultaat? Combinatie van beiden of gewoon te duur?
Verder is het stil in de slaapstraat.
Ik vraag me af waar alle bewoners van dit soort grootste nieuwbouwprojecten vandaan komen. In Amsterdam heb je IJburg, in Utrecht de Leidsche Rijn en bij Amersfoort Vathorst. Complete steden worden uit de grond gestampt en de huizen worden verkocht alsof het appelflappen zijn.
Ik slenter langs de voortuintjes, kijk naar de te strakke gevels en realiseer me dat dit mijn straatje had kunnen zijn. Dan was deze buurt inmiddels vertrouwd geweest. Had ik me druk gemaakt over de inrichting van zo'n huis en had ik in Amersfoort gewoond. Allemaal toeval.
Dat is het voor iedereen. Waar je terecht komt is afhankelijk van zo veel factoren dat het uiteindelijk toeval is. Ik had never nooit gedacht dat ik nog eens in een nieuwbouwwijk zou wonen. Heb altijd het hardst geroepen: 'Dat nooit'. Nu vergelijk ik de buurten met elkaar als een deskundige.
Blij met de keuze die wij gemaakt hebben. Ik hoop dat de bewoners van het huis dat we op het oog hadden net zo gelukkig zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.